Valanthil

Bez środka nie ma otoczek.

Połóż ucho na chłodnej stronie miękkiego. Wczuj się w puls ziemi, w hipnozę rytmu. Utul sierść pobliskich zwierząt i Księżyc. Świadomość niech czeka na brzegu. Ty odbij. Jasiek, kołdra i pościel to nocni sojusznicy, rzuć im się w cztery rogi. Sny będą dobre, zasłużone. Nabierzesz wysokości, zmienisz beton w polne zioła. Złe brata się z mrokiem, łapie zagubionych, lecz kiedy śpisz, z powiek masz tarcze, a ze mnie stróża.

Sentymentalizm, który lekko ogrzewa. Dobry, bez nadęcia.

Tak to działa.

I nie ma winnych.

Rozkazy wydane, więc po zawodach.

Lepiej słuchać instynktu.

@Antosiek Szyszka Zostanę przy pierwotnym.

Ech, Kleks, klasyka.

Aniołem ze lśniącą grzywą.

...albo zrobi z nich bohaterów.

Cóż, są wierne.

E tam, taka nieodświętna jest bliższa ciału.

Są tacy, co będą tęsknić. Choć czasem i w maju śnieży i mrozi.

Przekrój pokoju pachnącego mokradłem: - meble z nieleczoną osteoporozą, - dywan mutujący w runo leśne, - stalaktyty z siwych pajęczyn, - stalagmity z napuchłych deszczułek, - ślady grabieży ubrań i bibelotów, - coś przytłaczającego. Ostatni lokator odszedł w trakcie wydechu. Dusze i drętwe pająki, wybaczcie intruzom przebudzenie kurzu w sztucznym świetle.

W sedno.

A po co? Tak miło jest w strefie komfortu chronionej stereotypami.

Zacna alegoria...chyba.

Trochę przegadany. Plus za podjętą próbę zmiany perspektywy, to spora sztuka.

Ciekawa para.

Dobry wiersz. Zasługuje na lepszy tytuł.

Wychodzi, że pokój to anomalia.

Teraz Biblia, potem giwera, dużo giwer.

Może uwierzył, że ,,głodny to płodny''.

I nagle człowiek znowu zaczyna wierzyć w diabły.