Sonnengott

Kto raz chociaż nie zwilżył łez strugą rąk drżących Kto nigdy się nie modlił do gwiazd gorejących Kto nigdy nie współczuł tej bezradnej istocie W której strachu i bólu wieczność się szamoce Ten nigdy nie zrozumie co zrozumieć trzeba Ten nigdy nie ukocha pnia ściętego drzewa

Metem-psychoza? tybetańscy mnisi w obliczu śmierci każą wybierać między światłem czerwonym tym zwodniczym i jasnym tym zbawiennym jednak zapomnieli że można wybrać ciemność nie być ani zimnym ani gorącym ani na tak ani na nie jak zapomniana muszla na dnie oceanu ------------- Pozdrawiam

Obudził mnie dźwięk cichy i przenikliwy myślałem że to w uszach dzwonienie a to był najprawdziwszy śpiew ciszy musiałem więc w okamgnieniu przywiązać się do masztu łóżka inaczej byłbym stracony na zawsze bo życie zabija ciszę i dopiero śmierć zwraca nam ten dług z naddatkiem [sub]Tekst był edytowany przez Sonnengott dnia 16-05-2004 15:37.[/sub] [sub]Tekst był edytowany przez Sonnengott dnia 16-05-2004 15:39.[/sub]

Miecz twój przebił niejedno chrześcijańskie serce mordowałeś Chrystusa własnymi rękami teraz klęczysz przed nim nagi a On zmartwychwstały jest Kosmosu Panem tym należy tłumaczyć ten niebiański wyraz jaki twarz twoja przybrała gdy wijąc się w drgawkach próbujesz nieskończoność objąć obiema rękami

jesteś wanadem mojej duszy wrzącą siarką moich zmysłów chromem oczu zimną stalą mego serca rozpuszczam się w tobie jak w kwasie próbując całować twe dreszcze zapuszczam się niczym sonda w twojego ciała otchłanie zaraz zaleje nas ocean lepkiej ciszy