Znajdź zawartość

Witam, na wstępie chciałbym się przedstawić. Mam 18 lat, i nigdy nie byłem fanem literatury. Jednak, od lat wiele osób w tym mój profesor z języka polskiego uważa, że potrafie ładnie pisać. Szczerze nigdy sie tym nie przejmowałem, i nie robiłem nic w tym kierunku. Jednak ostatnio, po długim związku zerwała ze mną moja ukochana kobieta. I fakt, może i jestesmy młodzi... jednak jestem osobą strasznie uczuciową, i ten nasz związek... no był cudowny. Niestety nagle bez słowa wyjaśnień zostałem sam... z raną na sercu wielkości rowu Mariackiego. Od miesiąca dzień w dzień siedzę w domu załamany... dotarło do mnie ze właściwie to nie znam siebie *edycja: i pisząc coś, jestem w stanie się jakoś lepiej poznać może.* No i wpadłem na dość szalony pomysł w postaci napisania książki/zbioru wierszy no czegokolwiek. W końcu mam dużo czasu i niby tam niektóre osoby, w tym moja najdroższa mówiły że fajnie pisze różne rzeczy. Więc tutaj chciałbym podzielć się moim pierwszym dziełem, napisanym na kolanie w 15 minut. Bardzo proszę o rady, wskazówki. Nie mam wielkich aspiracji aby zostać pisarzem, lecz chciałbym przynajmniej stworzyć jedno dzieło od serca. Więc, prosze nie bijcie, oto przed państwem mój pierwszy hmm sam nie wiem co to właściwie. Proszę o wskazówki i opinie, krytyka w każdej formie też mile widziana. Dziękuję i zapraszam do tej króciutkiej lektury, króciutkiej- bo chciałbym wiedzieć czy to ma sens, i liczę, że tu uzyskam odpowiedź! Pozdrawiam :) Jakże w sekund kilka, świat przestaje istnieć? Czemu i dlaczego, musze o tym myśleć? Moja Aleksandro, droga i kochana- czemuś Ty odeszła, poszła w siną dal? Skarbie, dzięki Tobie życia smak poznałem Lecz teraz, gdy zniknęłaś- został tylko żal. Pustka, cisza, smutek- na nic się nie zdadzą Jednakże jest ludzkie, cierpienia poczuć smak Teraz, w samotności, padam na kolana- pragnę tylko Ciebie, serce chce Ci dać. Ludzie, bracia, siostry- urońcie ze mną łzy Me całe, długie życie, w tej pustce będzie trwać. Nikt, kto nie pokochał, szczerze sercem całym, nie wie co to znaczy, po bliskim nosić rany. Ludzie są dla siebie, często jak szatany Nie liczą się z innymi, wbijają w serca strzały. Łzy moje są słone, dobrze znam ich smak, płakać to nic złego, lecz bardzo niezwykłego. W końcu to ze środka, serca niemy krzyk. Nie ma co zagłuszać, bo serce nie sługa. My ludzie to sługi, sługi naszych serc, musimy się słuchać, cichutkiego szeptu, szeptu wewnątrz nas, cieplutkiego głosu, co rady dobre da. Teraz muszę odejść, nadal będę sam... Za moją kochaną, oddam to co mam. Lecz niestety przykre, bo wszystko co miałem... odeszło razem z Olą... I stałem się żebrakiem, martwym w środku śmieciem. Brak we mnie nadziei, gości tylko pustka. Jutro dzień kolejny, przetrwać muszę ja, Nie wiem czy wytrzymam, kolejną dobę sam. Dodam jeszcze na końcu że jest to bardzo na spontanie i na bardzo brudno. Chodzi mi o ogólny zamysł, „styl”. Chciałbym się dowiedzieć czy to co robie, ma sens.