ksiazkowy mol

Grzeszyłam - grzeszę Wątpiłam - wątpię Mówiłam credo - przestałam Weszłam na Kręte ścieżki Daj Światło Bym mogła Odnaleźć Drogę do Ciebie Ojcze

Jest zbyt banalny, bym mogła powiedzieć coś więcej. Może napisz w domowych pieleszach jeszcze kilka wersji tego utworu bez używania słów, które są tutaj opublikowane

Zbyt patetyczne

Odszedłeś Choć mówiłeś Te Quero Razem mieliśmy Stąpać po Różowej chmurze namiętności Zawierzyłeś Złowrogiej lipie Nie miałeś Do mnie ufności Choć serce krwawi I łza niema Płynie po licu Popękany czas Wlecze się Jak ślimak Przymknę Puste oczy I usnę W rzewnej tęsknocie Za Szczęściem

Tu niepotrzeba żadnych słów Mowa ciała mówi o wszystkim Oczy, dłónie spotkają się i znów Porwie w świat krokiem lekkim Tak lekkim jaki jest tylko Świeży powiew obietnicy innego świata Popłynie delikatnie, pewnie, gładko Na twarzy ujrzy uśmiech kwiata Nic ich już nie rozłączy Rytmy te zjednoczyły dwa serca Są jednością nie tylko w cza - czy Zdobyli też najwyższą klasę tańca Sekretny urok ma też wady Życie to nie latynoska muzyka Czar prysł nie wybaczyła zdrady Taniec to jej wielka pomyłka

To już nie te czasy gdy trzeba było podawać hasła, żeby coś zyskać. Mógłby być dłuższy i lepszy.

Podoba mi się. Opisuje pewną sytuację w moim życiorysie gdzie ja jestem tą kobietą od której tak panicznie ucieka myślami. :)

Za krótkie

Zaprowadź mnie do krainy wiosny Gdzxie czas upływa słodko i powoli W której każdy jest kochany Zaprowadź mnie do krainy wiosny Tak długo na to czekam Gdzie żaden owoc nie jest zakazany Zaprowadź mnie do krainy wiosny Niech nie ma ona tajemnic Tylko tam się zjednoczymy - jedyny

Rozumiem Ciebie, też nie tak dawno przez to przechodziłam. Przydałyby się jakieś trafne metafory, epitety, dla mnie to jest bardziej proza niż poezja

Pod sercem Matczynej miłosci Rozwija się W zyciodajnych wodach Daje oznaki życia Kopniakiem Pełnym wewnętrznego spokoju Licząc tygodnie Do urodzin