'Ivonne' I.W.

Hahaha... Tak myślałam;) Dziękuję.

Boli...? Powoli spuściłam głowę Rozbiłam ją o podłogę Rozpadłam się na części... ...palce prawej dłoni cierpliwie składały mnie w nową całość Założyły maskę szczęścia bez śladu cienia Ulepiły wizualny ideał Inna? Gestem lewej dłoni... przywołuję Cię do siebie ...w marzeniach Uczucie zbyt silne Serce się nie zapomniało... ...jeszcze bardziej boli Wciąż tak samo kocha

Oxyvio, tak, dostałam pozytywny komentarz. Hmm, czy ja kiedykolwiek pisałam, że mój utwór jest świetny?? Nie! Proszę, nie pisz jednak, iż nie podoba się on wszystkim na tym forum, bo zarejestrowanych użytkowników jest ponad 25 tys., a wypowiedziało się zaledwie kilku... Forum służy do dyskusji, więc każdy ma prawo bronić własnych racji, byleby kulturalnie;)

Śmierć przychodzi tak nagle, nie daje szans na to, by od niej uciec. Dzieje się ona w kopalniach, ale tez każdego dnia i w każdym innym miejscu. Dotyka jednostek – jest tragedią, ale w obliczu ogółu nie znaczy nic... ludzie są obojętni na krzywdę drugiego człowieka... Pozdrawiam;) Ivonne

Droga Pani, mój utwór nie jest żartem, gdyby był, umieściłabym go na jakimś forum dla dowcipów. Cieszę się, że nie wzbudza on litości, bo nie to ma na celu. Jeśli zaś chodzi o poczucie smaku i estetyki, to zapewniam, iż zależy ono od punktu widzenia danej osoby;)

co za tupet... Zgadzam się, tupetem jest uważać się za lepszego od innych ;) Wszyscy są jednakowi :)

Nie zawsze elita jest Elitą ;)

Jestem wstrząśnięta... aczkolwiek nie oceniam – każdy uprawia taką poezję, jaką lubi;) Pozdrawiam. Ivonne

Dziękuję, będę uważać... Jak to mówią: „co nas nie zabije, to nas wzmocni” ;)

To widać;)

Wiem, że nikogo nie przekonam do swojego utworu – wcale nie zamierzam;) Wyczuwam tu jakąś „nieczystą grę ”, której „padłam ofiarą” , bo wypłynęłam od razu na szerokie wody...

a powinien zrobić. w końcu więcej niż jedna osoba się w ten sposób wypowiedziała To prawda. Niejedna osoba się w ten sposób wypowiedziała. Chcę Wam podziękować:) Dzięki Wam uodparniam się na ludzką „złośliwość”...

Cóż... proponuję więc czytać dalej, aby to, co niepojęte, stało się zrozumiałe, a jak nie, proszę zaprzestać;)

Ja się nie awanturuję – nie odróżnia Pan dyskusji od kłótni – współczuć należy;) Pański zaś komentarz, no cóż, nie zrobił na mnie żadnego wrażenia...

Serdecznie dziękuję za słowa uznania:)

Roman Bezet: Z całego serca przepraszam, jeśli w jakikolwiek sposób Pana uraziłam. Proszę mi wierzyć, moja szczegółowa interpretacja była skierowana nie tylko do Pana, ale także do pozostałych komentujących, którzy nie spróbowali nawet się zagłębić w sens mego utworu – Pan to zrobił, za co dziękuję:) Patrząc sobie w oczy, można wyczytać bardzo wiele: smutek, radość, pożądanie, obojętność, miłość itp. W wyrażeniu „wir spojrzeń” chciałam właśnie uchwycić tą zmienność uczuć, widoczną w spojrzeniu, w relacji: ona – on. "energią smagana" ...w tym wypadku inwersja, jaką tu zastosowałam miała na celu lepsze brzmienie w konfrontacji z całością. Wracając do znaczenia tego stwierdzenia, to owszem: energia ma konotacje pozytywne, za to smaganie, to rodzaj biczowania... i o to też mi chodziło, bo jak pozytywna może być siła, która prowadzi do osłabienia?? Wszystko, co nas uszczęśliwia, można porównać do „słodyczy” – innego sformułowania rozkoszy. Jedną z jej form są pocałunki, a to, co przyczynia się do pozytywnych uniesień jest piękne, niczym „kryształy”. Być może skomplikowana metafora, ale umyślna. Serce przestaje bić - „wyrwane” - doznało silnego impulsu, który na to wpłynął. Zapewniam, nie chodzi o serce ziemi, ale kobiety;)

Emocji, które zawarłam w pozostałej części, wcale nie uważam za zbędne – wręcz przeciwnie. Wiersz napisany przez autora, który jest ich pozbawiony w trakcie tworzenia, byłby tylko pustym schematem, napisanym dla samego pisania. To, czy odbiorca się emocjonuje podczas czytania i w jaki sposób, zależy tylko od tego, jakim jest typem człowieka, bo np. zupełnie inaczej przeżywa poezję romantyk i realista;) W każdym razie, dzięki za sugestię...

Swoimi „wyssanymi z palca” przypuszczeniami obraża Pani osoby, które organizowały moje spotkania poetyckie, a zapewniam to bardzo kompetentni ludzie ze świata kultury i nauki. Następnym razem radzę się dobrze zastanowić, zanim oceni Pani kogoś, kierując się swoimi – niekoniecznie trafionymi – domysłami.

Messalin Nagietka: Ależ ja się nie obrażam... Tak, jak pisałam wcześniej, znam wartość swojej twórczości, wobec czego, wszelkie (choćby i te nietaktowne) przejawy krytyki na tym forum, zniosę. Dziwię się, że nie zauważasz metafor w moim utworze, ale nie będę Cię przekonywać, że są, bo i tak to na nic... – gdy ktoś się uprze, to nie ma siły, która by go przemogła;)

Messalin Nagietka: Dziękuję Ci za słowa krytyki, są one kulturalne, więc dla mnie do przyjęcia;) Te wielokropki są oceanem Bezkresnym, wzburzonym morzem zamyślenia Trzeba czuć się jego częścią, by nie utonąć w głębinie;)

dr oyey styl i poziom pańskich komentarzy mówi o Panu bardzo wiele... Nie zamierzam dorabiać sobie żadnej ideologii. Odpowiedzialam tylko na kulturalnie postawione mi przez czytelnika pytania. Nie zmuszam Pana do wiary w moje słowa – nic na siłę.

Roman Bezet: W odpowiedzi na pańskie pytania. „- dlaczego ziemia jest bliska niebu?” Otóż ziemia i niebo współistnieją ze sobą. Nie ma nieba bez ziemi i odwrotnie. To tak samo, jak dwoje przeznaczonych sobie ludzi, nie potrafi bez siebie istnieć (w moim mniemaniu). „- jak ziemia może być zniewolona uśmiechem nieba? i co jest tym uśmiechem nieba? A "wir spojrzeń" to co?” Ziemia i niebo w tym wierszu grają drugą rolę, są tylko porównaniem. Właściwy sens jest wymierzony w człowieka – on gra rolę główną. „wir spojrzeń” to przenośnia. „- co znaczy "energią smagana"? (i dlaczego nie "smagana energią"?)” "energią smagana" – darzona siłą, wbrew zwątpieniu w szczęście łudzona nadzieją na nie, co w efekcie sprawi, że znikną te siły, bo nadzieja nie doznała spełnienia – „osłabiona” Akurat to, dlaczego słowa w tej, a nie innej kolejności, to już mój specyficzny poetycki zamysł. „- "uwalniana" - od czego?” Uwalniana od cierpienia, którego powodem jest obojętność, brak odwzajemnienia. „- co to są "kryształy moich ust" (ziemi - szczyty górskie?)” „Kryształy moich ust”... miałam tu na myśli usta, które pamiętają słodycz pocałunków... a „lśnią zachodu słonecznego blaskiem”, ponieważ w przypomnieniu owych szczęśliwych chwil, czują, że rychło zbliża się koniec... „- co to znaczy, że (domyslnie) - niebo "wyrywa mi serce"?” Właśnie wówczas, gdy pojawia się świadomość nieuchronnego końca, powraca „On”-obiekt westchnień (niebo). Kiedy przychodzi, wnosi sobą tyle chęci życia, a jednocześnie koniec jest bliski, co sprawia, że serce z bólu przestaje bić – zostaje „wyrwane”, bo szczęście miało je dosięgnąć w chwili, gdy nie mogło się juz nim cieszyć. „Jak połączyć w całość (a tekst jest napisany w jednym trybie czasowym - terażniejszym) to, że NIE jesteś zapomnieniem - zbyt dawno zapomniana - teraz tak mu bliska - odeszła?” Nie został zapomniany ktoś, kto był/jest bliski sercu, za to On zapomniał... Owszem, zrozumiał swój błąd, powrócił – „teraz tak mu bliska” – ale zbyt późno, bo Ona „odeszła”

Droga Pani Izo... jeśli to możliwe, staram się w jednym poście zawrzeć odpowiedzi na kilka komentarzy. Przepraszam, jeśli poczuła się Pani pominięta.

Panie M.Krzywak no cóż, pański komentarz tylko utwierdził mnie w przekonaniu nieumiejętności interpretacji. Wygląda na to, że rozmijamy się w poczuciu „smaku”, aczkolwiek wcale nie zamierzam rezygnować z tego serwisu – podoba mi się tu mimo Waszej kąśliwości. Hmm, być może nie boli mnie ona, bo znam wartość swojej twórczości. Zawitałam w te progi z czystej ciekawości... i zamierzam zatrzymać się na dłużej, denerwując Was, czy tez nie – jeśli tak, to mimowolnie.

Szanowny Panie dr oyey, chodzi mi o próbę interpretacji mojego wiersza, o to, aby czytelnicy bardziej skupili się na tym, co chciał przekazać „podmiot liryczny”, bo o to tak naprawdę się rozchodzi. Szkoda, że nikt się o to właśnie nie pokusił. Hmm, być może nie zrozumieliście Państwo metafor, jakich użyłam w utworze, albo nic, co delikatne i wysublimowane w swej prostocie do Was nie przemawia.