truesirex

natura

Nadal czytam twoją poezję, bólem i krwią pisaną, cieczą boską ociekającą, błagającą o to wybawienie. Widzę ją w ścianach twojego domu, zapieczętowanych mym cierpieniem, rozlaną między wierszami twojej pie*dolonej dzielnicy — wciąż gdzieś tam obecną. Ale teraz, gdy obserwuję ją w snach, przestała do mnie przemawiać, a ja stale zastanawiam się, jak udało mi się tego dokonać. Czasem szept słyszę: „Przestań żyć przeszłością, to już nie jesteś ty.” Lecz gdy staram się tutaj zakotwiczyć, gasnę szybciej od śmierci świetlików podczas wrześniowego świtu.

Spocząłem na trupów stosie, rozmyślałem, że może tej nocy spokój w końcu z duszą spętam. Oczy zamknąłem i rozpadłem się, a wrota percepcji zostały rozwarte. I nagle - uczucie dziwnie znajome ciało moje opanowało. Wieżę ujrzałem - starą, zaryczaną. Ktoś był tu ze mną, z głęboko błękitnymi, dziecięcymi oczami. Ruszyłem po szczeblach z kości dusz, zmęczony. Były tam sploty mięsa i dymne, anielskie relikwie. A na szczycie - kobieta w czerni, marzyła o słońcu, biedna, ledwo trzy kielichy smoły trzymała. I tym swoim złamanym głosem powiedziała: „Przez szczelinę spójrz - prawdę ujrzysz.” A ja ujrzałem życie najpiękniejsze w swojej pierwotnej postaci, zieleń natchnioną moją pustką. Ale i bez faktu, który największą pleśń w rozłamie duszy zostawił, i bez tych kaplic, pełnych nieludzkiej mgły, zredagowanych przez samego szatana.