Azeroth

Ukryta pod maską odwaga, nadmiernie okazana brawura, Umysł rześki i trzeźwy, dusza jednak niczym truchło, Pusta, martwa, bezdźwięczna i szara. Idąc przez morze krwi, biegnąc przez kolumny ciał, Leżąc wśród poległych i rannych, drążącymi dłońmi Chwytasz za broń. I jakby licząc na zbawienie, wychylasz się, płacząc. Posyłasz morze łez Srebrnych i błyszczących, za niego, za nią, za nich. W końcu sam padasz Zostałeś już przekreślony przez los. I jedynie odbijające się w szkiełku oka promienie słońca, Niosą szansę na jasną przyszłość.

Bardzo miły, ciepły wiersz. Rzadko teraz można spotkać młode pary, które nie zachowują się wulgarnie w miejscu publicznym, ale ten wiersz pokazuje coś zupełnie innego, delikatnego. Aż przyjemnie się go czyta. :)

Życie pozostawiło mnie samego. Choć może to ja odszedłem, Z dobroci, z litości, ze strachu Przed Twoim odejściem. Odcięte skrzydła, odcięte dłonie Złamane kości, rozszarpany umysł. Rozprute serce. A to tylko kilka zdań. I kłamstwami malowana Przeszłość Teraźniejszość Przyszłość.

Piszę do Ciebie Mój Tato Bo tęskno mi za Tobą Wyszedłeś tak niedawno Jeszcze dziś rano głaskałeś mnie po głowie A w południe już zacząłem czuć się samotnie Już prawie wieczór A ja wiem że nie wrócisz Bo sam wkrótce przybędę do Ciebie