'Ivonne' I.W.

Jak zauważyłam, tego forum nie obsługuje żaden moderator, można kląć bezkarnie i to głownie psuje mu renomę... Zaś jeśli chodzi o Pana – dobry pomysł – proszę wyłączyć komputer;) Nikt Pana do czytania nie zmusza...

Nie będę się spierać – nie mam na to sił – dosłownie i w przenośni... Raz jeszcze dziękuję za komentarz.

Dzięki MESSALINIE... Być może dla Ciebie jest to o niczym – moim zdaniem wyraża wiele;)

Żyję... a jakby wegetuję Dzień za dniem... Płynę rzeką niespełnionych nadziei Wciąż bezgranicznie ufająca Czekająca na cud... Przestrzeń tak wielka... Zamknięta na klucz Beznadziejna konieczność... Cień mój milczy Choć głos z głębi się wyrywa Oczy płyną kroplą rosy... Usta drżą Czuję – przemijam... Tonę... Chcę uczepić się słów tak mi potrzebnych Uczuć tak niezbędnych ...by przetrwać... Znajduję tylko złudzenia... ... Boję się echa deszczu za szybą Głosu wiatru... ...braku oddechu...

Dziękuję;)

Pragnę zauważyć, iż jest to utwór, dotyczący „ja” i nie chciałam tego „zaciemniać” – wręcz przeciwnie – naumyślnie to uwydatniłam... Zaś, jeśli chodzi o wytrych i potencjalne skojarzenie, to... hehehehe... proszę wybaczyć, ale nie potrafię się powstrzymać od śmiechu (uśmiechu?) – toż pociecha :D

Chłonę każdą cząstką duszy... Czuję... Pot spływa po mnie I drży ciało... ...to cos więcej niż by się wydawało... Mirime, piszesz bardzo wartościowe utwory... Pozdrawiam. Ivonne

Heheheee Mr Krzywak, dobre :D Cóż za demoniczna interpretacja, a raczej wizja... Daję słowo - jeszcze nikt mi nie składał tak dobrych życzeń :P

Drogi Messalinie, proszę dokładniej, co masz na myśli??

Próżnia Wielka pustka Sama bez siebie Wczoraj jeszcze wierzyłam w niemożliwe Miałam odwagę spełniać niespełnione Byłam skłonna iść do Słońca Dziś Drzwi do swego Ja Żadnym kluczem nie otworzę

Zamotałeś. ;) Nie bardzo rozumiem... Pozdrawiam, R. Właśnie, zamotałeś drogi Messalinie;) Chciej nam wyjaśnić swoje poglądy w sposób przystępny...

Nie oceniam, jednakże wiersz nie w moim guście... z pewnością;) Pozdrawiam. Ivonne

''jusz''? :>

No, pod tym się mogę podpisać. Nie poddawaj się, Ivonne. I dużo pracuj. Pozdrawiam, R. Z całego serca Wam dziękuję. Nie poddam się ;))

Moim zdaniem uczucia są większą siłą niż można to sobie wyobrazić... – prawdziwe uczucia.

Moi Drodzy wybaczcie, że mało się udzielam, ale ostatnio trochę brakuje mi czasu:) W każdym bądź razie czytam na bieżąco i tak się dziwię, że np.: - Szanowny Mości Pan Krzywak ośmiela się „grozić” kobietom... - Pani atlantyda jest na tyle śmiała, by wysuwać niczym nieuzasadnione wnioski... Hehee Moi mili :D Czasem czytając Wasze słowa myślę sobie, czy tak rzeczywiście wygląda język świata poetyckiego...? Zawsze sądziłam, iż inteligencja polega na umiejętności wyrażania myśli w sposób elokwentny – tutaj niestety nie zawsze da się to zauważyć... szkoda.

I ja to zauważyłam ;)

Mirime... wiesz, że uwielbiam ten wiersz:) Nie ma nas, choć przecież jesteśmy! Świat wirtualny, jest w gruncie rzeczy realnym światem, bo tworzą go ludzie – nie Anioły. Mimo to zmysł widzenia często okłamuje zmysł czucia i powoduje, że zapominamy o tym, co istotne. Tak trudno uwierzyć w coś, gdy nie można tego poznać namacalnie...

To Pani subiektywne zdanie;)

Cóż... w tym wypadku śmiech jest wynikiem niedojrzałości i niezrozumienia pewnych kwestii, a jak wiadomo, człowiek na pewnym etapie życia musi jeszcze wiele się nauczyć;)

Dla mnie zdecydowanie tak;) Jego prostota do mnie przemawia...

Mmmm... bardzo subtelny wiersz;)) Pozdrawiam. Ivonne

Wiem o tym i dziękuję, że we mnie wierzysz:) Nie przestanę – obiecuję...

Hmmm... Rozumiem Pani tok myślenia...

Tzn.?