Paper Monster

A mnie tam sie podoba, mimo kilku niedociagniec. Przynajmniej sie rymyje i ma jakis sens jako calosc, chociaz nie jest genialny. Poprostu podoba mi sie bardzo.

Pierwsza czesc (bo nie nazwe tego zwrotka)moze i ma cos w sobie, jednak "wiersz" wcale nie komponuje sie w jakas calosc. Dla mnie slabiutko, jednak nie calkiem najgorzej.

Ostatnia zwrotka genialna, a reszta po prostu bardzo dobra. T Y L E

Dla mnie ani nie ma tutaj treści, a i forma jest słaba. A sex, o ile wiem z angielskiego to "płeć" wiec ciało, co w wierszu tym jest wedle mnie kiepska metaforą.

Forma jak dla mnie do bani, jednak treść oddala jej niedociagniecia niemal cakowicie. Podoba mi sie bardzo.

W zachodniej stronie świata polegli Rycerze głodni trupiej trwałości. Walcząc usilnie kłamstwem i cierniem, Starali się dobić do bram świetności. Spłynęła na nich śmierć kalająca Z życia odarła twarz pełną wiary. W milczeniu martwi z grobu powstaną I padną pod grzechem swego filaru. I na cóż przyszły starania wytrwałe? Bez konia i miecza, lecz z pychą w ręku. Straciwszy siebie i sens wiecznej myśli Utonęli w treści porzuconej księgi. Bo ten, kto obłudą doskonałość chwyta I stara się gardzić ludzkim pojęciem W bezmiarze Hadesu nicością się staje Wzgardzony po wsze czas chwałą firmamentu.

Bardzo dobrze sie czyta i o ile wyłapałem główna mys, o tyle wiersz mi sie podoba. Moim zdaniem mozna go odczytac na kilka sposobów, ale jak głosze od zawsze:"piekno poezji to jej niejednoznacznosc i mozliwos intermpretacji w rózny sposób". Tak wiec niech kazdy sam ocenia.

Zapadło milczenie, I cóż pozostało?? Nikczemne zapędy W mechanicznej głowie. Diamentowa nienawiść Zdobiąca me ciało, Stała się milionem! Tłuczeniem w mej głowie. Bezpańskie wartości Zagładą wszystkiego. Z Hadesowej czeluści W Afrodyty ramiona?! Może to dziwne? Jednak cóż z tego? Gdyż jest dla wszystkich Ta forma stworzona!! I szeptem wrzeszcząc Świat barwą zalewam. Bo tło nie może mieć niezgodności! Kiedyś jednostkowy, A dzisiaj masowy. Bo szczęścia tu szukam! Nie biednej słuszności. [sub]Tekst był edytowany przez Paper Monster dnia 16-10-2003 01:45.[/sub]

W mroku obłudzie, na skrzydłach cierpienia, Wznosi się w przestworza chaos niespełniony. Nad lądy i morza... to nie ma znaczenia! Bo on karmiciel myśli z tysiąca ech zrodzony. Obłoki trącąc marne z marzeń ulepione, Syci swe pragnienie, lecz nienasycony! I w marność obróciwszy głosy te chwalebne, Wznosi się znów wyżej, bo niezwyciężony! Obnażył tez pokorą czcicieli niewinności, Co bezkarnie głosili trwałość istnienia. W mity i legendy obracał wszelkie twory, Których czystym słowem pokonać się nie da. Aż wróci wprost do nieba i tak jak na początku, Bezsprzecznie zasiądzie po Ojca znów prawicy. Zesłany w czas powstania - opiekun konsonansu! Skuteczny strażnik dziejów, bliźniaczy brat logiki.

Zero komentarzy??!! Nie wiem, ale obdarzyłem sympatiom twoje wiersze, bo są bliskie mi z jakiegoś powodu. Ten wiersz też bardzo mi się podoba. Rytm mógłby być troszkę lepszy, ale cóż...przesłanie jest i jak dla mnie dobrze widoczne.

WIersz jest prosty, jednak w klimacie który propaguję. Moze jest nierytmiczny, aż tak jak powinien być i może strasznie "skąpy" jezyk jest w nim uzyty, ale ocene dostateczna przyznaje:D Tp tylko moje zdanie.

Dawno mnie tutaj nie było, ale widze, ze nie tylko mnie.Oceniłem ten wiersz dopiero po trzecim przeczytaniu. Bardzo mi sie podoba, zreszta jak inne twoje wiersze:D Czekam na nastepny.

Wiersz inny niz wszystkie, że tak to określe. Cos w nim jest przejmujacego. Moze nie rymuje się jak powinien, ale tresć dla mnie jest bardzo dobrze ułozona )no moze druga zwrotka kuleje lekko). ALe całkiem, całkiem, a nawet bardziej.

Bezkarnie mógłbym rozlać pragnienie, Wlewając w zastygły kamień krew. Odgadnąć czym jest proste spojrzenie, Jednak wystarczy mi najczystszy grzech. Mógłbym złociste nici przewlekać, Przez jedwabne myśli w ognisty wzór. Nektar spijając z ust bajkotwórczych, Jednak nie mogę, bo Bóg nie jest mój! I cóż mogę począć z mymi troskami...? Niewdzięcznie zaszywam się w szary strój. Taplam się w trwodze i zmywam ją łzami, Spisuję testament i składam go w zwój.

CYTAT (Loverman @ Sep 8 2003, 07:52 PM) Możliwe, że jestem nieposkromioną Myślą bezwiednie na wiatr rzuconą, Kłamstwem zrodzonym z potrzeby mnogości, Szafirem bez skazy, jednak, co z tego? Możliwe, że czekam na nocy nadejście, Bo wtedy ból znika w szarości otchłani, Zatacza się okrąg subtelnej nicości Bezdźwięczna żądza...jednak to na nic! Podobaja mi sie te dwie zwrotki, chociaż pozostałe tez są dobre, ale te szczególnie. Można by go troszkę dopracować, ale ogólnie jest na dobrym poziomie, według mnie oczywiście.

Wiersz może i ładny, ale dla mnie jakiś chaotyczny, ale to jest tylko moja opinia.

Mistrzostwo!!!!! Bardzo dobry wiersz. Wspaniałe środki artystyczne i dynamika. mozna sie przyczepic do...nie, nie można;-) BOMBA

No, popieram, ze cos w ostatnim wersie kuleje. Koniec sam! Ale ogolnie bardzo udany wiersz...przemawia do mnie.

Rozsiałem atrament na tafli białości, By nadać mej myśli konkretny dźwięk. Pragnąc z chaosu wydobyć wartości Które na moment zrodziły znów się. Trącając monument wręcz doskonały, I piękną pogodę zmieniając w deszcz. Kroczę na przeciw mądrością wiecznym, Z świeżością na dłoni obudzić się chcę.

W sumie jakby poszukać to wszystkie wiersze już gdzieś były. A to, co piszę to taki mój mały wkład we wszystkie myśli, które zostały wydane na świat przez ludzkie serca czy umysły. A jest ich tyle, że trudno o brak powtórzeń. Jeżeli tylko ty jeden na siedem osób stwierdziłeś, że gdzieś to już było to i tak mogę powiedzieć że coś oryginalnego na pewno musiało być w tym tekście. Może nie dużo, ale chociaż coś. Dzięki za wypowiedź i czekam na następne, bo słowa krytyki i te na plus i na minus to przecież nauka, a o to chyba chodzi w tym serwisie

Co to jest "ewokacja"??, bo nie wiem. Nie chce być nie miły, ale trapi mnie to, a ja nie wiem:P Dzięks za komenty i pozdrowionka:D

Zrozpaczony blask spada po nieboskłonie, Zatraca się bez reszty w ambrozji uniesienia, Przemówił znów rozsądek, właśnie do mnie! Oskarżając mnie o próbę dotknięcia nieba. I nie wiem skąd biorą się mechaniczne popędy, Choć starać się muszę w witraż wciąż wciskać. Chcę tak oślepnąć jak Ikar niezłomny!!! Sztylet zachwytu wbić w serce i pójść stąd.

Chorobliwe drgawki mój język ogarniają Gdy w sercu rodzi się miłosny dźwięk. Choć słowa prosto z duszy wypływają, Boję się bardzo, że nie odnajdą cię! Chorobliwe drgawki mój język ogarniają, Gdy kielich przyjaźni napełnić chcę. Niektóre słowa w strzały się zmieniają, Których nie wyciągnie najpiękniejszy gest.

Pieknie Dormo, naprawdę dobry wiersz:D. Subtelny i wogóle!

Sewerynie m, nie rozumiem twojej wypowiedzi, ale widzę że przeczytałes:P