wikusia451

czy szczerość jest tak naprawdę ważna skoro tak ciężko być szczerym? Czy warto poświęcać się dla kogoś skoro ktoś nie docenia naszych wartości? Nie warto czekać, aż ktoś dorośnie i doceni obecność w swoim życiu. Czasami warto odejść i odnaleźć spokój w czyiś ramionach, by choć przez chwilę być szczęśliwym.

Owszem, powinien go porządkować, ale dlaczego każdy w swoich wierszach nie może być po prostu sobą? Po co udawać?Każdy z nas jest człowiekiem, a więc należy brać pod uwagę, że nie każdy chce myśleć schematycznie i nie każdy z nas myśli w ten sam sposób. pozdrawiam :) dziękuje za opinie

zgadzam się z Pani zdaniem, uważam tylko, że każdy powinien interpretować teksty zgodnie ze swoją świadomością oraz ze swoimi poglądami na świat, gdyż każdy człowiek ma inne poglądy, ale w życiu każdy odczuwa to samo( nawet gdy nie chce się do tego przyznać) pozdrawiam :* dziękuje za opinie

Zawsze myślałam, że pisanie wierszy nie ma granic, że mogę pisać co czuje-nawet gdy to nie ma najmniejszego sensu, ponieważ nie każde serce człowieka odczuwa to samo, nie każde uczucia są uporządkowane, myślałam, że składnia nie jest istotna, gdyż chaos często towarzyszy w moim życiu, a więc dlaczego ma nie panować w moich wierszach?

ocean to serce

w czym problem? :)

świat się skończy na nas na ludziach z maskami przykrytymi łzami sztucznymi słowami fałszywej dobroci wykształceni geniusze podobno nic nie wiedzą o życiu pędzą do śmierci, jakby miało ich tam coś dobrego spotkać...

Jesteś jak słońce jak deszcz w upalny dzień jak kawa gdy jej brak jak wolny dzień w zabieganym tygodniu jak piękny sen, gdy w mej głowie wciąż koszmary jak muzyka w smutny dzień jak uścisk bratniej duszy w samotne życie jesteś dla mnie śpiewem ptaków szumem liści jesteś

co wygląda lepiej? rozdarta dusza czy ubranie?

Kiedyś wszystko się skończy, Ja Ty nawet słońce, pozostawię Cię samego na pustkowiu oceanu, ale nie płacz Mój kochany, wrócę kiedyś też po Ciebie, nie zostawię Cię samego, na pustkowiu serca Mego.

Aby wyrazić to co czuję potrzebuje czarnej, osmolonej kartki, którą oczyszczą białe, czyste słowa i moje myśli. One są biedne takie biedne, że nawet stary dziadek wypuścił pustą łzę ze swojego oka. Krystaliczne łzy tak pięknie spływają po mojej twarzy, tak pięknie pokazują niekończący się ból we mnie i myśli, które nigdy mnie nie opuszczą, bo ktoś kiedyś zapoczątkował ten ból we mnie, który trwa...