milenamorajda

Ogrom świata zatykał dech w piersiach, pogubione myśli pędziły w przód. Zgasł już ogień dziecinnej radości, wspomnienia na zawsze milczące chowają się za progiem tego co było, czego już nie będzie. Pośrodku tego rozmarzone serce, pełne wątpliwości, kruche, a zarazem niezniszczalne, wbrew woli występujące poza szereg.

Odgłos szczęścia bezkształtny, nieudolnie unoszony ponad falami zatraconych uczuć. Słownik przemilczanych słów otwarty na pierwszej stronie, zepsuty czasem i brakiem szczerości, pełen wymownych, nic nieznaczących spojrzeń. Pośrodku tego ludzka dusza tak mało wytrzymała, krucha, wciąż naiwnie wierząca w pobudkę ze snu lęku.

@Waldemar_Talar_Talar Bardzo mi milo.

Blaknące twarze oddalają się od serca, znikają z pamięci niczym błyski świateł przeszłości. Uśmiechy, łzy, słowa zawisłe w atmosferze nieodwracalnie stają się szeptem. Kolejne osoby przechodzą przez życie niczym duchy błądzące w otchłani czasu.

Niespodziewany impuls rozjaśnił ciemności nadziei, dociera do duszy niczym wojownik wracający z piekła. Napełnia serce błogą rozkoszą, szczęściem zakazanym od lat. Fala entuzjazmu zatapia podstępne ułamki wspomnień, rozkłada rozpacz na czynniki pierwsze. Uśmiech wpełza na usta z początku nieśmiały, jakby nie chciał tam być, później szczery -walka wygrana.

Wspomnienia z czasem coraz bardziej owiane mgłą, kuszące głębię serca, wypalające ślad w pamięci, próbują zamazać teraźniejszość pchając się ku przodowi coraz uporczywiej, przewijają się niczym taśma filmowa, niestety już niedostępna, pozostawiając tylko pustkę.

Iskierka nadziei mała, coraz bledsza, przebija się przez mrok, wciąż walczy rozdzierając wszelkie bariery, nietrwałe przeszkody, pozornie wielkie, lecz tak naprawdę kruche, gna do przodu, by spojrzeć wyzwaniu prosto w oczy.

To chyba dobrze?

Rozwiewa się mgła niepewności, strachu, pojawia się ciekawość, chęć zmian, nowych doświadczeń - złych i dobrych, kolejne błędy, porażki, powstania i zwycięstwa, zwątpienie, płacz, poświęcenie - wszystko to prowadzi do celu, niejasno określonych marzeń, osiągnięcia lepszej wersji siebie.

W wymienionym fragmencie chodziło o to, aby bez względu na przeszłość chcieć znajdować w sobie siłę do spełniania marzeń. Zniszczenie kajdanów- uwolnienie się od dawnych problemów, czy złych przeżyć. Chodzi o to, aby uczyć się na błędach i przemienić złe wspomnienia w coś pozytywnego. Nie ma tu nic o żadnego rodzaju niszczeniu- to metafora dotycząca wyswobodzenia się z własnych wspomnień.

Dziekuje za wszelkie rady. Co do wyodrebniania poszczegolnych mysli, to w zasadzie w tym wierszu byla tylko jedna (move zdanie na temat tego, czym jest piekno), wiec nie mialam tego jak rozdzielic. Pozdrawiam.

Piękno tkwi w wyzwoleniu, zniszczeniu kajdanów własnej, szarej przeszłości, oczyszczeniu umysłu, przemienieniu wspomnień w nową energię potrzebną do spełniania marzeń, słodkich i kojących.

Nie chcę się już kierować innymi ludźmi bezwzględnymi, raniącymi niczym włócznia przebijająca serce, nie znają litości, współczucia, zrozumienia, pragną odebrać poplątanym myślom wszystkie barwy.

Zapętlam się w sieci utkanej ze wspomnień bolesnych, szarych, urokliwych, budujących mnie, prowadzących do drogi, którą podążam, wpadam w ślepy zaułek, wir ambicji, bezustannej niepewności.