Pancolek

Takie to i za mało poetyckie, i odrobinę infantylne. Najgorszy fragment to ujęcie ostatnie... i to 'hihi'... :/ Jestem na nie. Pozdrowienia

prowadzą ją na stryczek naszą ukochaną pomroka osnuła przyszłość brutalnie ogłuszono tępym narzędziem ciemnoty łaknienie mądrości powróz już gotowy zapadnia się chwieje nasza pani wolność ma swoje fanaberie nieużywane umysły jełczeją odór tępoty drażni wrażliwsze zmysły biedna zlękniona stoi przy swoich katach głupcach o milionach wcieleń nieskażonych myślą uciekaj oni dadzą ci schronienie po zmierzchu prawych serc

Chciałbym coś pozytywnego napisać, ale faktycznie to nie jest dobre ;P Z której strony by nie patrzeć.

rozpowszechniam swoje ciało jak film w starym kinie ====> średnio mi leży to porównanie zatrzymujesz kadry palcami ====> podoba mi się tniesz kawałek po kawałeczku i spinasz moją skórę swoim oddechem ===> i i kończysz oglądać ===> i przewijasz usta do przodu. ===> po co postawiłaś kropkę? Generalnie mam mieszane uczucia do Twojego tworu. Jestem dyletantem, więc bazuję na intuicji, ale powinnaś przemyśleć jeszcze ten wiersz; może coś dodać albo zmienić? Ostatnie dwa wersy są naprawdę dobre :) Pozdrawiam

Bardzo dziękuję za te opinie :)

stojąc na balkonie segreguje myśli napełniam płuca tlenowym narkotykiem nasłuchuję w nie-błogiej świadomości kontempluję ciszę która ma swój rytm w każdym dźwięku odnajduję element boskiego zamysłu stojąc na balkonie po prostu się martwię o orientalne ludobójstwa o śmierć zacieśniającą pętlę wokół szyi czarnego buta o zdrowie polskich organów wszystko to i jeszcze więcej budzi mój niepokój co jutro zjem w co się ubiorę z kim posprzeczam grzęznę w bagnie rozterek różnego kroju zaraz wyjmę ręce z kieszeni spodni westchnę i wrócę nastawię budzik na szóstą bo wstaję o ósmej obudzę się spojrzę na zegarek i znowu zasnę ten jeden raz będę szczęśliwy