Znajdź zawartość

Pozdrawiam Justyna

Posprzeczały się dwie Troski, jedna chuda, lecz wysoka, druga niska, ale szersza, która z nich jest najważniejsza. Więc ta drobna, ale długa hen od ziemi aż po chmury twierdzi, że ona najlepsza, bo na wszystkich patrzy z góry. Swą posturą wiotką, słabą już problemów nie zasłoni, bierzcie ile tylko chcecie, daję wszystkim jak na dłoni. A ta druga obszerniejsza mówi z całą stanowczością: moje smutki są piękniejsze, zaciągają przyziemnością. I do tego mam ich wiele, prozaicznych trosk malutkich mogę dać po pięć każdemu z zagadkowym cudnym skutkiem. I tak kłócą się zawzięcie, któryś dzień, kolejna chwila, aż nadeszła Radość Wielka, wszystkie Smutki przegoniła. 13.02.2018r. Radości Wielkiej dla wszystkich na orgu.

popatrzę sobie na obłoki co płyną poprzez błękit nieba spokojnym dryfem w atmosferze który to niby celu nie ma ludzie się spieszą za czymś pędzą wyścigi robią z własnym cieniem który w ciemnościach przecież zniknie jak kropla wódki na papierze a ja zatopię krocie marzeń niczym perełki w glicerynie i będę spełniać je powoli dopóki mydła nie zużyję

Poszłam do liceum Z przypadku I przypadkiem Poznałam tam Osobę Która wywołuje uśmiech Na mojej twarzy Nawet w pochmurny dzień

Chciałabym czasem optymistyczne wiersze napisać, opublikować. Bo także nieraz bywam szczęśliwa. I nawet słońca widzę po nocach. Więc w błysku weny leję na papier przepiękne myśli - synonim cudu, lecz krzywe wersy dają po oczach, więc stwierdzam gorzko : Gdzie? Z czym do ludu?