Konrad Koper

Człowiek chwycił rzeczy, a one przywarły.

Jest ślepy, ale rzuca niewyważonymi kośćmi.

Kobieta zakłada dzwonek, a mężczyzna chwyta koniec sznura. Bije on zgodnie z sercem zakochanej, zachwycając wszystkich. Oboje wpadają w trans i przemawiają w języku zrozumiałym tylko dla nich. Później kilku chce sprawić im przykrość i para bohaterów staje się niewidzialna. Czar nie działa na przyrodę. W końcu dzwonek porywa wrona i wrzuca do morza. Instrument zmienia naturę. Marynarze czasem „słyszą” go, a następnie opowiadają, że spotkali syreny.

kończę kropką nad i

Choć pachnie i została napełniona słońcem jest kwaśna.

Jestem czystą myślą- wiedzą… Poszukuję godnej formy.

@Gosława Wszystko dobre... Oceń moje- proszę.

Wszedł do innego kurnika. Ech. Do sąsiedniego… Hm !

Zabawny !

Pisarz jest fortuną i chwilami wyrocznią.

Stojąc przed niezwyczajnym lustrem, dostrzegłem próżnie.

@OLDSHEWOLF O czym myślisz ?

Zabić artystę.

Los wyjmuje kości, po czym rzuca nimi w kierunku sępa- śmierci.

Czytając pierwszy raz biblię, składasz przysięgę.

Człowiek stwarza człowieka, choć ma pętle na szyi.

Zabrałeś mi najważniejsze- nadzieję. Utopię ciebie w morzu łez. Jaka panuje pogoda ?!

@~Mari_anna~ Fajne...

Związany myślami…

Człowiek przedstawiony przez kubistów.

Różnie można się bawić...

Poeci nie gardzą : cieniem, odbiciem… zwłaszcza własnym.

@~Mari_anna~ Ciekawy- zajrzyj do mnie...

@Marek.zak1 Lepszy od poprzedniego !

Etyka i los ze stoperem idą razem.