BARTOLOMEO

Taki miły wiersz, ładny.

@Iwa-Iwa Cóż, są osoby zapomniane przez innych. Mimo często z własnej winy, ale warto na nich zwrócić uwagę. Pozdrawiam

Trochę zmieniłem. Pozdrawiam

Zastanawiające, trochę jak bym widział to. Pozdrawiam.

Ktoś obok przechodzi, nawet mnie nie zauważył. Idzie następna osoba, staje koło mnie, sekunda i już sobie poszła. Sam nie wiem, po co się zatrzymała. Nadchodzi kolejny człowiek, pyta się która godzina. Ledwo wyciągnę zegarek, już sobie poszedł. Czemu tak jest, dlaczego tak się dzieje?

Ciekawe i zastanawiające. Pozdrawiam

Idę marzeniami, łąką zieloną, szronem okrytą. Czuję powiew wiatru wiosennego, zapach świeżości traw niosącego. Brak mi tchu, tak tu pięknie. Zastygam i marzę o chwili, która nie może przeminąć.

Spod dębu, którego szum liści koi i uspokaja, moje myśli łącza się z krajobrazem. Wzrok wędruje przez pola świeżo zaoranego czarnoziemu, opierając się na wstędze drogi naznaczonej pożytecznymi drzewami owocowymi. Dębie, którego liście chronią od słońca, korą grubą pokryty. Pamiętasz czasy, kiedy ludzie pod tobą odpoczywali w przerwach od pracy na polu, jedli, bawili się rozmową, cieszyli się pieśnią. Nikt już cię nie odwiedza, nie uśnie ukojony śpiewem ptaków, których jesteś ostoją, nie będzie ucztował przy tobie. Dąb kilkusetletni stracił na znaczeniu, jego czas się kończy.

Ładny wiersz, cześć

@Magdalena

Idę o zmierzchu mglistym lasem, pnie sosen wyłaniają się raz za razem. Niczym czarne istoty sprawiające widmo dusz czyśćcowych. Potykam się o gałęzie będące opadłymi marzeniami zmarłych ludzi. Widma wyłaniające się z mgły są zimne i zamarłe w milczeniu. Nie próbujcie ich budzić, nocne szelesty są ich mową. Zanikające w mroku zmysły sprawiają, że również zamieram, stając się tajemniczą istotą, nie czuję już więzi ze światem żywych.