Znajdź zawartość

Po autostradzie dwusetką pędzi (Mandatu przecież płacić nie będzie), Choć mieszkań czterech jest właścicielem, Z ryczałtu zgarnia – złotówek wiele. Krewnych zatrudnia od lat z rozkoszą (Kolejne ciotki – o etat proszą), Mimo że żadna nie jest magistrem, Pracę dostaje – to oczywiste. Co miesiąc nowe dwa garnitury I buty z czystej wężowej skóry Na kartę musi kupić służbową, By prezentować się - odlotowo. Raz proboszczowi swojej parafii Sześciocyfrowy czek dać potrafi, Raz biskupowi – przelew dość tłusty, To na Wielkanoc, to na zapusty. W restauracji co tydzień włoskiej Setki zostawia – na Marszałkowskiej, W kawiarni znanej – setki kolejne, Aby osłodzić – życie nielekkie. Rankiem niedzielnym zaś na mównicy Grzmi – aż usłyszą w całej stolicy: Niech wiedzą wszyscy z lewa i z prawa Skromność to naszych rządów – podstawa…

W wiosce małej gdzieś nad Rabą Do fryzjera poszła żaba, Warkocz bujny utrefiła, Dwieście złotych zapłaciła. Potem poszła do krawcowej, Wyszła – w modrej sukni nowej, W kapeluszu z rondem dużym I z torebką z lila pluszu. Zaś u szewca pantofelki Kupiła – ze zniżką wielką. Wstąpiła też po perfumy O zapachu – leśnych szumów. Utrefiona, wypachniona, Wystrojona, ozdobiona Podążyła wnet do domu. (Chwalić się – nie miała komu). Gdy przed lustrem przystanęła, Wnet z rozpaczy aż jęknęła: Zaraz mi się zrobi słabo. Nadal jestem – tamtą żabą. Na nic kremy i perfumy, Loki, tiule, leśne szumy. Na nic suknie i pończoszki I chusteczka w białe groszki. Nadal oczy wyłupiaste, Podbródek – jak wałek z ciasta, Nadal w pryszczach skóra cała, Postać żaby - pozostała. Tak się toczy od lat życie, Czy wieczorem, czy o świcie, Żaba w suknię przyodziana Żabą ciągle pozostanie...

Proszę przestań czuć się taki ważny W dziennikowym tego słowa znaczeniu W znaczeniu płowego materiału Wiejącego jak chorągiew pseudoniepodległości Znawca wszystkiego i wszystkich Prorok, filozof czy lekarz Który chce leczyć, lecz zaraża, bo chory Astronauta żyjący na planecie wyimaginowania Obok 40 milionów planet zespojonych ze sobą Lecz wirujących w tańcu paranoi Jak brudne atomy popsikane spryskiwaczem Co wybiela i szczypie Że nie możesz otworzyć oczu i zobaczyć bliskiego Takiego samego jak ty Zobaczyć to co zwyczajne i nastawić pralkę

Taj Mahal dla pychy Wolno lecz nieustępliwie wznosi mury dookoła Pychy, której żaden człowiek w życiu swym poznać nie zdoła. Pychy, która krzywdzi ludzi, tych najbliższych i nieznanych Która, niszczy wszelkie próby by być w końcu zrozumianym. Mury pną się hen ku niebu, wieżycami ozdobione Których dachy złotem strojne błyski ślą na każdą stronę. Ogrodami otoczony ten monument całkiem przeczy Że tę pychę chciał pogrzebać ... a nie wielbić po kres rzeczy.