Anthony

Parafrazując bo nie pamiętam dokładnie Lacana – Ludzie nie dostosowują się do rzeczywistości ale przekształcają ją na własną miarę. Jeśli chcesz przekazywać swój światopogląd na forum literackim - musisz robić to w sposób literacki. Ale bunt zawsze sobie cenię, więc pozdrawiam :)

Chciałeś coś ciekawego przekazać, ale kilka fal trzeba jeszcze przepłynąć. Choć kawałek, który wysłałeś wskazuje, że jesteś nad brzegiem, w wierszu tkwisz po uszy w chaosie i sztormie. Trzeba połączyć. Pomijam słuszność przesłania rzecz jasna. Kwestia subiektywna.

Jest nieźle, ale sugeruję zmniejszyć ilość słów, upakować sens i popracować nad semantyką epitetów. Przesiądź się z flamastrów na farby i będzie dobrze. Jeśli o mnie chodzi, widzę potencjał. Pozdrawiam. No i kwestie stricte warsztatowe. Ale na strukturach wierszy się nie znam, więc niech mądrzejsi pokierują :)

Sprostowanie. Z półporcelany :)

Inaf, choć zostało wiele kul w kaburze chłopca z porcelany.

Kilkudniowy skafander, pozwolił ustać, choć poczuł zapach wystrzelonych kul. Nie wkracza w cudze pola bitewne. Dawidowi chłopcy z porcelany nie strzelają, a kule niosą Gdy za dużo ofiar, zarządzają odwrót, zaś gdy walczą, idą na frontowy. Bo z porcelany.

Nie usypia? Może milczenie złe, może dłonie nie te.

Pięknie wróciliśmy do mojego wiersza :)

Lękliwe serca biją zagubieniem

Kontrastowy klimat zawsze spoko.

Mam do Ciebie za dużą słabość :)

Niekoniecznie. Niech zostanie jak jest. Przyłożę się bardziej przy innym podejściu. W trakcie słuchania wysłanej piosenki miałem chwilę melancholijnej, wspomnieniowej refleksji, stąd ten twór.

Za literówkę dzięki. Mokre możnaby zastąpić czymś w rozumieniu: wymowne, pełne, wypowiedziane choć niewypowiedziane, gdyż nie ma takiej potrzeby. Parujący powinno zostać.

W parującym obłoku unosiliśmy się w przestrzeni wspólnego milczenia, Dłonie zanurzałem w zapachu Twojej brzozowej kory. Sklejeni na żywicę usypialiśmy wijące wierzby.

Haha

Któż wie, czy na bok, czy na później :) Przecież wiesz :)

Któż to wie, któż to wie. Jeśli wiesz co chcę powiedzieć :)

Trenuję za lustereczkiem. Prozę. Szykuj się. Ale wyznania miłosne już odsunę na bok :) Zablokowałem się na moment, Ta piosenka to remedium

Uwielbiam ten kawałek.

Ach te zwierzęta w prawidłach rytuałów codziennych uwięzione Już zapomniały co ich, a co wykształcone. Owieczki w zagrodach nie walczą, bo syte. Wilki niosą strawę pod kloszem czasów, że lepsze, że inne. Pasą owce pod swoją sprawę. Gdzie się podziały owce zbuntowane? Czy to ważne czy czarne czy białe? Stworzyły zagrody Półprzeźroczyste Czasem ostrożnie wychylą pyszczek. Walczyć o prawdę? Naiwny bęcwale, żryj co jest w misie nie patrz zuchwale. A wilki? Wspaniałe! Owce przy poidłach Patrzą z zazdrością, Że nie potrafią patrzeć, wilkiem zuchwale. Wilki tymczasem grają swój spektakl, Tu słowo, tam gest, prezencja, obycie. Na wieczór zdejmują owcze poszycie Segregują stadem. Z pogardą i skrycie. W świecie wilków nic nie znaczycie Czy już pokazałem, że jestem wilkiem? Gdzie się podziały wieszczki i wieszcze? Dlaczego was nie ma w tym chłamie, w mainstreamie? Czy wy w ogóle jeszcze walczycie? Na odchodne. Za brak zdolności poetyckich nie przepraszam, gdyż z wykształcenia jestem ekonomistą. Pozdrawiam

Może Cię zdziwię, ale paradoksalnie nie lubię być w centrum uwagi :)

Dobra nie przesładzajcie sobie. Kurtyny już opadły :)))

:)

Dobra dziewczęta. Zbyt dużo uwagi. Koniec spektaklu, dziękuję :) PS. Tetu, jeśli o mnie chodzi, to nie mam przeciwskazań :)

Nic z tych rzeczy. Twoja osobista nadinterpretacja. To moja myśl po przeczytaniu 2-3 wierszy Bogdana. Myśl laika. Nazwijmy ją głosem okazjonalnego czytelnika :)