UtratabezStraty

@Roma , to już twój drugi wiersz inspirowany kodeksem karnym! Przynajmniej z tych, które znam. Dlatego na podstawie twojego wiersza "weź mnie", gdzie słowami "wejdź pod skórę" chyba zachęcasz to interesowania się twoją osobą, pragnę wyrazić moje zaciekawienie i zainteresowanie twoimi poetyckimi ciągotkami do kodeksu karnego. :) ;) Możesz coś na ten temat opowiedzieć albo i nie opowiedzieć. Ja w każdym razie coś napiszę o moich pierwszych kontaktach z kodeksem karnym. Ponieważ mój dziadek był kuratorem sądowym zawodowym dla nieletnich oraz kuratorem społecznym dla osób dorosłych, to w domu miał kodeks karny, który lubiłem od czasu do czasu poczytać. Miałem wtedy chyba 12 albo 13 lat. Była to końcówka PRLu, owa wersja kodeksu karnego przewidywała jeszcze karę śmierci za przestępstwa gospodarcze. I to był mój pierwszy kontakt z tego typu owocami polskiego ustawodawstwa. :)

@Roma , no to tym razem ja się muszę spytać: Artykuł 163 paragraf 1, ale jakiej ustawy???

Ponieważ nigdzie nie znalazłem takiej informacji, zadaję tutaj to pytanie: Czy w dziale "Proza-opowiadania i nie tylko" jest jakiś limit znaków? Pytam, ponieważ dotychczas publikowałem wiersze, gdzie starałem się ograniczać mój przekaz pod względem ilości słów. Gdybym natomiast chciał napisać i opublikować tu opowiadanie, to mogłoby ono być potencjalnie bardzo długie i stąd moje pytanie.

@Roma , no to tym razem odpowiem wierszem na wiersz: powiedział do niej głupia kozo dokucza jej bo ma fioła na jej punkcie

@iwonaroma , wiersz jest napisany dosyć przejrzystym, prostym językiem. Podkreślam to, bo jednak w poezji, n.p. na tym portalu, różnie to bywa. No i ma dosyć jasne przesłanie. Przynajmniej w mojej ocenie jest ono jasne.

@Roma , miłość to żywioł. I ten żywioł ma fundamentalne znaczenie dla naszej cywilizacji, chociażby dla prokreacji, czyli dla zachowania gatunku ludzkiego. Nie należy jednak zapominać o tym, że ten piękny i ważny żywioł, jakim jest miłość trzeba kontrolować. Bo bez tego marny nasz los... I ta potrzeba kontroli żywiołu nie dotyczy tylko miłości, ale na przykład także wody i ognia.

@Roma , jest to poniekąd historia mojej obecnej przygody z pisaniem poezji. Polegało to na tym, że wymyślałem hasło do mojego konta e-mailowego. I po jakimś czasie doszedłem do wniosku, że to hasło jest zbyt ciekawe, żeby pozostać tajnym i dlatego zastąpiłem je nowym hasłem, a z tego starego hasła zrobiłem wiersz. Tak powstał mój wiersz "W roku 2024..." To jeden z wierszy z tego mojego "cyklu więziennego", o którym niedawno pisałaś, że chcesz go przeczytać... :)

@Roma , ciekawie usłyszeć, że przeczytałaś "Krok w błękicie" razem z interpretacją w komentarzu (rozumiem, że chodzi o mój komentarz). Bo są tacy, którzy uważają, że interpretowanie wiersza przez autora szkodzi intuicji czytelniczej, ale tobie chyba ta moja interpretacja nie zaszkodziła. Szczerze mówiąc, to mój wiersz "Krok w błękicie" zaczął mnie na prawdę ekscytować, kiedy zacząłem pisać tę jego interpretację. Wiem, że to brzmi nieco narcystycznie, ale cóż tak to już jest, że czasami poeta, zaczyna mieć fioła na punkcie swojego utworu; A z drugiej strony, to ciekawe, co masz na myśli pisząc, że w "Kroku w błękicie" podszedłem poetycko do tematu kary. Bo mi się wydaje, że w "wolnej woli" też podchodzisz poetycko do tematu, w tym wypadku akurat grożącej, kary, chociażby dlatego, że starasz się oddać tę atmosferę, nieprzyjemną atmosferę. Ja natomiast w "Kroku w błękicie" chyba tworzę w związku z tematem kary taką sielską atmosferę i dlatego liczę się z tym, że ktoś to mnie może uznać za jakiegoś aberracjonistę :D ;

@Roma

@Roma , myślę, że mogą tu istnieć co najmniej dwa rodzaje irracjonalizmu. Jeden irracjonalizm może polegać na tym, że system danego państwa działa w tym kierunku, żeby robić z ludzi przestępców. Inny irracjonalizm może opierać się na znanym ironicznym stwierdzeniu, że w więzieniach siedzą sami niewinni ludzie, a więc, że ścigany i skazany autentyczny przestępca z zasady niejako ucieka przed swoją winą i wykazuje pewną skłonność do przedstawiania ścigających go organów państwowych w czarnych barwach. Z czym mamy tutaj do czynienia dokładnie nie wiadomo, a więc chodzi tu chyba raczej o przedstawienie negatywnych odczuć związanych z byciem ściganym/ściganą.

@Roma , dotychczas, bez większego namysłu, myślałem w tym kierunku, że dusza jest w człowieku, a więc jest od niego mniejsza. Dzięki twojemu wierszowi zacząłem się zastanawiać, czy przypadkiem dusza, jako byt niematerialny, nie jest czymś,co w jakiś sposób przerasta ciało człowieka... Tylko jak to właściwie stwierdzić? Jak porównać byt materialny i niematerialny?

@Roma, rozumiem, że i bestia to właściwie e-bestia wymówiona nieco po angielsku, a więc bestia elektroniczna, dobrze to rozumiem?

@Roma , widziałem, że jakiś czas temu byłaś na moim profilu. Dlatego zaciekawiło mnie, co tam widziałaś. Bo mi się wydaje, że w pewnych moich wierszach też traktuję w pewien irracjonalny sposób zagadnienie kary... Tyle, że ty tym problemem w wierszu "wolna wola" zajmujesz się od strony śledczo-procesowej, a ja od strony więziennej, penitencjarnej... Czy czytałaś na przykład mój wiersz "Krok w błękicie"?

@Roma , ta atmosfera nieokreślonego bliżej poczucia winy, jakoś mnie to wciąga... Gdybym miał to zracjonalizować i podejść do sprawy jako świadomy obywatel, to musiałbym uznać ten wiersz za protest przeciwko takiemu, czy innemu systemowi prawnemu. No bo skoro ktoś się boi kary, ale nie wiadomo dokładnie za co, to znaczy, że z danym systemem prawnym jest coś nie tak. Ale można do sprawy podejść także w jakiś irracjonalny sposób...

@Sylwester_Lasota , bardzo ciekawe to porównanie tłumu do pustyni. Tym bardziej ciekawe, że tłum nie kojarzy mi się tak do końca jednoznacznie z pustynią... Są tu różne aspekty...

@Łukasz Jasiński , po prostu nie traktować liczby czytań jako kryterium oceny utworu i po sprawie.

Dziewczynie klęczącej przed ołtarzem spadł ze stopy... więzienny drewniak. Klekot w kaplicy ktoś nagrał komórką. Narzeczony uśmiechnął się i spojrzał na JEJ szarą sukienkę a ona na małą plamę na jego czarnym garniturze.

@Natuskaa , to poczucie, że myśl się rozłazi, jest mi dosyć bliska. I wydaje mi się, że jest tu jakieś pokrewieństwo z tym, co ja wyrażam w moim ostatnim wierszu "Życie przez sen". Ta druga zwrotka jest o tyle ciekawa, że ta ulotność myśli (bo ja tu się dopatruję problemu ulotności myśli) jest wyrażana przez bardzo namacalne rzeczy, jak nitki, guziki, a także odwołania do ekonomii, jak "inwestycja" i "chińska przeciętność". Ten dysonans między ulotnością a konkretnością, czyni ten wiersz bardziej wyrazistym i prowokacyjnym, jeżeli chodzi o styl.

@Alicja_Wysocka , daję serduszko. Przy czym daję je raczej za formę, a mniej za treść. Pióro jest narzędziem wyrażania miłości. I ta metafora, gdzie pióro reprezentuje zakochanego człowieka, jest dosyć ciekawa. Ale dla mnie to ciągle jest ta zewnętrzna strona miłości..., nawet jak jest mowa o braku snu i o piciu... A ja, jako czytelnik, jestem ciekaw, jak ta miłość wygląda od wewnątrz...

@bazyl_prost , wiersz jest nie tylko o apatii, ale także o tym, jak mija czas. A tam, gdzie pojawia się problem mijania czasu, tam też może pojawić się zagadnienie starości, które zostawiam tu nierozstrzygnięte.

@Nata_Kruk , uwielbiam, jak jestem proszony o autorską interpretację mojego wiersza. Wiersz jest o poczuciu, że życie jest przesypiane i że w jakiś sposób zbliża się do swojego końca. W takiej sytuacji pojawia się pytanie o starość. Podkreślam, że jest to pytanie. Bo tak, jak jest dla mnie rzeczą oczywistą, że kresem ludzkiego życia jest śmierć, który to kres kiedyś tam nadejdzie, tak starość dla mnie już taka oczywista nie jest.