Rafael Marius

Nieposłuszna bywa.

@violetta Ciepło mieszka na antypodach wyobraźni.

U pijących alkohol.

@Waldemar_Talar_Talar Dzieci nieznanego Boga.

Wyobraźnia czasem podpowiada zbyt dużo i zbyt łatwo.

@janofor Całkiem prawdopodobna wizja przyszłości.

@MIROSŁAW C. Księżyc też ukrył swe srebrzyste oblicze za chmurami, ale najważniejsze by mieć słońce w sercu.

Dziękuję za serduszko i odnalezienie zguby. O tyle listków to już dla wróżki biegłej w matematyce. Może bym się nadał, bo nie miałem z tym przedmiotem problemów na żadnym ze szczebli edukacji.

Dziękuję za serduszko i miły komentarz. Mnie również zapachniało latami młodości, zainspirowało do napisania garstki wspomnień o tradycjach, które z wolną odchodzą pod naporem wszechobecnej amerykańskie popkultury sączącej się ze wszystkich mediów, w stylu Haloween.

@Natuskaa Dziękuję za serduszko i czytanie. Najbardziej znane to wróżenie z kształtu wosku na wodzie i obrazu tworzonego przez fusy od kawy. Układanie butów również jest nieodzownym elementem każdej szanującej się zabawy andrzejkowej. Natomiast w wierszu jest mowa o zabawach podwórkowych, które mogły się dziać również w andrzejki, ale oprócz tej daty, towarzyszyły nam przez cały rok, a ich głównym celem było nawiązanie relacji damsko męskich i z autentycznym wróżeniem nie miały wiele wspólnego. Każdy ma swoje doświadczenia, a co za tym idzie ogląd rzeczywistości. Ja miałem za młodu w kręgu znajomych wiele osób wróżących różnymi technikami, w tym również zawodowo. Wieszczyli mi nieproszeni świetlaną przyszłość, a wyszło jak wyszło, zatem uważam to od dziecka za naciąganie klientów i nic więcej lub w przypadku amatorów zabawę towarzyską w celach integracyjnych Powód taki sam dobry, jak mikołajki, czy jakikolwiek inny.

Przywiązanie jest silne jak życie.

@Ewelina Coś się kończy i coś się zaczyna.

U nas to by nie mieli czym. Wszystko sprzątają szybciutko. Nawet patyka nie ma, by psu rzucić.

Nasze pokolenie było ostatnim, bawiącym się na podwórku znalezionymi w okolicy skarbami. Kupne zabawki zostawały w domu. Wspomniane w wierszu koraliki też do wielu celów służyły...

Byłaś poważną dziewczynką?

Rozumiem. Ja od dziecka na żarty. Zresztą z tymi listkami wierzby to dziewczynki oszukiwały i wychodziło im tak jak chciały. Wróżba na kocha, to tylko taki sposób na wyrażenie uczuć. Wprost powiedzieć, by się wstydziły.

Żartuję przecież. Chyba nikt z uczestników imprez andrzejkowych nie traktuje tego poważnie. Kolejna okazja do zabawy i spotkania. Dobrze mieć jakiś pretekst. Szczególnie tym lubiącym siedzieć w domu potrzebny.

To dobrze się składa możesz jej wywróżyć pomyślną przyszłość.

Ja bym się nie bał, to mnie się bano i do dziś tak jest, choć z innego powodu. Ja kiedyś byłem bardzo towarzyski. Tak sobie układałem tydzień, by każdy wieczór spędzić w innym gronie, a bywało i noc, gdy było miło. Raz były to większe grupy, a innym razem mniejsze. Na Andrzejki to zawsze w kilku miejscach się bawiłem. A potem ciąg dalszy serii Mikołajki, Opłatek i Sylwester, też w nie jednym gronie. Jestem od lat abstynentem zatem mogłem szybko samochodzikiem zmienić lokal, a potem nawet wrócić. Wedle fantazji.

Ja chodziłem nawet jeszcze po 40tce. Dokąd mogłem należałem do jakiś grup, stowarzyszeń, a one zawsze organizują różne spotkania przy każdej okazji, po kilkanaście razy w roku, by się ludzie integrowali. Dobrze wspominam. Jak bym był zdrowy poszedłbym i dziś. To było na co popatrzeć.

Czyli wychodzi na to, że tradycja zanika. Gdy byłem młodszy to bywałem co roku na imprezach andrzejkowych, czasem nawet takich dużych na 100 osób i więcej. To dopiero była zabawa. Nawet u nas w bloku na holu było urządzane, chyba przez spółdzielnie. Teraz te osoby już nie żyją, a nowi sąsiedzi to dzikusy towarzyskie.

Dziękuję za uznanie i serduszko. To ślicznie. Dziś lub jutro Andrzejki to chyba wróżą po domach lub imprezach jakiś, bo na forum pusto i nikt póki co nie pisze o przepowiedniach, prócz mnie. A może ta tradycja zanika?

@Katie Różne są style miłości, lecz nic nie trwa wiecznie.

@kaarcik Każdemu się zdarzy chwila nieuwagi, a nic nie jest wieczne nie wyłączając porcelany i miłości.

Tyle, co kot napłakał.