Bożena De-Tre

Noc marzeń. To piękno, co widzisz we mnie i światło przepuszcza czule, jest dziełem moich marzeń, sumieniem mego wzruszenia. Gdy nic już nie ogranicza, a rys w tej masie już nie ma jest dziełem ludzkiego stworzenia. Spełnia marzenia drugich, choć samo ich już nie ma. Zbyt kruche, by unieść świat. Imię Julia je wspiera, zakute w kryształ marzenia. Zanim zaklęta zostanie masa, Krogulec wskaże jej drogę, Sofieta umilknie na dłużej. Nożyce zrobiły już swoje. Ten pan w kaszkiecie, co życie poskładać swe chciał i kwiaty od zawsze kochał, prawdę mi uświadomił. Szkło nie może mieć ran. Zbyt wiele rys nas zgubi.

@liwia Dziękuję za „ zatrzymanie”..to miłe jak czlowiek człowiekowi przyjazdny.Pozdrawiam od❤️

@hania kluseczka Haniu , Haneczko wszystko przemija ….Myślę ,że to Różewiczowskie( dawniej: dziś) nic się nie zmienia…Twoje” kiedyś „tego dowodzi(.Kiedyś i teraz czy „dzisiaj wiem”)i zawsze ludzie!Choć są dziwni czasami.My ludzie to podziw aż i pogarda uf!.Zawsze jednak Człowiek!Pozdrów 🐈‍⬛!Serdeczności..

@agfka Lubię mego Leona …chociaż to „ zawsze facet”-:).Pomyślałam właśnie: dobrze mieć 🐈‍⬛-:)…i pioro…i ludzi wokół różnych jak pocztówki.

@befana_di_campi Komunikat wysłany..reakcje są.Może kot przesadzil ..tak po ludzku-:)Dziękuję za odwiedziny..dobrego nie tylko na dziś.

List do człowieka. I nawet kiedy milczysz i robisz to nazbyt skromnie, wiem co czujesz, co myślisz i daleko Ci do mnie. I oddaliłeś się już. Chciałbym tak po prostu wiedzieć, czy mój świat Twoim jest wciąż. I zrobić z tym nic nie mogę. Dzieli nas boska dłoń, Ty milczysz wciąż. Jesteśmy z jednej gliny - to przyznam i Ty wiesz. Życiowe koleiny wytarły prawdy treść. I uśmiech swój zgubiłeś. Za dużo wokół zła. Już nie umiesz byś miły. Nie chcesz. Mówisz - nie warto tak, nie wartościując. Wsłuchujesz się w marzenia, a przecież nie ma ich już. Szukasz własnego cienia i wciąż nie czujesz nic. Zbyt wiele smutku obok. Granice zniszczył czas. Zamykasz się na ludzi. Nie lubisz wtedy nas. I milczysz. Tylko ten kot ci wierny, choć mówią, że swoimi ścieżkami chadza wciąż. On siedzi przy twej nodze i patrzy bez refleksji. Skąd taki człowiek się wziął…miau

@beta_b Jak każdy człowiek cię potrzebuję ale dojrzałam, innaczej czuję.Czy to jest hańbą o Wielki Boże?Mam wciąż szacunek i o to proszę.Ps …czyli więcej sporów się zapowiada-:)Fajny wiersz! Brawo!

@Kiko4 Przekaz jest podstawą ale….to jest Polski Portal Literacki.Nie obracajmy wszystkiego w żart a „ uczmy się od Mistrzów”.Nie chcę nie zauważać i „pszyklaszkifać?!…będę odwiedzać i milczeć zatem.Pozdrawiam…

@Bożena De-Tre Leszczym dobre dopiero będą…niebawem-:)Mam nadzieję-:)I trzymajmy się gdy wokół różnie…pozdrawiam.

@Kiko4 Lenistwo to też praca …chociaż szczerze mówiąc nie popłaca.Faktura jest wciąż nieopłacona jeżeli zrobimy błąd-:)Pozdrawiam z nadzieją że (bez błędnie? )zrozumiesz moją zyczliwą uwagę.

@iwonaroma I nagle spoważniałam i strach mnie ogarnął ..pomyślałam ,że dzieckiem znów chciałabym być.O Boże to o mnie , o świecie w którym przyszło mi żyć.

@Leszczym Cieszy mnie to uznanie…zatem piszmy i doceniajmy przekazy słowne.Pozdrawiam…

@Corleone 11 Strata Twoja Przyjacielu ale szacunek za rzeczową odmowę o tak-:)Ps też bym się nie zgodziła ..to była lekka prowokacja-:)nooo nie do końca🤷‍♀️.Dziękuję z uśmiechem

@agfka Niby wiemy.Coś czujemy aaaa” słów brak.A może odwagi? Pozdrawiam i dziękuję.Ps tak łatwiej. @any woll Metaforyczną herbatą zatem poczęstuję ,dziękując za odwiedziny.Pozdrawiam

Podziękowanie Za każde złe słowo. Każdą skrzywioną myśl. Gdy mogłam na nowo obudzić się by iść. Dziękuję. Za miłość której nie zauważyłam. I za tę niedojrzałą. Jedna uleciała, drugiej nazbyt mało. Dziękuję. Za metaforyczną herbatę od losu, gdy była zbawieniem. Kęs chleba rzucony ptakom co był objawieniem. Dziękuję. Za obraz który mam przed oczyma. Zima czy wiosna, wiosna czy zima. Nie topi się. Dziękuję. Za wszystko czego nie wyśpiewałam. Chciałam unieść nie mogłam. Nie mam. Dziękuję.

@MIROSŁAW C. Jest takie miejsce słowem znaczone -:)Na myśli masz bibliotekę zapewne…pozdrawiam serdecznie.

Klepsydra. Na czarno białym papierze (skrawku) spisali życie Twoje - - dwie daty i imię (znak). Choć siebie szukałeś w kolorach, w nutach szukałeś latami, kolory w plamę się zlały. Muzykę zagłuszył czas. Ty już nie możesz wybierać, to bliscy za Ciebie wybrali. Powiesili po prostu tak. Nic to, że ptak stąd ucieka, aut przesuwa się rzeka, łza zbyt szybko wysycha i miejsce budzi Twój gniew, że żałość Cię ogarnia i tęsknisz do ludzi. Tu Twoje miejsce jest. Tu, gdzie słońce doświetla Twój czubek nosa zaledwie, pszczoła próbuje daremnie przykucnąć (przysiąść) przy Tobie, kąkolem pachnie rzepak, a mucha zaczyna znaczyć Twój przystanek natrętnie. Tu Twoje miejsce. Deszcz przyszedł nazbyt gwałtownie i zmył plamę z kartki krokami dziecka mierzoną latami . Gdzie tu jest sens?

@error_erros I tak się rodzi poezja.Serio…do!!Pozdrawiam serdecznie

@Marek.zak1 Ja do „ k.n” odwrotnie …zdecydowanie odwrotnie!Też wkurzające-:)Wiersz o 4.40 jak kawa!Dziękuję.

@MIROSŁAW C. „ szare lotki”…i wyobrażnia się otwiera…ciekawy plastyczny obraz.Pozdrawiam

@poezja.tanczy Dziękuję.Coś co „ ugryżć” wreszcie chciałoby się i poczuć smak…..taki „ boski „ czy „ ludzki” tego jeszcze nie wiem…pozdrawam.

Życie w złudzeniach czy zmarnowane talenty Kiedy już miał wszystko i zatracił cel… Przyszło olśnienie Wtedy, gdy już miałem wszystkiego w nadmiarze, utraciłem wiarę, zatraciłem spokój, usiadłem na niczym… Wtedy zdarzył się cud. Ta kropla rosy co wszystkim miała być… wyschła Tak myślał. Wpatrywał się w swoje wnętrze z nadzieją, że jeszcze odnajdzie coś Szukałem siebie Talenty miałeś. Ja czas ci dałem. Spokojny, równy, miarowy bieg (mówił z góry czyjś głos) Co wtedy robiłeś – pytałem nawet – Lecz co zrobiłeś nie pytam dziś Milczę. Ty zamilcz Odtwórzmy znaki i namalujmy obraz z nich taki dla ciebie Może dla innych obraz prosty bez ram Taki dla innych co błądzą w drodze a cel oddala się Mają talenty a w nie wierzą Tracą apetyt, kiedy zahaczą o próg Lęk zakopany, talent przeżarty. Buńczucznie patrzyłeś w dal. Może – fakt – biegłeś… A kto ci kazał z zamkniętymi oczyma! Kto mi pozwolił błaznem być, gdy mogłem grać wiele ról? Miałeś talenty ogień we włosach i to wyróżniało cię. Dzisiaj się dąsasz, nie widzisz dna, spójrz na nasz obraz to autoportret twój Wciąż ma talenty – wszak dostał dwa Jestem twym światłem ty moją dumą próbujmy Próbujmy jeszcze i jeszcze jeszcze raz

@poezja.tanczy …myślałam że na wycieraczce😀(przepraszam za głupi żarcik ale rozbawiła mnie ta ściana).Serdeczności..

@Jacek_Suchowicz Zdarza się wszystkim.Po co ten lament.Uczę się szybko i ja już wiem.Kości rzucone mój Ty Cezarze.Tam jest walizka-:)…i zostaw klucz🤷‍♀️ @Bożena De-Tre -:)przestawny szyk też zadziała-:)Pozdrawiam wszystkich bez wyjątku.. @Andrzej_Wojnowski Brawa za konkretne przesłania.Dobry wiersz na te czasy…ma wszystko.Pozdrawiam @Bożena De-Tre Andrzeju może tytuł? Przekroczyć Rubikon?Jak myślisz?

@Waldemar_Talar_Talar I nikt nikogo nie motywuje Waldemarze?Tak pomyślałam skupiając się na Twoim wierszu..dziękuję za przystanek.