Andrzej Borecki

Zgadzam się z Kai. "Obracasz wolno w swych rękach jakże nieumiejętnie!" byłoby lepsze. Całość może się podobać.

Wierzbo płacząca nad wodą Mój przyjacielu jedyny Rozumiesz zawsze me skargi W wieczór deszczowy i siny Nad rzeką często gdy siadam W górze szumią Twe liście Wtedy się Tobie spowiadam Ty - milczysz uroczyście Naginasz ku mnie konary W ramiona mokre mnie biorąc A pień Twój z starości szary Pomaga wilgocią swą pojąc Stoimy razem na deszczu Woda po ciałach nam spływa Szelest Twych liści w powietrzu Mówi że jesteś szczęśliwa

Ile szczytów przede mną jeszcze, Wzgórz ukrytych, ścian w poprzek drogi. Ile razy zmoczą mnie deszcze Wśród pól pustych, leżących odłogiem. Ile rzek mi przyjdzie przepłynąć Wystrzegając się wirów i mielizn. Ile razy za życia mam ginąć, By to życie do końca już przeżyć.

Mówiłem Natalio, że Jola będzie się czepiać ?

Jak na Ciebie, to miniaturka prawie lecz jaka obrazowa.

Dzięki wszystkim.

Wiem, że dla niektórych piszę zbyt staroświecko. Niestety taki już jestem. Dzięki za komentarze.

Jakże często szukając sukcesu Zatracamy co w sercu się kryje I dopiero u życia kresu Doświadczamy, że dusza w nas żyje. Gdy ułudny mamony blask mija, Kiedy ciało już wiekiem dotknięte. Rozumiemy, że szczęściu nie sprzyja To co dla nas było jak święte. Po cóż forsa, samochód i chata Jeśli wokół nie ma nikogo, Kto podejdzie przytuli jak brata, Poprowadzi starości nas drogą. Mając czasu tak dużo dla siebie, Który kiedyś uciekał przez palce Zastanawiasz się, czy wkrótce w niebie Przyjdzie czas odpoczynku po walce. Wtem przewrotna myśl w głowie się budzi, Że być może w zaświatach trwa walka. Że anioły podobnie do ludzi Bój o stołki prowadzą w swych szrankach.

Człowieka się pisze spojrzeniem, Dotykiem ręki, oddechem, Wspomnieniem dziecka, marzeniem, Myśli codziennych echem. Pisze się chwilą obecną, Tym co minęło, co będzie. Postawą wredną, szlachetną, Gdy rację miał - gdy był w błędzie. Pisze się sercem otwartym Na ludzi, którzy dokoła. Lecz choćbyś był bardzo upartym Człowieka napisać nie zdołasz. [sub]Tekst był edytowany przez Andrzej Borecki dnia 13-06-2004 15:36.[/sub]

Przypomina mi to dziecięcą wyliczankę.

Cholera! Przepraszam. Dobre. Dobre i mocne.

Jak zwykle Atlantydo mnie nie zawiodłaś. Aż muszę przypomnieć Ci swój wierszyk, który Ci kiedyś napisałem na o2. Zaginiona przed wiekami, Wypłynęła w formie słowa I swą duszę co latami Tak skrywała, już nie chowa. Atlantyda słów i wrażeń, Dziennych rozterk, oczekiwań. Otworzyła bramy marzeń, Tak to dziwnie w życiu bywa. Wyzwoliła w nas obrazy Malowane pięknem wierszy A mój wierszyk choć ma skazy Lecz wśród krytyk - to wiersz pierwszy.

Nie żałuję, że przeczytałem.

Trudny do skomentowania wiersz. Zastanawia mnie jedna fraza: "przeklina w piwnicy trzymając niebo" Nie umię jej rozgryść.

3 x 3 i samotana jedność. To daje do myślenia.

Takie jest życie jak mówią francuzi.

Aura metafizyki wyszła na dobre temu utworowi.

Środkowy wers coś mi przypomina. Coś mojego, intymnego. Bardzo obrazowo.

Dolce vita? Słodkie życie Kai.

Seweryno - masz rację. Oryginalna nazwa łacińska to staccato. Poprawiłem.

Stakato ? Z muzyki - krótki, urywany dźwięk.

Przestwór pełnego oceanu , w którym burze i huragany przeplatają się z okresami zupełnej ciszy. Płynący strumień czasu , rzeka wspomnień , teraźniejszości i marzeń. Wodna klepsydra znacząca padającymi kroplami przemijające dni. Kiedyś jednak krople przestaną płynąć. Czy ktoś odwróci wtedy klepsydrę ?

deszcz smutnym staccatem wybija rytm w sercu rozpryskuje kropelki melancholii kropelka łza kropelka smutek kropelka zaduma odgrodzony barierą szklanej tafli staram się zliczyć spadające perły nadaremnie ...

Po północy skorzystam.

Alessio - prawie mam na tapecie 7 tomów Utworów Wybranych Stachury. Wybrałaś przepiękny fragment.