Amasanii

Podoba mi się końcówka, chociaż się nie mogę z nią utożsamiać :D

Mały, szary człowiek stoi na polu. Stoi po kostki w błocie, opierając się o swój karabin. Patrzy przed siebie, na drugą stronę. Patrzy i widzi innych małych, szarych ludzi. Duży, czerwony człowiek daje sygnał do ataku. Mali, szarzy ludzie ruszają na siebie, prosto na innych, szarych ludzi. Walka trwa godzinami, dniami, szarość się zlewa, aż zostaje zmieszana z błotem. Wstaje tylko jeden mały, szary człowiek, który podpiera się swoim karabinem. Mały, szary człowiek ocalił swój kraj.

Przywodzi mi to na myśl moment narodzin, ciekawie budzisz w czytelniku wyobraźnię :)

Trzeba nakupić papieru Wtedy nasze szanse na przeżycie nie będą się równać zeru

Nie jednego, a żadnego Sam swoim bądź Panem

Coś między nami zniknęło Jesienny wiatr rozwiał moje włosy Jest zimno, ale ja nie czuję nic Już nie. Wczoraj mój świat rozpadł się na milion kawałków a ja wciąż ich szukam Cholernie dobrze się schowały Jesień to taka zimna pora. Już od jakiegoś czasu czułam że Coś między nami zniknęło Część mnie ciągle nie może w to uwierzyć Wreszcie coś we mnie pękło Już tak dalej nie mogłam żyć Chociaż jesteś dla mnie jak tlen to Coś miedzy nami zniknęło A ja właśnie się z tym pogodziłam.