michalina

Ten strach przed metalowym i zimnym przedmiotem. Liczę do dziesięciu i lekko zamykam powieki. Wspomnienia zostają. -Czy Pani mnie słyszy? Walczę jak mogę by nie oddać się w ostatni sen normalności. Nie pamiętam. Chyba nie miałam szans. By choć na chwilę spojrzeć na nie zmieniający się świat. Czułam. Bolało w podświadomości... Pięć godzin to chwile gdy pomyślę o latach. Bez cząstki samej siebie. Nie wypełnisz tego udawaną troską.

Coś zmieniłam, ale nadal mi tu coś nie brzmi...

Jeżeli jeszcze coś w tym utworze nie gra, to proszę o jakieś sugestie. Pozdrwiam!:)

Dziękuję za komentarz. Mam nadzieję, że uda mi się to pozmieniać, bo faktycznie utwór jest trochę chaotyczny i jednoznaczny. Pozdrawiam:):)

Twoją twórczość dzielę dziś na połowę. Słowa. Dotyk na ciele. Indywidualna i wyróżniona przez ciebie. Dni nasze tak rozkoszne. Ta pozostawiona czerwona pieczęć śni mi się po nocach. Ten kolor nigdy nie pasował do mojej sukienki.

Postaram sie zmienić mało trafne słowa i interpunkcję. Pozdrawiam:)

Z lekka wbijam metalową, kształtną na swój sposób. Pozwala przecinać na dwa kawałki, kawałki na dwa. Smak i zapach mała rozkosz. W głębi słodkość miękkich owoców. Kończąca się przyjemność. Wraz z nią rodzi się myśl powrotu do chwili.