[wczoraj było wczoraj]

a od kamienia jest tylko rzut
i słowo zamienione w pięść

ułamki sekund
dzielimy na nowo
wulgaryzmy unieważniamy

po drugiej stronie
w maślanej przestrzeni
trójkolorowe ptaki malują niebo
zachodzi nieistniejące dziś słońce

wiatr rozrywa pejzaż trójmiasta

[* * * (12)]

wybuchnęłaś wiosną
uśmiechem
po lewej stronie wiersza
musiało się wydarzyć
to niedzielne spotkanie

zagubiona jaskółka
co prawda
były dwie
nad krawędzią pustej kartki

zanim pojawiły się słowa
czekałem na końcu zdania
padał deszcz
a ty recytowałaś swoje niebo

[przejazd]

uwielbiam samotną uliczkę
jestem tu samotny
mało istotne znaki drogowe
i nieodmalowane zebry

na schodach pachnących kawą
pożegnanie z Afryką

istotnie
prowadzę rozmowy
niekontrolowane

[zapatrzeni w ( obraz i koty)]

w oknie
przemija dzień
pijemy ten herbaciany wieczór
na rozsypanych puzzlach
w strukturze późnego nieba
odgłos żurawi
i grafitowe chmury

resztę kolorów
pozbieramy jutro
jeszcze ostatni łyk słońca

zobacz siny wiatr
rozrzuca pierwsze sny
marcowe koty
przeżywają
swój pierwszy romans

[jesteśmy tylko ...]

w poezji nocy

nieuformowany księżyc

kilka wersów dalej

gwiazdy brodzą w swoich maskach

 

stanąć i patrzeć

z innej

nie ludzkiej perspektywy

 

nie mamy się co spieszyć

po zawarciu związku małżeńskiego

oddaliśmy się od siebie

niemałżeńskimi krokami

[kolorowanka]

dzień otwiera słońce
przewraca się na wszystkie strony
marudzi w pejzażu
jeszcze niewyspany

rozmawiamy o zieleni
o kolorach niemożliwych
w żyłach płynie rzeka
słów niewypowiedzianych

w odmłodzonych wierszach
mruczy kot lecą żurawie
nie marudzę
układam wersy z pluszowych zabawek

[pod koniec lutego]

odłamki śniegu

puszysty kot wciela się w dachowca

w oknach bezradna sobota

zmęczeni piątkiem

wylogowujemy się z przestrzeni

jeszcze jeden pocałunek

odprowadzę cię samotnie

 

[fotografia]

to jak podróż w kapryśny dzień
na porcelanie miasta ciemne obrazy
zbliżam się do siebie
w rozkładzie ulic wybudzone ciała
chłód poranka dotyka moich dłoni

czarny kot jeszcze nie ochrzczony
łasi się tylko do wybranych
szukam słońca
mój cień jeszcze śpi

wyślę ci moje narodzone zdjęcia
bez zbędnych kolorów
słów kącików ust
uśmieszku say cheese

[dobranocka]

@kwintesencja Dziękuję .

[dobranocka]

rozpycham się między snem
a tobą
w oknie naprzeciw
twarz świeżej paprotki
księżyc fermentuje noc

śpimy na twardych kropkach
stand- up
lucyfer przełamał mój wstyd
biegam jak oparzony
mleko się wylało

zbierasz kożuch
i napęczniałe słowa
na dobranoc - dobry wieczór
miś pluszowy śpiewa nam

[nie niedziela]

w warstwie nieba
żurawie patrzą nam w oczy
słońce schodzi po schodach
nie zamykam okien
wieczór puka do drzwi

karafka niedopita
rozmyślamy o nieistnieniu
 

[są takie chwile]

@Lidia Maria Concertina Dziękuję

[są takie chwile]

w okamgnieniu

kolejna rzęsa odpadła w castingu

dziewczyny o mysich włosach

wędrują po nienamalowanym niebie

 

na brzegu dnia oddycha słońce

wiatr zimny drań szaleje po mieście

i znowu minęliśmy się o kilka chwil

kilka ulic dalej

 

w desperackiej tęsknocie za wczoraj

czytamy się ze zrozumieniem

 

[Malaga]

a kiedy odnaleźliśmy klucz

Chrystus stał przed drzwiami

słońce wyczekiwało po drugiej stronie

cień naszych ciał błądził w oddali

 

i tylko dzwon w katedrze uśpiony

recytował zagubione wiersze

Picasso malował wiatr w kolorze bugenwilli

 

ukryłem się w twoich marzeniach

w smaku parzonej kawy

dotyku błękitu morza

w oddechu piaszczystej plaży

[to nie jest obraz]

tej nocy wędrujemy nieobecni

na uliczkach błyszczą pomarańcze

w kompozycji snu flamenco

kolory mijają się wzajemnie

smak wina całuje nasze usta

 

zza księżycem jest most

tam kochają się niezameldowani

spójrz na to z innej perspektywy

 

za chwilę przytulę cię wierszem

i nie patrz kotom w oczy

bo będą ślepe

 

[po]

pierwsza strona miasta

jeszcze niezapisana

ugruntowane ulice

oddycha noc

tylko o Bogu wers krótki

 

przemieszczamy się między neonami

myśli rozchodzą się we wszystkie strony

w oczach błądzą kolory

i każdy z nas

 

zapisałem się na murze

czekam na ranek

przez profil zaufany

turla się moja głowa

 

[pa Ryż]

trzeszczący łańcuch
i dwa gumowe pedały
Bonjour Paris
jazz na na początek
z przepoconym shirtem
po obłokach oniemienia

w tęczowym koszyku
chat noir i wiadomość
dobre wino kup kotku
co nie drapiesz w francuskie noce
przeciwnie do tego rudego spryciarza

i koniecznie teraz musi padać
deszcz
velib zostaw przy stacji Blanche
twoja płochliwa- Ryża cnotka

wieczorem
z ulic grzechu uciekniemy
do konfesjonału nocnych wyznań
gardząc niesmakiem pa -Ryża

[w tej samej kategorii]

w bezsenne noce

nie wstydzę się nagości

moich słów

mój nieseksualny uśmiech

zdradza wszystko

 

po raz kolejny

jestem

bezwiednie rozebrany

pierwszym wersem

 

[jesteśmy sami]

przyszedłem ze swoim snem

w pustym łóżku spało nasze ego

noc zbliżyła się do pustych okien

zmrużyłaś oczy

 

czekałem aż odnajdziesz mnie

w swoich źrenicach

tutaj jesteśmy bezpieczni

[nierymowane chwile z życia człowieka]

piąta nad ranem

zroszony poranek

tli się jeszcze noc

 

ulice wygaszone

czekają na zaspany tramwaj

w zrekonstruowanej bieli

błądzą kartki wierszy

 

nie chce mi się nic

dziś

jestem wypalony

jak ostatni papieros

 

 

 

[zima]

za oknem kolejny Vivaldi
w papierowej bieli bądź las
sarny spłoszone niedomalowane
zlizują z pędzla szron

dziś marszczmy się mrozem
w palecie zimnych barw
dobierasz ciepłe słowa

na zaśnieżonej pięciolinii
rzeczywistość kłamie jak z nut

[* * *]

zima jest zazdrosna

o ciepło twoich rąk

 

może jeszcze coś
ale tego po niej nie widać

[miał miał]

z każdej strony jest noc

w zestawie kilku wierszy

koty wymykają się po ulicy

szylkretowa sierść

oczy mruczą w odcieniu nieba

 

dobry sekret ma ogon

kocie łapki wędrują we śnie

rozetkowy rudzielec

włóczy się po księżycu

 

na mlecznej drodze

chlipią różowe języczki

[między stacjami metra]

karmisz mnie piersią
anielico z ułamanym skrzydłem
kolejny raz ulegasz ograbionym
wygłodniałym wędrowcom
to takie nieestetyczne
kiedy ktoś gubi twarz i duszę
szczególnie w pędzącym metrze

na pierwszej stacji
latający talerz z powszednim chlebem
głodni odfrunęli w nieznane

w porannym orędziu malujesz słowa
litość zapomni o naszej bluźnierczej nocy
jak niewidoma bogini klękasz przed obrazem

kto zamyka oczy aniołku
zostaje okradziony z własnego sumienia

[kobieta inna niż inne]

nierozpoznawalna twarz
dusza pozornie nieskomplikowana
jeszcze nie pora
ale poniedziałek

ostatni tramwaj wypluwa ludzi
trzymam w ręku puste okno
klamka milczy

w drzwiach
pojawiły się pierwsze gwiazdy
zaczęliśmy marzyć