mysticp12

Częsty motyw mistyce-zwłaszcza św.Jana od Krzyża i św.Teresy z Avili-mam na myśli ,,opróżnianie,,-niezależnie od innego słownictwa jakim jest określane.Można to ująć tak najkrócej-by być zdatnym do przyjęcia czegoś co jest wlane trzeba opróżnić poprzednią formę-tj.dotychczasowe schematy myślenia,opuścić je i być gotowym przyjąć inne nie od siebie pochodzące.Ufność to ten stan gotowości ciągłej.

W sobotę miałem znów okazję zapuścić się w te rejony Wisły gdzie rzadko można kogoś spotkać przez cały rok. Wisła tu jest b. szeroka z ogromną panoramą. To bardzo tajemniczy przylądek: bardzo dużo ogromnych starych drzew ,są miejsca bardzo ciemne ale i kontrastowo przeciwne z rozległymi łąkami. Szczególnie upodobały sobie mieszkać tu ptaki .Jedne odlatują a inne z północy i nie tylko przylatują na zimowisko. Można by tu zamieszkać w jakimś szałasie. Wody co prawda w rzece jest teraz skrajnie mało ale wynagradza to widok tworzących się łach. Acha no i ryby- ja nie łowię ale pokazywano mi imponujące okazy. Te miejsca są piękne ale jest też coś w nich smutnego,ale może tylko ja je tak odbieram. Byłoby tu co opisywać począwszy od szyszek chmielowych których jest w bród. Każdy ma swój widok ale nie każdy go opisuje i uwiecznia jak Ty.I chwilę która temu towarzyszy. a dana chwila jest tylko jedna bo kto wie co będzie za rok. Te same miejsca potrafią być świadkiem nie tylko wydarzeń zewnętrznych w naszym życiu ale potrafią pozostawić trwałą pamiątkę w duszy-oby dobrą.Pozdrawiam.

Bywa i tak,że gra,, porusza się,, wbrew wszelkim regułom i są one bardzo płynne tzn. trzeba być przygotowanym na wszystkie możliwie zagrywki także te bez reguł.Czasem jest to istotny element całej gry.

Najgorzej jak nie pęka a trzyma,a może nie o wszystkim my decydujemy i to też dzieje się samo w nas.

jeśli tak-,,nie są do końca rewelacją dla podmiotu,, to znaczy,że podmiot ma już dystans do sytuacji-jest to optymistyczne mimo wszystko bo pozwala iść dalej

Widać w tym wierszu nieuchronny upływ chwili którą nie można zatrzymać a jednak ta chwila niesie w sobie to co wieczne. Problem z interpretacją jest taki że przeważnie nakładamy na nią własne doświadczenia więc trudno stwierdzić w jakim stopniu jest czysto obiektywna.

Spokojnie,jest ok,liczy się przede wszystkim przekaz.To już z Biblii wiadomo.Można ją poczytać pod kątem formy ale po co? Ja napisałem chyba z kilkaset wierszy albo więcej.Nie licząc form większych.Przetestowałem ileś portali-i oczom nie wierzyłem-przychodzili debiutanci- ale nie mogli zaistnieć bo na początek wypominano im literówki.To ich peszyło i odchodzili.Natomiast ci którzy tam byli długo robili masę błędów ale nie wolno ich było krytykować.Ubolewam ,że nie żyjemy wiek wcześniej ponieważ przy tworzeniu chociażby np.większych form -które mnie najbardziej interesują-i są najbardziej pracochłonne trudno przebić się do wydawcy-po prostu nie ma publikatorów które codziennie publikują a można byłoby wszystko łatwiej zweryfikować zainteresowaniem samego czytelnika.

Takie wiersze nie należy tylko czytać ale poddać się ich treściom.Pozdrawiam.

Czasem gry przerwać nie można a jak coś się potoczy niezgodnie z oczekiwaniami czy planem to przypomina mi się stwierdzenie Wolanda-niedosłowne-,,nic nie zdarza się dwa razy tak samo.To prawda.My jednak spróbujemy,,(wersja filmowa).

Październikowe ciepło ma swoje własne ciepło jak Twój wiersz .Niekiedy nasze odczucia z czymś lub kimś się wiążą, a niekiedy płyną spokojnie a pamięć sama potem nam wybiera te które zapadły najgłębiej.

Zastanawiam się jak Twój wiersz powstał czy w określonym miejscu np.blisko wody czy w określonym stanie wyobraźni-bo ostatnio dochodzę do wniosku,że miejsce dla pisania może mieć ogromne znaczenie.Pozdrawiam.

My też mamy duszę dziecka tj.dorośli-przynajmniej mamy taką mieć w końcowej postaci jakby historia zataczała koło pomiędzy początkiem a końcem.Czasu chyba nie ma.Miłego Dnia z dzieckiem!!!

Zatrzymać czas by był zawsze teraźniejszy może to już wieczność.W wieczności można odżyć.

O tak bo w pełni tkwi pełne rozwiązanie.I w prostocie rozwiązania tkwi szczęście .

Bóg to paradoks a życie jako Jego dzieło również lub koleje danego życia. Jedni będąc bliżej Boga czują,widzą światło inni ciemności a jednak i jedno i drugie jest prawdą.Niespodzianki też mogą być różne-czasem te bolesne mogą okazać się nawet bardziej pożyteczne.

Ja mam za darmo bo obok mnie jest rajski ogród.

Zazwyczaj głębokie rozważania biorę się z tego co najbardziej proste.Kant pisał:,,wszystko co proste jest najtrudniejsze,,. To jakby Tajemnica Mądrości-Tajemnica Świętego Grala-że każdy ma to w zasięgu ręki a bardzo mało ludzi po to sięga skutecznie czyli naprawdę ,w pełni.

Zawsze nas uczono że Bóg stworzył świat,wyznacza jego normy i ramy a raczej mniej uczono że chce byśmy w tym uczestniczyli dając cząstkę własną do Jego dzieła stworzenia.Myślę,że kocha tych co jakby ślepo nie są mu posłuszni bo to nic nie szkodzi.Naprawdę.

Kreacja to odpowiedź na usłyszane wezwanie**choć dla niektórych to nierzeczywiste to właśnie jest rzeczywistość w pełnej postaci.

Bądźmy zatem kreatorami bo jako stworzenia otrzymaliśmy ten dar-moc stwarzania*

Tak.Taki będzie świat jaki sami sobie stworzymy najpierw chyba w głowie i sercu a potem..