Znajdź zawartość

Śnił mi się bal, wspaniały bal, Największy bal na świecie. Jak ze snu bal, tysiące par Sunęło po parkiecie. Budynek był wykuty w szkle, Blask gwiazd oświetlał salę, Łamiąc się na wieczornej mgle I na stropu krysztale. Górował nad orkiestrą świst Batuty dyrygenta. I każdy utwór miał swój bis- Publiczność wniebowzięta. Od tańca mi zapiera dech, Wychodzę z domu tego. Lecz co się dzieje? Ucichł śmiech. Coś waży się dziwnego. Wytężam słuch, wytężam wzrok, Nim sięgam w dal przed siebie. Od horyzontu płynie mrok Po szafirowym niebie. Od horyzontu płynie czerń I wiatr się nagle zrywa. Boleśnie jak wśród malin cierń Gwiazd gaśnie jasna grzywa. I słyszę huk i słyszę grzmot, Budzi się nawałnica. Nadciąga niczym strzały grot Upiorna płanetnica. Lecz dach ze szkła, jak dach ze szkła, Nie oprze się żelazu. I choćby raz go burza tkła, Nie przetrwa tego razu. Uciekać? Gdzie? Jest tylko Bal! Bo bal to całe życie. Więc choć mój uśmiech dusi żal Bawię się wyśmienicie.

Jest i on, pierwszy, o którym krążyły legendy. Ludność, jak w orszaku niebieskim zastępy do Jerozolimy zmierzają, też z krzyżem w witrażu. Relikwią kawał szmaty i coś do kurażu. Ale i one dają nam zgubną nadzieję, bowiem ta grzeszna cząstka jakby nie istnieje, miniatura, która w naszej skali największym problemem, a nie widzimy ludzi, którzy gonią za chlebem. Opatrznością otoczyli byśmy Naszych ludzi wokół, Nas uratować, Nas zbawić, Nam dać święty spokój. Szatan ją nam zesłał, może zasłużenie, za te setki lat świętokradztwa czynionego w niebie. 04.03.2020 r.

Zaczęło się niewinnie... Nastawał ranek. Ognista kula, która warunkuje życie na naszej planecie, jak co dwadzieścia cztery godziny wyłania się zza monumentalnej, miejskiej panoramy. Pastelowo czerwone snopy światła uderzają w biel ściany mojego pokoju. Podchodzę do okna i widzę cudowny widok - czarne, różnej wielkości szklane bloki zatopione w pomarańczowym oceanie fotonów. Wzdycham, ale nie dlatego, bo zachwycam się obrazem poza oknem (widze go codziennie), albo tym, że słońce znów pojawiło się powyżej horyzontu (jakby mnie to dziwiło). Wzdycham, bo właśnie nic nie czuję. Widzę i nie czuję. Odbieram i nie przetwarzam. Myśl ta utkwiona w mojej głowie trzyma się jej kurczowo, ale bezwładnie, jak niemowlę bezwarunkowo ściskające palec w swojej drobnej i delikatnej rączce. Całkiem zaskakujące, wczoraj przecież jeszcze widziałem się z nią, tak namiętnie pływaliśmy w swoich głębokich spojrzeniach i zapewne utonęlibyśmy, gdyby nie zegar w salonie bijący rytmicznie dziesięć razy pod rząd. Coś jednak było nie tak. Czułem bezsilność, powód najwyraźniej ukrył się w najczerniejszych odmętach superego i nie potrafiłem go rozkodować. Cała ta frustracja, przygnębienie z powodu braku czucia rzuciła mnie z powrotem na łóżko, jakby pod nim znalazł się ogromny magnes neodymowy, a ja zamiast atomów węgla w ciele posiadał żelazo. Ale jak to nie czuje? Muszę coś czuć. Czuje, że ją kocham... tak? Tak, na pewno, to bez wątpienia. Dalej jednak pogrążony w tej autodestruktywnej myśli coraz głębiej wtapiam się w łóżko, jakbym zaczął wymieniać elektrony walencyjne z puchem mojej pościeli. Zawsze, gdy znajdowałem się w tym stanie byłem bezbronny - zapadałem w anabioze do momentu, aż jakiś czynnik nie wybudzi mnie z tego bezsennego letargu. I zapewne leżałbym dalej, przypomniała mi się jednak jedna rzecz, jeden mały szczególik. Wczoraj w drodze do domu natknąłem się na jakiś stary, łaciński cytat, który brzmiał : ,,Imprerare sibi maximum imperium est"*. Nagle poczułem ciepło, komórki mojego organizmu zostały pobudzone, jakby płyn w ich wnętrzu zaczął wrzeć. Owa fala ciepła zbierała się i kierowała w stronę centrum dowodzenia - mózgu, a gdy już tam dotarła zrozumiałem - czuje. Wstałem, wziąłem notatnik i długopis, zacząłęm pisać... * ->,,Imprerare sibi maximum imperium est" > Rządzić sobą jest największą władzą. 04.02.2020 r.

Słońce szybuje ku górze, miota ogień w półkule. Czubki betonowców - pochodnie, psują oniryke, Twoją również, budzisz się, widzisz dwa ślepia wpatrzone, I snujesz mysli, głębokie, czarna Hańcza w psychice. Lecz wzrok, zauważyłem, szklistą przybiera formę. Czyżby kruchość uczuć miotała tobą bezkarnie? Łza w kąciku oka, otarłbym ją, podał podporę, Pokrzepił Mickiewiczem, uśmiech wywołał zdalnie, Bullocka wosk zakręcił, topił się z tobą w dźwięku. Poszedłbym do świątyni i składał ręce święcie, Zrobiłbym wszystko, byś nie czuła lęku..., ale Nie ma mnie już z wami, a ty patrzysz na zdjęcie... 20.01.2020