slavu

Autobus wiózł zmęczenie z całego tygodnia, wiózł czapki, szaliki, włochate kołnierze. Puch w głowie a kurtki stresem wypchane – pozamieniane. Autobus wiózł wkurwienie z całego tygodnia, wiózł kawę, tuziny herbat, wyziewy obiadów. Łzy w pojemnikach a oczy powietrzem wypchane – pozamieniane. Był już piątek.

Tutaj gdzie jesteś - cisza, trochę dymu nad stołem, i nietrzeźwe strony z rozpisanym życiem. Wiadomo, co do przodu, co do tyłu. Frykcyjny rachunek istnienia.