kwicher

Czerwienią zachodu wypełniam swe serce Krew Słońcu zazdrości tej barwy Lecz razem wyleją purpurę ognistą Na Świat spowity szarzyzną A noc co się zbliża cicho jak kot Jak sadza czernią błyszcząca Nie będzie w stanie ugasić płomieni Co z duszy mej płyną do Słońca A gwiazdy co braćmi są ludzi mrugając zapraszają do Nieba Lecz Niebo jest przecież na Ziemi Choć Raju już dawno tu nie ma

Dziękuję już poprawione

mosty spalone dogasza ulewa zostawiam je z tyłu nie patrząc za siebie zanurzam się w ścianę deszczu co zmyje me wszystkie strapienia i duszy cierpienie nie wrócę już w strony co były mi domem nie siądę pod drzewem gdzie w cieniu sypiałem nie spotkam znajomych co miałem niewielu nie najem się chlebem pachnącym i białym przede mną otwiera się droga w nieznane gdzie spotkać mnie może i światłość i ciemność tam teraz podążam za głosem w mym sercu nie patrząc na boki nie patrząc się w przeszłość nikt nie powstrzyma wędrówki w nieznane w zakątki najdalsze gdzie znajdę znów siebie by móc się połączyć z Tą mą Najpiękniejszą co woła z oddali i kusi spełnieniem