Pisarka

W.M.Gordon nie znałam tego tekstu ^^ Ogólnie nie słucham Czerwonych Gitar. Podobieństwo jest przypadkowe. Dziękuję za Twoją opinię :D

Jak się nazywa, Ta dziewczyna, Co wypiła kroplę świętego wina? Co skalała swymi ustami, Świętą czarę I podważyła wiarę? Zwiodła kapłana, Nie byle figla im spłatała. Ukradła trzy snopki zbóż, Nie złapał jej żaden stróż. Plotła wiedźmom warkocze, A mimo to obok niej, Motyl biały trzepocze, Kładąc na niej swój cień. Cóż za dziewczyna? - Pytają się wszyscy. Cóż za dziewczyna? Diabeł czy duch czysty? Z nocy zrodzona, W noc zapętlona. Czyżby już raz zgładzona? Usta ma jak węgiel czarne, Nie przychodzi tu na marne. Rwie z uśmiechem złote kłosy. Lśnią jej rude włosy. Oczy niczym liście zielone, A stokrotkami czoło zdobione. Poszła dziewczyna drogą. Dokąd buty ją wiodą? Na rozstaju pod wierzbę weszła, W czarny dym się rozpierzchła. ---------------------------------------------------------------- Całość została napisana z myślą o stworzeniu z tego jakiejś ciekawej, skocznej piosenki w klimatach ludowych, ale myślę, że ten skrócony fragment nada się jako wiersz:)

Nie miałam do czynienia wcześniej z tymi utworami, wiersz powstał dzięki inspiracji bohaterami z przeszłości, głównie Królem Arturem i Aleksandrem Macedońskim.

Czcij bohaterów, którzy oddali Krew pieśni swoją co wołali, "Wygramy bój, wygramy bój, Nie pójdzie na marne syn twój!" Ciemność goni ich, Nie oszczędza los, Ktoś zadać może ostateczny cios. Czcij bohatera, pana uwielbienia, Męża narodu i syna cierpienia. Miecz zakrwawiony, głowa wciąż w chmurach, Usłyszą o nim nawet w wielkich górach. Wino, chwała, sekrety i kochanki, To dla tych co staną z wrogiem w szranki. Zawzięci i uparci, Bardziej niż siebie, Bronią dusze tych co dawno są w niebie. Czcij bohatera, pana uwielbienia, Męża narodu i syna cierpienia. Być herosem gotowym na rzeź, Wolności, dobra dla wszystkich chcieć. Żyć na zawsze jako historia, To jest właśnie Twoja wiktoria! Strach duże oczy ma, Lecz kruszy go jak zimowa kra. Czerwienią splamione zwycięstwo, Oto jest właśnie jego męstwo. Tłumy idą za nim, Nie wybaczą mu tych win. Słodycz się wylała, A ona zawołała, Najpiękniejsze imię...

Pamiętam te lasy i te góry szkliste. Jeziora taflę oraz kłęby mgliste. Pamiętam dokładnie wyraźnie i szczerze jak wiatry pięknie śpiewały poezję. A z rana kiedy nikt nie wstał jeszcze nasz zakątek nawiedzały letnie deszcze. Do późnych godzin pieśni przy ognisku szeptane i krzyczane zdusił ten mruk dym w palenisku. I nasze wędrówki po ścieżkach krętych, czasami rzecz jasna trochę niepojętych, zapamiętać zamierzam i w oddal nie puścić. Wszak człowieka kształtuje wspomnienie, to ono mu daje energię, nadzieję na dalsze tchnienie. Za wszelkie wskazówki dziękuję, jestem początkująca :)