Giorgio Alani

@orenz Takie wiersze jak ten przypominają mi, dlaczego lubię czytać poezję.

Jakież dziwne jest to kino Raz zarabiasz milijony Innym razem krytycy Rozkładają swoje szpony Rozrywając wielkie trudy Żmudnej pracy godziny Możnaby dojść do wniosku Że się one nie opłaciły No bo akcja za wolna Brak jakiejkolwiek fabuły Motyw musicalu Zhejtowany przez tłumy Postać grana przez Gagę Której prawie nie było I dokąd to zmierzało Po co to wszystko było? Choć pomysł ciekawy Doprowadził do zguby Oby wybił z głowy Sequeli następne próby Teraz pozostaje zapomnieć Włączyć laptopa Pierwszą część sobie przypomnieć That's life.

@koralinek Podoba mi się schludność tego wiersza. Mimo tematu wszechobecnej szarzości jest relatywnie lekki w czytaniu. Odnosząc się do samej treści muszę dodać, że samemu lubię jesień. Jest to idealna pora do kontemplacji, skupienia się na sobie z racji mało przyjaznej pogody, ale również jest to okres, który pozwala nam zbliżyć się do innych ze względu na krótkie dni i długie wieczory, które aż proszą, aby spędzić je u boku bliskich nam osób. Pozdrawiam

@koralinek Dzień dobry. Utwór ten swoim stylem nieco przypomina mój wiersz "Reżyseria: życie", który napisałem ponad rok temu. Jestem ciekaw czy jest to jedynie przypadkowe podobieństwo, czy może nastąpiła tu jakaś inspiracja. Pozdrawiam

@orenz Właśnie się zorientowałem, że to dzisiaj

@koralinek Interesujące studium przypadku istoty zwanej homo sapiens. Dobry pomysł z tymi nawiązaniami do Biblii i mitologii. Najbardziej jednak zaciekawiła mnie sama forma wiersza, która poniekąd przypomina wywiad z tytułowym Adamem. Adam pełni tu rolę osoby odpowiadającej na pytania "tajemniczego dziennikarza". Właściwie to nie wiadomo do końca, kim on jest, domyślam się jednak, że chodzi o Boga lub jakąś istotę wyższą. Ostatnia strofa idealnie dopełnia cały utwór, dodając do niego nieco pesymizmu. W końcu wszyscy skończymy martwi. Czy jest na świecie coś bardziej ludzkiego?

@violetta Grunt to dostrzegać pozytywy. Jak dla mnie mogłoby być nieco chłodniej. Chociaż dzisiaj przyszło już lekkie ochłodzenie

Choć początek jeszcze kwietnia To za oknem plus trzydzieści Wszędzie słońce, brak wytchnienia W głowie wręcz się to nie mieści Może spracer? Nie da rady Bo nim zrobisz choćby krok Zaczniesz sapać ze zmęczenia Taki to już ludzki los Nawet ptaki co po zimie Na powrót wróciły Teraz się zastanawiają Czy dobrze trafiły Tej dziwnej pogodzie Chyba coś umyka A mianowicie Gdzie leży Polska A gdzie Afryka Z powodu upałów Aż strach myśleć o lecie Rozwiązanie jest jedno - Pora odwiedzić Szwecję.

@Lidia Maria Concertina Jestem pod wrażeniem tego wiersza. Bardzo dobrze się go czyta. Pozdrawiam

Czasy się zmieniają Tak powiadają Lecz właściwie po co? Czy już teraz nie brak na czasu Na jego marnowanie? Minuta za minutą płyną Giną Odchodzą w zapomnienie Co robiłeś wczoraj? Nie wiem Co zrobisz jutro? Nie wiem Czy w tym całym braku czasu Znajdziemy chwilę na to, by żyć I umrzeć zawczasu?

@koralinek Kunsztownie opisałeś ograniczenia ludzkiej mowy, które nie są w stanie uchwycić sedna wielu pojęć, jak chociażby pojęcia miłości. Muszę szczerze przyznać, że zgadzam się z tą tezą. Jakkolwiek szeroki potrafi być zakres słów występujących w danym języku bardzo często trudno jest nam opisać własne emocje. W takim wypadku odpowiedź "nie wiem" na pytanie odnośnie tego, jak dana osoba się czuje wydaje się być jak najbardziej na miejscu. Jednocześnie całe to zjawisko rozszerzyć można na inne pojęcia, takie jak chociażby smak. Wielokrotnie zdarzyło mi się zjeść coś i nie być w stanie opisać smaku tej potrawy drugiej osobie. Tym samym wydaje mi się, że rozumiem główną myśl zawartą w tym wierszu i mogę powiedzieć, że w pewien sposób się z nią identyfikuję. Co się zaś tyczy samej konstrukcji wiersza to stoi ona na wysokim poziomie. Widać staranność w dobieraniu rymów, co wbrew pozorom nie jest tak łatwo osiągnąć. Jedyne, co moim zdaniem mógłbyś zmienić to tytuł wiersza. Podejrzewam, że ten jest tylko roboczy, ale mimo wszystko wolę o tym wspomnieć, bo tak starannie napisany wiersz zasługuje na odpowiedni tytuł. Pozdrawiam i życzę udanego dnia

@violetta Kto powiedział, że sami nie możemy czegoś zaprojektować?

Powoli umieram I nie mogę nic na to poradzić Chciałbym to zatrzeć, zapomnieć Żyć dalej Jakby się nic nie miało zdarzyć Sam już nie wiem Dlaczego tak boję się śmierci Czemu ta myśl za mną chodzi Łapie mnie Zaczyna mnie to już męczyć Jak na ironię Życie to powolne umieranie A co po nim? No tak Nikt nie zna odpowiedzi na to pytanie.

@koralinek Jednak po latach zmieniłem zdanie. Ten tytuł nie oddaje treści wiersza. Pozdrawiam.

Dziękuję @koralinek

@beta_b Nie zgadzam się z twoją interpretacją, aczkolwiek dziękuję, że się nią podzieliłaś. Żal Foch Ja chce (nie mam nic dla nich) Nie widzę tutaj żalu, lecz chęć ucieczki, samotności w ostatnich godzinach życia. Ukarzę ich: poczucie wyższości. Jak dla mnie nie ma tu chęci ukarania kogokolwiek, lecz poczucie, że nie chce się patrzeć na smutek i żal (często sztuczny) innych ludzi, którzy i tak nie są już w stanie zmienić naszego losu, z którym się zresztą pogodziliśmy. ? (Godność jest w człowieku, czy w oczach innych?) Odpowiedź: oba, aczkolwiek godność w oczach innych jest mniej ważna. Pozdrawiam

Umrę w samotności Lecz to dobrze Nie będę musiał wysłuchiwać jęków i narzekań Tych, co jeszcze żyją Nie będę widzieć ich spojrzeń Pełnych ubolewania Nad moim losem Umrę w spokoju, w ciszy Tak, jak się powinno umierać Z godnością.

Angielski Języku współczesnych Łączniku narodów Kreatorze wszelkiej mody Nie cenią cię tylko niewykształceni Bo nie znają twej niezwykłej urody Robisz to Czego nie potrafią Żadne inne języki I bez względu na poglądy Stałeś się najistotniejszym elementem Naszej kinematografii i muzyki Twa boskość Wynosi cię na piedestał Lecz to nikogo nie dziwi Nie jest żadną tajemnicą Że jesteś najwspanialszym językiem Jakim posługują się ludzie uczciwi Tak oto Podbiłeś cały świat A przede wszystkim nasze serca I w całym tym chaosie Jesteś jedynną niezmienną Dającą nam poczucie bezpieczeństwa.

@iwonaroma Jeśli chodzi o reakcję bezwarunkową, to jak najbardziej mogę się zgodzić. Działamy wtedy zupełnie instynktownie, bez zastanowienia. Można powiedzieć, że wtedy to nasze ciało podejmuje decyzję za nas. Jednak szereg innych czynności, które na codzień wykonujemy, jest wynikiem decyzji, która została wcześniej podjęta w naszym umyśle.

@Sylwester_Lasota Dziękuję za komentarz. Nigdy nie słyszałem o tych badaniach, aczkolwiek brzmi to interesująco. Mimo wszystko wydaje mi się, że aby podjąć świadomą decyzję w jakiejś sprawie, musimy przetworzyć dany bodziec w naszym mózgu, czyli innymi słowy pomyśleć. Jest to oczywiście uproszczony obraz.

Myśl Niewielki pierwiastek naszego umysłu W pewnym sensie cząstka Tworząca nas Ktoś kiedyś powiedział Że myśl to manifestacja Naszego wewnętrznego świata Jest podłożem każdego działania Każdej decyzji Wszystkiego co nas otacza Nie powstało dotychczas nic Co nie byłoby wcześniej pomyślane W umyśle twórcy Umysł jest więc początkiem każdej akcji W takim wypadku, jesli jest on na tyle istotny Na ile wszystko wskazuje Dlaczego go zaśmiecamy Niepotrzebnymi informacjami Niepotrzebnymi ludźmi Złymi uczuciami, które niszczą nas od środka?

Tonę w odmętach nieświadomości Gdy raz wtóry myślę o swej przyszłości Niby uciekam od tych kazań Lecz wziąż zmuszam się do rozważań Chyba tylko dla spokoju sumienia Próbuję zgadnąć, co świat mi przydziela I tak powstają plany na kolejne dwie dekady By je osiągnąć wyznaczam cele, czytam porady Wciąż pcham i pcham ten kamień syzyfowy Który strącić może każdy pomysł nowy Ktoś głupi powie: na co się tak męczyć Można od innych wziąć pomysł od ręki Może i można, ale bądźmy szczerzy Kto chciałby żyć życiem ściągniętym od kolegi?

Ciemna łodyga Jakby utkana z koszmarów Nie chuda i nie gruba Perfekcyjnych rozmiarów Do tego kolce ostre Ostre acz ponętne Niby się boisz Lecz chcesz mieć je w ręce I te płatki Kolor ciemnoszafirowy Skąpane w oceanie Aż brak słów dla tej urody Lecz takiego piękna nie ma To tylko iluzja Choć chciałbym by naprawdę istniała Niebieska róża.

Czasami dialog, rozmowa Nieważne jak podniosła I nietuzinkowa Potrafi zmienić nasz dzień A tym samym Nas I nie chodzi tu o powtarzanie Pięknych słów jak z piosenki Wyświetlanych na ekranie Mam na myśli szczerą konwersację Która nie dba o rację i nierację.

Leżę na łóżku Zmęczony Może bez ambicji A może po prostu chory Leżę i myślę Myślę i leżę Sam już nie wiem Dokąd mnie to zabierze Za wcześnie, by iść spać Za późno, by coś robić Więc tak leżę Nie mogąc się z tym pogodzić I nim wybije północ Przemyślę wszystkie sprawy Ale jaka to przyjemność Żadnej w tym zabawy Muszę więc pamiętać By nie obrać złego kierunku I zostawić coś na jutro Bym znów mógł leżeć na łóżku.