Krystyna Es

Dziękuję :)

Wbrew wszech-szarości błyszcząca czerwień jagód krzak dzikiej róży

Jednak pozostanę przy bezsilności słońca. Bo ono jest bezsilne wobec podszczypywania mrozu i blade ze złości, którą mróz wywołuje swym działaniem. Pozdrawiam i cieszę się, że tyle emocji wywołałam :)

Ale przecież, jak ktoś jest podszczypywany w pośladki, to "och" jest mimowolne. Nieważne, czy ze złości, czy z podniety :) Dziękuję i pozdrawiam.

Och, mróz lubieżnik podszczypuje w pośladki; słońce z bezsilności blade

Czy poetą można zostać z trzeźwą głową, gdy psychika się kurczowo ziemi trzyma, kiedy marzeń brak i złudzeń kolorowych, a na obce światy miejsca w głowie nie ma? Czy poetą bywa się przez chwilę, gdy zachwyci wygląd nieba o zachodzie, w którym błękit wymieszany z barwą lila tak podkreśla kształt gałęzi w mym ogrodzie? Jak poezję tworzyć i nie popaść w banał, w prostych słowach opisywać świata piękno, umieć, kiedy złe pojawią się emocje, trafnie oddać ich podskórne tętno? Co tu zrobić, by czasami na ramieniu Muza siadła, a nie zwykła szarlatanka i do szklanki dosypała mi natchnienia, nawet jeśli to z herbatą tylko szklanka?

Róż z piór flaminga rozbełtany w błękicie. Słońce zachodzi.

Jakbym się nie trzymała schematu 5/7/5, to po czym bym poznała, ze to haiku? :)

podoba mi się :)

*** Świat zamrożony Jak baśniowa kraina Westchnieniem zimy *** Dziś w nocy zima Musnęła drzewa puszkiem Od swego pudru

Zimowy las nie szumi, nie śpiewa, trwożliwie nasłuchuje skrzypiących kroków drwala na śniegu. Z ulgą zrzuca białą czapę na głowę niedzielnego turysty.

*** Niezbyt młoda melomanka z Łodzi rzekła: tylko dźwięków świat me życie słodzi. Ale gdy usłyszała rock i pop zawołała: "Ta muzyka na ciśnienie mi szkodzi!" *** Samodzielna księgowa z Orpela wciąż marzyła, że gdy przyjdzie niedziela zamiast zrywać się o bladym świcie wreszcie wyśpi się w tym dniu należycie. Lecz zbudziła ją miaucząca kotka Fela. *** Pewien namiętny piwosz z Łodzi twierdził, że piwo mu nie szkodzi. Wypijał co dzień kilka puszek aż wyrósł mu od tego brzuszek. Teraz by schudnąć, wciąż się głodzi.

łatwiej jest kochać bohaterów serialu niż ludzi wokół

Jestem światłem odbitym Od cudzych opinii Naśladowcą napotkanych pasji Zagubionym wędrowcem Bez kompasu i mapy Chaotycznie wstępującym Na kolejne ścieżki Nie mającym odwagi Żadną z nich dojść do końca. Słomianym ogniem Gaszonym poczuciem bezsensu Radosnym dzieckiem I zgnębioną staruszką Twardą realistką Z głową w chmurach Konsekwencją I Sprzecznością Euforią I depresją Skruszonym grzesznikiem Spowiadającym się w konfesjonale Poezji.

Dziękuję :)

ognista kula samospalenie słońca nad horyzontem

Sam wiersz napiszę i sam go przeczytam, potem recenzję pochwalną naskrobię, w kilku też słowach przystępnie objaśnię, jakie przesłanie poeta miał w głowie. Zrzuciwszy z grzbietu brzemię czytelnika, co z rzadka czyta, wierszy nie rozumie, zostanę wreszcie szczęśliwym poetą, co nie przepycha się w poetów tłumie.

*** po świeżym śniegu ślady psich łap i butów w świat wyruszyły ... *** tak bezszelestnie biały śnieg spadł tej nocy - czemu mnie zbudził? *** opatulone śpią pod śnieżną pierzynką klonu gałęzie

Jeszcze raz poklepmy się po ramieniu i spytajmy, jaka dziś jest pogoda, nie zważając, że na takie kontakty, to zwyczajnie chyba czasu szkoda. Po raz setny między sobą wymieniajmy lodowato uprzejme frazesy, bo pod hałdą obopólnych rozczarowań znikły dawnych emocji karesy. Ufać sobie już nie zdołamy - któż wynalazł probierz szczerości? - więc na wszelki wypadek skrywamy, co naprawdę w naszych sercach gości. Dzień po dniu brniemy tak w obojętność - udawanie żar emocji zatopiło - i wspólnymi siłami kopiemy grób dla czegoś, czego może nie było.

Kształty, zapachy ubrać w słowa, słowem opisać dźwięk muzyki. Odgrzebać z niepamięci fakty, strzępy emocji, serca krzyki. Cieniom z przeszłości oddać rację, tych co skrzywdzili - napiętnować. Oświetlić swoje dobre czyny, wstydliwe zaś głęboko schować. Przywołać wszystkie dawne strachy, by się rozliczyć z nimi wreszcie. Radośnie sięgnąć po wspomnienia do dziś budzące błogie dreszcze. Całe swe życie ubrać w słowa - dosyć to trudne... Czy potrafię przybliżyć je czytelnikowi spisując dlań autobiografię?

Dzięki :)

Dziękuję za uwagi. Poprawiłam tytuły. I cieszę się, że Ci się podobało (jak wnioskuję z Twojej wypowiedzi :), bo cenię również Twoje haiku (haiki? :)). A tytuły wymyślił Tadeusz Niwiński, ja tylko treść. Pozdrawiam.

Już nigdy się nie spóźnisz ani nie uśmiechniesz nie zmyślisz nawet historyjki. Nie pogadamy przez telefon i nie pójdziemy na spacer. Znowu bez Ciebie koncerty i kino ale już bez nadziei że kiedyś wreszcie znajdziesz czas. Tym razem się pośpieszyłaś choć lepiej było się spóźnić. Po latach znowu razem ale już bez Ciebie w szoku i żalu wyrzekamy jak można było ... I wciąż się jeszcze łudzimy że nas to nie dotyczy - my przecież dbamy o siebie.

Zrozumienie Zajrzeć w głąb siebie Uczyć się świata wokół Pojąć co ważne Siła Wziąć się za bary Z naporem wątpliwości Uwierzyć w siebie Odporność Sposób najlepszy Na wszelaką krytykę To robić swoje Celowość Popatrzeć w przyszłość Puścić wodze marzeniom Zmienić je w cele Skuteczność Przegonić lęki I wygodne lenistwo Podjąć wyzwanie Autorytet Czerpać przykłady Z osiągnięć innych ludzi Ufać też sobie Radość Cenić drobiazgi Zasmakować w wysiłku Cieszyć się życiem P.S. System Te-Ta, został zdefiniowany przez Tadeusza Niwińskiego (autora książek Ja, Ty, My, Elementarz Życia, Bóg Einsteina) i składa się z 7 elementów udanego życia (takich jak tytuły powyższych haiku).

patrzą w skupieniu prawie jak na pogrzebie na śmierć ryb w sieci