Ridziu

Cienista mgła słoni oczy, Pierzchną blade smugi, Całuj rzucony na wzrok, Szmer w smole broczy, Jeno puch mej poduszki, Przypomina mi ciepło, Teraz gdy nikną nawet, Ongiś gorejące żarówki, Bezświetlne me światy, Cieniem wszem zalane, Dłonią muskam oziębłe, Kamienne me komnaty, Czuję pył korytarzy, Pod puszkami palców, Wciąż przenikają wśród, Bezbarwnych szkieł witraży, Nie dane mi już pęków, Ogrodnych spozierać kwiatów, Jedyny mój towarzysz, Szuk dalekich dźwięków, Coś za oknem świszczy, Dmący z gaju wicher, Zgroza by nie porwał, Duszy mej zgliszczy.

Mróz się niesie w borze, Knieja w kożuchu z bieli, Ścieli mi koce na łoże, Panna blada z zawiei, Nagie jej stopy w puchu, Szkarłat ma po kostki, Kładzie mi na brzuchu, Lodowatą dłoń z troski, Srebrzą się jak perły, Oczy bielmem skryte, Na głowie wianek przymarły, Usta czerwono krwiste, Daję jej czarną różę, Wkłada ją w bujny bukiet, W ramionach się zanurzę, Ból koi i mój smutek, Widzę własne tchnienie, W mrozie ulotną parę, Niknie o mnie wspomnienie, Mocniej się tulę w Marę, Jestem już równie zimny, Odsuwa mnie od piersi, W łożu mym kamiennym, Nie boję się już Śmierci.