taka marysia

wieżowce roztrzęsione październikiem słaniają się na nogach z cementu (w eterze niusy. brawo - docierasz do sedna materii) przyznaję rację i wychodzę z insomnią wokół źrenic slalom na pełnej prędkości empty souls. city lights eklektyczne dziwki w baletkach i wszyscy diabli nikt nie widział nikt nie słyszał *** plac przesiąkniety potem policjantów do cna. dwa hausty halogenowego powietrza echo Twojej nieobecności pod szesnastką lewitowaliśmy nad pomnikiem czterech skoczni grawelowaliśmy nasze wspomnienia w poz-bruku *** przeżarta siarką na wylot wytykam niebiosom nihilizm a sobie szósty. Ecce homo - ponoć już dwa tysiące lat trzystu proroków bez twarzy i żadnej zmiany. powąchaj mnie.

bardz dobry wiersz. dla mnie perfect. respect :p

wszyscy przyklejeni do miasta zbieramy się na sabat zapalamy gromnice z nadzieją na amnezję po drugiej stronie granatu przeplatamy ciszę palcami śliną nadzwyczajnie jednorazowo nikotynowa medytacja kontemplacja cegieł i trawników od roku stawiam duży kwantyfikator przed zbawieniem wszystkich ludzi najwidoczniej implikacja nie była prawdziwa. sorry

o kurczę i'm confused. jakieś to posklajane, ponaciągane i takie tam. nic tam. trzea od czegoś zaczac. pozdrawiam, marysiaa

Paatryku Nikodemie jesteś strasznie niemożliwie świetny moze nie tyle ten wiersz, co całokształt i musze Ci się do tego przyznać :] pozdrawiam, marysia

czasami mam wrażenie, że taka poezja to żart. hm, niewątpliwie jest jakiś pomysł, ale te grafomańskie zabiegi. ekhm, nie znam sie na tym, po prostu nie trafia do mnie. pozdrawiam, marysia

wedle mnie to szyn. ale musze przeczytac jeszcze raz zeby sie polapac.eh

krystaliczny, tylko pozazdroscic talentu pozdrawaim cieplo