asher

Pierwsze zrobione. Drugie: zawsze tak mówiliśmy i pisaliśmy, więc sam nie wiem co począć. Sprawdzę gdzieś i jakby co, poprawię :)))

Pliczek podmieniony :))) Teraz będę poprawiał...

Jeju, jaka ulga. Tekst był pisany na kolanie. Potem poprawiałem, ale zapomniałem dyskietki, więc poprawki i tak jutro, a c.d zgodnie z regulaminem w środę. Nikt nie zauwazył, że 160 kilosów w 1 dzień to człek zwyczajny raczej nie zrobi :))) Spieszyłem się oddać swoje racje i stąd błędy. Dzięki serdeczne wszystkim. Byłem szybszy, niż Wyborcza. Dziś w Dużym Formacie był reportaż o refleksjach w Domu Starców... Tera niestety spadać muszę. Wszystkim nieprzeczytanym sory :)

Się zrobiło. Dzięki piękne :)

Masz świetne ciągoty do surrealizmu i innych izmów od wygłupów. Tym razem dla mnie uczta :)

Jak przystało na zwierciadła??? Tego nie rozumiem. Poza tym ok. Polecam Alicję Wurena w A.

Marek pisze fajnie, ale rzadko kontynuuje temat... Może tym razem nas zaskoczy :)))

* Zaparzyłem sobie kolejną kawę, chyba ósmą tej doby. Koleżanki z dyżuru patrzyły na mnie z przerażeniem, ale nic sobie z tego nie robiłem. Kiedyś piłem góra cztery, wypalałem za to ze dwie paczki czerwonych Marlboro. Teraz nie było kiedy palić, bo mój podopieczny zasypiał rzadko i ciągle potrzebował towarzystwa. A organizm uporczywie domagał się czegoś w zastępstwie. Małe radyjko na parapecie kuchennego okna nieustannie informowało, że oficjalnego komunikatu z Watykanu wciąż nie ma. Cały świat mógł tylko modlić się i czekać. Tam dogasał największy z największych. Tytan pracy i wiary. Media szalały, byle tylko wypełnić chwile niespokojnego oczekiwania, ludzie gromadzili się, odmawiali pacierze, czuwali, a ja i tak wiedziałem, że odejdzie. Bóg go powołał, to i odwoła. Radość w niebie będzie równa rozpaczy na ziemi. Nigdy nie potrafiłem się modlić. Jestem za nerwowy, nie umiem się skupić, męczy mnie powtarzalność. Wolę czyn. A kiedy nic nie da się zrobić – odchodzę do innych spraw. Pozostało się cieszyć, że przy łożu Jana Pawła II są najbliżsi, że czuje ich obecność, wsparcie, współodczuwanie. Umiera na oczach milionów. Pan Anatol ma tylko mnie. Praca w hospicjum to mój świecki stan duchowny. Chyba kiedyś popełniłem zbrodnię. Chyba żadnej kobiecie ze mną nie wyszło. Chyba straciłem ochotę do życia. Nieważne. Tu dzieją się sprawy ostateczne, wobec których blednie wszystko inne. Podjąłem się tego zadania chyba w ramach pokuty. Nie wiem. Nie chcę pamiętać. Tak jak tego, że raz czy drugi zdezerterowałem, tak jak zapachu śmierci, starości, medykamentów, naftaliny, lizolu. Tu liczy się to, co teraz. A teraz akurat mam chwilę dla siebie. Mogę łyknąć kawy i zapalić. Albo zanotować strzęp myśli, które są tu naprawdę wielkie. Mój dziennik liczy już dwadzieścia cztery tomy. Kiedyś zaniosę go do „Znaku”, „Santorskiego” czy któregoś wydawnictwa braciszków zakonnych. Szczęki i ręce im poopadają. Do kuchni wpadła jak burza siostra Julia. Posłała mi szybki, zmęczony uśmiech i nalała sobie kawy. Po chwili ćmiliśmy razem, opierając się plecami o blat stołu. - Jak sobie radzisz? – zapytałem. - Nigdy nie było mi trudniej – odparła cicho – Nie wiem czy długo pociągnę. - Dlaczego? - No wiesz. - Nie wiem. Nerwowym ruchem odgarnęła natrętny kosmyk rudych kudłów, które tak mi się podobały. Przez całe życie uwielbiałem rzadkie kobiece okazy. Julia miała rude włosy i błękitne oczy – mieszanka w sam raz dla mnie. - Oni umierają i Papież umiera – powiedziała, patrząc w podłogę. - Śmierć to śmierć – mruknąłem – Czym się tak naprawdę różnią? - Konsekwencjami. Pokiwałem z uznaniem głową. Z tej strony nie rozpatrywałem sprawy. - Sorki, muszę lecieć – Julia zdusiła peta – Gertruda mi gaśnie... Wybiegła, a ja zapaliłem jeszcze jednego. Anatol, Gertruda, Eustachy, Remigiusz, Franciszek, Rozalia. Razem z ludźmi umierały tak niegdyś popularne imiona. Dziś w modzie były krótkie, łatwe, sloganowe. I bardziej liczyły się pseudonimy. Podsłuchałem kiedyś pielęgniarki, które komentowały moją urodę. Nazywały mnie Charonem. Chrzanić, że doceniały kształt moich oczu i profil podbródka. Największą frajdę sprawiła mi ta ksywa. Zabawna rzecz, że rzadko kiedy zdajemy sobie sprawę, jak nazywają nas inni. Nasz dyro z podstawówki raczej nie wiedział, że dla nas to on jest Pulpet. Matematyczka była Nawiasową, a chemiczka Menzurą. Albo w rodzinie. Na ostentacyjnie pobożną, ale w duchu zawistną i głupią ciotkę mówiliśmy Święta. Teraz ja zostałem ochrzczony Charonem. Nie był to pseudonim pogardliwy, dlatego poczułem się w jakiś sposób doceniony. Nigdy nie zastanawiam się nad sensem mojej pracy tutaj. Ludzie mówią o wolontariacie jako misji, powołaniu. Ja chyba po prostu uciekłem przed światem i odnalazłem w sobie zapasy energii, o jakie wcale się nie podejrzewałem. Dopiłem kawę i wróciłem do pana Anatola. Niegdyś 90 kilo żywej wagi, rekordy sportowe, zaszczyty, medale. Teraz liche chuchro, popielatej barwy, kruche i bezsilne. Kilkanaście przerzutów sprawiło, że tylko głowę i nogi miał zdrowe. Źle znosił chemię, zrezygnował. Córka od dwudziestu lat mieszkała w Kanadzie, niepełnosprawny syn nie dawał sobie rady. Pan Anatol przekazał mieszkanie Opiece Społecznej, aby podarowała je najbardziej potrzebującej rodzinie i przeniósł się do nas. Miał wtedy tydzień, miesiąc, może dwa życia. Dziś mijał siedemnasty dzień. Usiadłem przy nim i patrzyłem w ekran telewizora, który trzymaliśmy włączony drugą dobę. Nadal nic nie było wiadomo. Pojawiały się za to kolejne rozmowy z kolejnymi ludźmi, przetykane zbitkami montażowymi z pielgrzymek i ciekawszych sytuacji z udziałem Jana Pawła II. Dla mnie to one były najgorsze. Szloch łapał za gardło w bardzo niestosownych chwilach, musiałem z nim walczyć, żeby nie pogrążać bardziej pana Anatola. Lubiłem słuchać wspomnień moich podopiecznych, a oni wiedzieli, że tak jest. Dlatego otwierali się i opowiadali bez końca. Zanim pan Anatol zasnął, po raz kolejny wrócił myślą do lat szkolnych. Nieuchronnie nasunęło mi się skojarzenie ze słodko uśmiechniętym Papieżem, który kartką papieru próbował zakryć wzruszenie, opowiadając gdzie po maturze chodzili na kremówki. Miałem do Jana Pawła II żal, że nieświadomie dopomógł tej błyskawicznej karierze cukierniczej. Kiedy uczyłem się w naszym liceum przy Mickiewicza, do Watykanu woziło się „Elitki”, które ponoć były Jego przysmakiem. Gdyby pisnął o nich choć słowo – zamiast lub przy okazji kremówek – wadowickie zakłady przemysłu cukierniczego, dające pracę tylu ludziom, byłyby w dużo lepszej kondycji. Niestety, batoniki „Elitese” zdecydowanie przegrywały w konkurencji z „Prince-Polo” z Cieszyna. Przed wojną pan Anatol, jak inni chłopcy chodził do szkoły, uprawiał sport, wędrował po górach, oglądał się za dziewczynami. Mówiąc to, uśmiechał się całkiem jak Papież wtedy, na rynku w Wadowicach. - Klasy, ba, szkoły były osobne. Dlatego okazja do pooglądania powabnych panienek stanowiła dla nas najważniejsze święto. Odkrywanie ich piękna i naszej rodzącej się męskości to najpiękniejsze chwile w moim życiu. Nie mogłem odmówić mu racji, choć chwaliłem sobie system koedukacyjny, dzięki któremu mogłem codziennie wzdychać do pewnej Ewy. Później pozwoliła mi przez całe trzy tygodnie przytulać się i gładzić sobie włosy. Pan Anatol przez całe życie mieszkał w Andrychowie – miasteczku między Wadowicami a Bielsko-Białą. Urodził się i wychował w drewnianym domku przy głównej ulicy, która przecinała miasteczko i ginęła gdzieś w polach. Żeby załatwić coś w Krakowie, wychodził bladym świtem i wracał późną nocą dnia następnego. To było w końcu 80 kilometrów w jedną stronę. Złapanie okazji w postaci furmanki skracało czas o dwie, trzy godziny.

Dzięki! Przedumam na spokojnie :)

Tak się mie wydaje, że z tymi moimi parabolami to cienko. Co se pomyślę o Wędrowcu, Odkryciu, Łące itp, to coraz bardziej nie pasują do reszty, ale z drugiej mańki - żal, bo jednak zamysł jakiś był, jeno wykonanie zawiodło...

DO PIORUNEK: Sorki, nie zauwazyłem Twojego wpisu. Miło, że mnie z Bułhakowem nie porównujesz, ale też zachowaj proporcje. Słowa Piłata to jest cytat z Biblii, więc sprawa nie wymaga komentarza - chyba, że chcesz polemizować z Apostołami - droga wolna :) Moim zdaniem fakt czyje to słowa, nie budzi zastrzeżeń. Co do reszty, też nie polemizuję. Zarzutów co do Pilata i jego gadek z tłumem nie kumam, więc pewnie gdzieś na kartach "Mistrza..." znalezione. Ogólnie pozdrawiam. PS Twoje uwagi, poza ironią nic nie wniosły.

To ja chwilowo spadam, wrócę i obaczym co będzie. Tylko bez rękoczynów :)))

Masz rację, ale to naprawdę nie jest realistyczne. Jest metaforą, może nie udaną, ale jednak. Więc nie rozumiem do końca zarzutu :)))

Fajne i sprawne. Przypominają mi się różne Barthy, Calvino i inne stwory literackiego skrzywienia - oczywiście przy zachowaniu proporcji :)))

Hmmm, Nata jako walec. To będzie ciekawe wydarzenie :)))

Spoczko. Fajne ujęcie tematu. Technicznie bez zarzutu :)

Dzięki. Poprawiny uczynione :)

Pomyłka. Zupełnie nie mam pojęcia skąd się wzięła. Metafizyka jakaś???

Rzeczywiście, sympatyczna odskocznia przy naszej antywiośnie. Nie padam na kolana, ale doceniam kunszt :)

Świetna zabaweczka. Tylko może nie potrzebny ostatni akapit, poniżający p.t. czytelników. Piękny mieszung.

Fajna ta dyskusja. Tylko w końcu nie wiem czy tekst się nadaje, czy nie :) Mnie się widzi tak sobie. Dzięki, panowie!

Dzięki, Leszku. Ciekawe co powiesz o tym, jak sobie poradziłem... (patrz wyżej :))

To się cieszę. Ot błahostka, ale chyba dość zabawna jeszcze. Sam nie wiem...

* Jak co dnia, jeszcze przed pierwszym brzaskiem brutalne szarpnięcie i krótkie: już czas, wyrwało mnie z błogiego snu. Klnąc w duchu, zwlokłem się z posłania i pobiegłem za potrzebą do gaju oliwnego. Młodsze rodzeństwo miało więcej szczęścia. Zawsze wstawali, gdy słońce było już wysoko i po ogarnięciu domu i nakarmieniu zwierząt, zostawało im sporo czasu na zabawę. Mnie, jako najstarszego, czekała już tylko harówka do samej śmierci. Ojciec szybko objuczył osiołki i ruszyliśmy do miasta. Przez całą drogę milczeliśmy. On pewnie obliczał ile trzeba zarobić, żeby nasza rodzina nie cierpiała głodu, ja obrażałem się na cały świat, że ciągle chodzę niewyspany. Gdy zza drzew wyłonił się rąbek słońca, warzywa i owoce czekały już w skrzyniach na pierwszych klientów. Przyszedł czas na śniadanie. Łapczywie napełniłem żołądek świeżymi daktylami i przysiadłem na wciąż zimnym po nocnym chłodzie kamieniu. Dopiero koło południa ojciec dawał mi pajdę chleba, a wieczorem jedliśmy główny posiłek w domu. Zrobiło się całkiem jasno i wokół naszego straganu zaczął kłębić się istny tłum. Ojciec handlował, ja zaś pilnowałem, żeby nikt nam nie ukradł choćby małej figi. Paru złodziejaszków udało mi się przyłapać. Podnosiłem wtedy wielki krzyk, a ojciec ruszał do ataku ze swoją sękatą laską. Pomagał też tłum, bijąc i kopiąc pechowca, który po takiej nauczce więcej do tego zajęcia nie wracał. Nasz stragan cieszył się tak złą sławą wśród złoczyńców, że omijali go z daleka. Lubiłem podpatrywać ojca, gdy dawał się ponieść żywiołowi handlu i w pocie czoła ważył, wydawał resztę, komentował najnowsze wieści, obśmiewał anegdoty. Było w nim coś dostojnego, co mi się strasznie podobało. Umiał patrzeć człowiekowi prosto w oczy, a siwizna na skroniach i brodzie przypominała, że niejedno w życiu widział i przeżył. Chciałem kiedyś być taki, jak on. Po południu, kiedy ruch na bazarze zmalał, dostałem wolne i mogłem zająć się swoimi sprawami. Moje sprawy polegały głównie na włóczędze po mieście i wypatrywaniu okazji na łatwy zarobek. Zwykle siadałem na schodach świątyni lub u bram miasta, oferując usługi przewodnika, tragarza, mistrza drobnych sprawunków. - Ezaw, zawsze do usług. Pomoc w sprawach wszelkich!!! – tak brzmiało moje hasło. - Ej, mały – zaczepił mnie gruby jegomość, od którego porządnie wionęło winem – Gdzie tu jest najbliższa gospoda? - Zaprowadzę pana za co łaska – odparłem z chytrym uśmiechem. - Prowadź, byle szybko. Sucho mi, jakbym octu popił... Ruszyliśmy pełną słońca ulicą. Gruby pocił się okrutnie i wcale nie mógł za mną nadążyć. Sadził drobne kroczki, a brzuch mu dyndał, jak bukłak pełen wody. - Zrobiłem interes życia – sapał mi za plecami – Zdobyłem w pałacu namiestnika zlecenie na zastawy stołowe i dywany. Za dwa dni wyruszam po towary. Ale dziś świętuję. Zaprowadziłem go do gospody Dawida. Mimo dość wczesnej pory, przy każdej niemal ławie siedzieli biesiadnicy. Szumiał gwar rozmów, tłuszcz ściekał po brodach, wino kapało na brudne szaty. Znalazłem dla mojego pracodawcy wolne miejsce i uniżenie podziękowałem za monetę. Zaraz nadszedł Dawid, by przyjąć zamówienie. Mrugnął mi okiem, więc pobiegłem za kotarę, gdzie krzątała się przy piecu jego żona. - Dobrze się spisałeś – pochwalił i też wręczył mi monetę. - To gość specjalny. Dobrze dziś zarobił. Będzie hojny... Dawid zmierzwił mi czuprynę i dołożył drugą. - Będą z ciebie ludzie. Zadowolony wróciłem na ulicę. Słońce było jeszcze dość wysoko, więc nie musiałem spieszyć się na bazar. Czułem, że niebiosa mi sprzyjają i chciałem wycisnąć z tego jak najwięcej. Zbierałem na własnego osiołka, którym mógłbym wozić rozmaite towary. Często słyszałem na bazarze jak ktoś narzekał, że nie ma kiedy pojechać gdzieś po towar. To była robota w sam raz dla mnie. Musiałem tylko natrudzić się setnie, by uzbierać odpowiednią sumę. Żadna z twarzy na ulicy nie wydała mi się interesująca. To byli sami mieszkańcy okolicznych domostw, rzemieślnicy z pobliskich warsztatów, żołnierze. Przysiadłem na kawałku porzuconego drewna i wyglądałem kolejnej okazji. Długo nic się nie działo. Trochę podłubałem w nosie, pobazgrałem patykiem na suchym piasku i zacząłem się nudzić. Słońce było coraz niżej. Razem z nim gasły moje nadzieje. Ulica wyludniała się, szanse na zarobek gwałtownie malały. Coraz więcej kręciło się typów spod ciemnej gwiazdy, u których mogłem liczyć co najwyżej na kopniaka. Rozczarowany powlokłem się w stronę bazaru. Nagle zza rogu wyszedł prosto na mnie jakiś dziwny człowiek. Obaj przystanęliśmy. W jego oczach ujrzałem przerażającą pustkę, jakby nie oglądał nimi świata, tylko rzeczy innym ludziom niedostępne. Miał posturę żołnierza, ale zamiast oręża trzymał w dłoni wysłużony kij. Na pewno nie był tutejszy. Niech mnie licho – przemknęło mi przez myśl i postanowiłem zaryzykować. - Ezaw, zawsze do usług – bąknąłem bez przekonania. Spojrzał na mnie i jego oczy na chwilę ożyły. - Co można kupić za 30 srebrników? – zapytał. Głos miał zduszony. Mój dziadek miał podobny, gdy umierał w ciemnej klitce z tyłu domu. Potrząsnąłem ramionami i wtedy pewien zwariowany pomysł strzelił mi do głowy. - A ma pan tyle? – spytałem głupio, a kiedy nie odpowiedział, dodałem szybko – Bo ja mam widoki na niezły zysk. - Proponujesz mi spółkę, chłopcze? Wyraźnie się rozluźnił. Musiałem go nieźle rozbawić. Co było robić – pokiwałem energicznie głową. - Może gdybym był młodszy – klepnął mnie w ramię – Chodź. Dotrzymaj mi towarzystwa. Ruszył, a ja bez przekonania starałem się dotrzymać mu kroku. W każdym mijanym sklepie pytał co może dostać za te swoje 30 srebrników. Stałem z boku i słuchałem jak kupcy gorączkują się przy ostatnim kliencie. To było naprawdę dużo pieniędzy, więc jeden przez drugiego proponowali zniżki, dowóz do domu i inne niezwykłe udogodnienia, byle tylko zostawił swój skarb właśnie u nich. Jeden stary Arab szedł za nim na kolanach, szarpiąc jego szatę i prosząc, by zainwestował w wonności i sukna, a za miesiąc kwota się podwoi. Ale mój towarzysz nie był zainteresowany żadną ofertą. On chyba postanowił drażnić wszystkich wokół swoją pokaźną sumą i na tym koniec. Arabowi powiedział, że nie ma tyle czasu, a ja zacząłem tracić nadzieję, że coś mi się jeszcze tego dnia trafi. Wtedy postanowił wstąpić do gospody Dawida. W drzwiach uśmiechnął się do mnie krzywo. - Oto prawdziwy kres naszego wędrowania. Też się uśmiechnąłem. Jeśli nic na nim nie zarobię, to moneta od Dawida osłodzi mi poczucie klęski. - Pozwolisz się ugościć? Spojrzałem na niknące za wzgórzami słońce i podrapałem się w głowę. - Nie marnujesz ze mną czasu. Zostaniesz sowicie wynagrodzony. Usiedliśmy w kącie przy oknie. Zaraz zjawił się Dawid. - Gospodarzu, co mogę mieć za 30 srebrników? - Ho, ho! Możesz urządzić suto nakrapianą wieczerzę dla połowy miasta. - Wieczerzę!? A to dobre! Nie jestem godzien. - Każdy jest godzien wieczerzy po znojnym dniu. Obaj zarechotali, choć pewnie żaden z nich nie wiedział dlaczego. - To daj mi wina, a temu młodzieńcowi co zechce. - W tej chwili... Dawid zniknął za przepierzeniem. Rozsiadłem się wygodnie. - Jak cię zwą, panie? – zapytałem uprzejmie. - Mojego imienia nie nada żaden rodziciel dziecku nawet za tysiąc lat. Cmoknąłem niecierpliwie. Powoli zaczynały mnie denerwować te jego zawiłe wywody i arogancki stosunek do otoczenia. W naszej wiosce takie zachowania prowadziły do wrzenia, a potem nieszczęśnik nie umiał opędzić się od złośliwości. Znałem takich ludzi głównie z tego, że nie mieli łatwego życia. - Dziwny z ciebie człowiek, panie. Popatrzył na mnie chłodno, jak gdyby to miano sprawiało mu przykrość. - Człowiek przeklęty... Dawid przyniósł dzban wina i spojrzał na mnie pytająco. - Udziec barani i co tam do niego macie – powiedziałem. Dawid zaśmiał się i ukłonił dworsko. Bezimienny – bo tak nazwałem w myślach mojego towarzysza – ochoczo dobrał się do wina. Wychylił dwa kubki, otarł usta i zerknął na mnie. - Ile masz lat? - Nie wiem. Dużo. Nalał mi pół miarki, którą od razu dzielnie wychyliłem. Wino zaostrzyło mi apetyt, więc dobrałem się do baraniny, jakbym tydzień nie jadł. Bezimienny popijał bez pośpiechu i w milczeniu przyglądał się moim wysiłkom przy udźcu. Uśmiechał się tak jakoś smutno. Wyciągnąłem ku niemu kość z solidnym kawałem mięsa, ale tylko pokręcił głową. Spojrzał w okno i jego twarz raptownie poszarzała. - Nadchodzi ciemność – rzekł z bojaźnią. To już była przesada. Potężny chłop z kijem w ręce drżał na myśl o nadchodzącej nocy! Wino uderzyło mi do głowy, sprawiając że nabrałem śmiałości. - Kim jesteś, panie? Podparł się na łokciu i westchnął ciężko, jak gdyby miał w płucach same kamienie. Zanim odpowiedział, krzyknął na Dawida, by przyniósł następny garniec wina. - Powiedz mi – rzekł, biorąc głęboki oddech – Na pewno czcisz swego ojca i jesteś mu posłuszny. Co byś uczynił, gdyby przydzielił ci w życiu rolę, która przynosiłaby powszechną pogardę? - Nie wiem - odparłem po prostu. - Co to za odpowiedź? – sapnął niezadowolony – Jesteś dzieckiem, które w każdej chwili może uciec do zabawek, czy mężczyzną zdolnym do obrony swoich racji? Zastanowiłem się. Słowa Bezimiennego miały sens. Powinienem posiadać zasady i umieć ich bronić. Nagle przyszło mi do głowy, że lada dzień stanę się dużym mężczyzną i skończy się pobłażanie ze strony ludzi, które dotychczas ułatwiało mi tak wiele spraw. Trochę się przestraszyłem. - Jaką rolę? – spytałem, nalewając sobie wina. - Złą, podłą, przeklętą. Masz zostać kimś najgorszym. Szybko pokręciłem głową. - Niemożliwe. Ojciec by tego nie zrobił. Spuścił głowę. Nie atakował dalej. Dawid przyniósł następny garniec wina. Bezimienny nalał do pełna i wychylił w jednej chwili. Już nie ocierał ust. Pił niechlujnie, a wino ciurkiem ściekało mu po brodzie. - Co jest dla ciebie najważniejsze? – zapytał z błyskiem w oku. - W tej chwili? - Choćby! - Rodzina – odparłem zgodnie z prawdą. Pokiwał smętnie głową. - A co będzie najważniejsze? - Moje osiołki - odparłem bez namysłu – I moje wozy. Będę woził towary. - To wyobraź sobie, że z narażeniem życia musisz bronić swojego osiołka. Ostrze mierzy prosto w twoją pierś, a tam zabijają twoje zwierze. Co robisz? - Mojego osiołka? Ciężko zapracowanego? Walczę z każdą armią. Bez niego jestem nikim! Jeśli trzeba oddać życie, nie mam wyboru. - Nie mam wyboru. Piękne słowa. Był coraz bardziej pijany. Bełkotał coś do siebie, przeklinał, wymachiwał pięściami. Mrok za oknem gęstniał. Wiedziałem, że znów oberwę. Ojciec na pewno już zwinął stragan i był w drodze do domu. Miałem tylko nadzieję, że będzie warto. Bezimienny niespodziewanie pogłaskał mnie po głowie. Źrenice mu drgały, nie był w stanie skupić wzroku w jednym punkcie. - Mam do ciebie ostatnią prośbę – wysapał - Załatw mi najlepszy kawał sznura, jaki o tej porze można zdobyć. Daję za to resztę swoich srebrników. Oczy mi się zaświeciły. Tyle pieniędzy za kawał sznura? Wytężyłem mózg. Sklepy były już zamknięte, najbliżsi znajomi mieszkali na drugim końcu miasta. Pozostało mi liczyć na Dawida. Pobiegłem za przepierzenie. Siedział na zydlu obok pieca i przeliczał zyski. - Dawid, potrzebuję porządnego sznura! – krzyknąłem. - Ciszej – skrzywił się i potrząsnął paluchem w uchu – Na jakie licho ci sznur? - Szykuje mi się robota... Pokiwał głową i wstał ciężko. Po chwili dostałem trzy rodzaje do wyboru. Zdecydowałem się na nieco przybrudzony, ale masywniejszy niż pozostałe, kilkumetrowy powróz. Bezimienny drzemał lekko przechylony. Potrząsnąłem go brutalnie za ramię – całkiem jak mój ojciec co rano. - Mam sznur. - Co? - No sznur! Doznałem zawrotu głowy. Jeśli wymyślił ten sznur w pijackim zwidzie i już tego nie pamięta, nici z moich srebrników. Przetarł twarz i spojrzał na mnie nieprzytomnie. Nagle rzucił mi sakiewkę. Odetchnąłem z ulgą. Położyłem mu sznur na kolanach i pożegnałem się szybko. Kiedy obejrzałem się w drzwiach, on już spał dalej. Pognałem na skróty przez kamieniste wzgórza. Świadomość zarobionych pieniędzy dodawała mi sił. Złapałem ojca jeszcze przed domem. Śmignął mnie kilka razy batem po nogach i mu przeszło. W domu oberwałbym dużo gorzej, bo byłbym ofiarą pokazowej kary dla młodszego rodzeństwa. Ku wielkiemu niezadowoleniu mamy odmówiłem zjedzenia kolacji i pobiegłem do piwnicy, gdzie za jednym z kamieni trzymałem zarobione monety. Wyjąłem je i przesypałem do mieszka Bezimiennego. Potem zabrałem się do liczenia. Przed świtem ojciec szarpnął mnie za ramię. Już niedługo – pomyślałem złośliwie – Chaim dorasta. Niech teraz on ci pomaga. Ja idę na swoje. Pobiegłem do gaju za potrzebą i ruszyliśmy do miasta. Nieopodal bramy głównej ojciec przystanął raptownie, a ja na wpół śpiąc, zagapiłem się i uderzyłem głową w ośli zadek. Na tle blednącego księżyca ujrzałem kręcącą się na linie postać. Uwiązany do gałęzi sznur skrzypiał żałośnie. Ojciec ukląkł na dukcie i zmówił krótką modlitwę. Zaciekawiony podszedłem bliżej. W wiszącej postaci z trudem rozpoznałem Bezimiennego i sakiewka, którą przymocowałem do sznurka od portek, zaczęła mi niemiłosiernie ciążyć. Puste oczy patrzyły gdzieś do góry, spękane usta były rozwarte. Ostatnim jego gestem było pokazanie języka całemu światu.

Moje Leszku, tylko dość dawne. Sprawdzam nośność, czy dokładać do całości, czy nie. Jeszcze ze dwa, trzy i kończę... Dzięki, Jay.