Aleksandra1991

@piąteprzezdziesiąte ja jak czytam to nie widzę co to jest. Tylko czuję tekst albo nie. Może jednak ten bałagan jest w Panu, bo ja go nie widzę. Pozdrawiam

rozsypane korale po leśnym mchu, kolory rozerwane z sukni na wzór kwiatów, co rosną na łąkach ze snów. tam, za paprocią, ktoś cicho śni, plecie warkocze z rumianku i bzu. na jeziorze światło odbija się w dzień, migocze w słońcu czerwonych ust cień. w myślach zostaje bogów cichy spis, pali się ogień na skraju dróg, tańczące duchy otulone w chłód, białe wianki i cisza po grób. A gdy noc opada na ramionach snu, cichnie rozmowa wśród leśnych nut. Tylko wiatr niesie zapach dawnych dni, a serce pamięta to, co się śni.

@Waldemar_Talar_Talar można by było trochę rozwinąć :)

Pytasz, gdzie tak patrzę, unosząc wzrok ku niebu. Pytasz, o czym myślę, gdy patrzę na drzewa. Nie wyjaśnię ci czegoś, na co słów nie ma. Dla ciebie to drzewa, dla mnie – energia. Dla ciebie to ptaki, dla mnie – muzyka. Dla ciebie to kwiaty, dla mnie – Boskie dzieła. Poczuj – nie zadając pytań.

@Mariusz57 a czasem tak bywa że weny chwilowo nie ma potem wraca w odpowiednim czasie :)

@szaraklara popieram komentarz niżej. Nie staraj się pisać na siłę i czymś czego nie przeżyłaś. Zbyt sztuczne, pisz co czujesz.

@Mariusz57 powiem tak , zbyt proste , fajnie rymujesz , masz wyczucie, ale zbyt sztywno, prosto. Postaraj się płynąć jak piszesz , nie pisz na siłę. Kiedyś też to robiłam , to ogromny błąd. Najpiękniejsza poezja wypływa z serca.....

@lovej @lovej mało poetycznie , nie ma głębi . Ale wszystko jest kwestią wprawy. Nie pisz tak dosłownie. To moje zdanie. Pozwolę sobie napisać coś podobnego zainspirowanego twoim wierszem , mam nadzieję że się nie obrazisz :) Siedząc w parku nad ranem, wśród miejskiego zgiełku, upity łykiem kawy, światło rozjaśniło mi oczy. Jej warkocz opadał na piersi, siedziałem chwilę zdumiony – czy to anioł? Myślę. A może już jestem zmęczony. Podszedłem, by zapytać, lecz w ustach słów zabrakło. Uśmiechnęła się lekko, w oczach pojaśniało. Teraz widzę ją nad ranem, gdy otwieram oczy – nadal nie wiem, czy to sen, czy anioł.

Moja dusza ma czerwone usta, korale w kolorze wina, a na głowie kwiecista chusta. ona siedzi wśród maków i zbóż, tęskni za wiatrem dawnych cnót. Ona warkocz z traw splata, tęskni za minionym latem, w oczach jej tęsknoty za czymś – co powoli się odradza.

Dokładnie 🙏🇵🇱

moje serce jest w Warszawie, zostawiłam gdzieś w tramwaju, między przystankami. Chwilowo wyszłam się przewietrzyć chwila trwa już dekadę lecz zaraz wracam, Jeszcze łyk kawy