islamic

I to jeszcze ;) www.youtube.com/watch?v=EjHehomNZKM

www.youtube.com/watch?v=R799S4DxSg4

www.youtube.com/watch?v=dVFS1V_gWX0 Eldo to poeta; a jego rap to poezja śpiewana. Coś jak Grechuta z blokowiska ;) Metafizyk. Bardzo lubię jego wrażliwość. Pozdro

Czyli jednak nie jest Łysiak aż na tyle narkotyczny stylistycznie ażeby nie móc się opanować przed sięgnięciem po kolejną jego książkę, jak powiadają... A jakie są Twoje doświadczenia? :) Właśnie przeczytałem "Flet z Mandragory" i muszę przyznać że jestem urzeczony ;) Dalszych pozycji dopiero będę szukał. Przeczytałem też parę wywiadów z Łysiakiem i zainteresował mnie jako buntownicza osobowość ;)

Czyli jednak nie jest Łysiak aż na tyle narkotyczny stylistycznie ażeby nie móc się opanować przed sięgnięciem po kolejną jego książkę, jak powiadają...

Tak tak, bardzo wiele spodziewam się po tej trylogii; przez komentatorów jest chwalona na wszelkie możliwe sposoby. Pozdrawiam.

Formułuję przyznam szczerze bez większego przekonania zapytanie o wasze spostrzeżenia dotyczące twórczości niejakiego Waldemara Łysiaka, ale w internecie niewiele można na ten temat odszukać a nie ukrywam że osobiście jestem pod umiarkowanym, lecz sukcesywnie wzrastającym wrażeniem jego wyczynów. Być może któraś bądź któryś z was miał już okazję zapoznać się wnikliwiej z jego twórczością i być może na tej podstawie posiada jakąś osobistą refleksje którą zechciałby się podzielić z forumowiczami; dla poszerzenia własnej perspektywy tyczącej się odbioru tegoż autora wśród czytelników. Z tego co mi udało się dotychczas ustalić na podstawie przeczytania rzadkich fragmentów jego literatury muszę przyznać że opinie mam zbieżne z większością komentatorów i recenzentów. Czy wy także uważacie że obok twórczości Waldemara Łysiaka nie można przejść obojętnie i czy także sądzicie, że w istocie jest to jeden z najbardziej frapujących pisarzy polskich teraźniejszych czasów?

;) Ta sama uwaga, co do antona. Pozdrawiam "Niekiedy milczenie równoznaczne jest z cynizmem" ;) Chociaż tylko niekiedy, bo innym razem z czym innym jest milczenie równoznaczne ;)

np. niejaki Wija, absolutna czołówka peletonu Jeśli Ci się strony pomyliły, bądź pojęcia, to tak (jak najbardziej). Pozdrawiam. ;)

Ty głupi - to nie ja powiedziałem - ale przez grzeczność nie zaprzeczę. Nie wiem czy zdołałeś, ale chyba nie, lecz być może, jednakowoż miło byłoby gdybyś spostrzegł, że nie do ciebie się odezwałem, a nawet wcale się nie odezwałem, lecz uśmiechem potraktowałem spostrzeżenie niejakiego Pancolka, z którego spostrzeżeniem się zgadzam. Niemniej niezależnie od wszystkiego nie nobilituj własnych grafomańskich wybryków nazywając je wierszami, bo robiąc tak dramatycznie rozmijasz się z prawdą. Ja także czekam na twoją odpowiedź, bo ona będzie bardzo mądra, zwyczajowo. Również pozdrawiam. Przynajmniej pod moim wierszem, biorę sobie pewne rzeczy do siebie. No i upieram się, że moje wiersze są wierszami, zresztą jak to widzi większość czytelników. A że niektórzy czytelnicy są mściwi i zawistni, cóż w tym dziwnego, że dezawuują wszystko to, co robię. Ale czyż tym samym nie dezawuują siebie. Pozdrawiam Bezkres samooszukiwania widać nie ma dna. Ja też umiem czytać, waszmość, obudź się, bo jesteś w klinczu mirażu - mieszasz prawdę z blagą, jak nie blagę ze szczyptą prawdy. Żegnam.

Nie musisz ironizować, co jakie jest, każdy widzi. Chociaż niektórzy i tak widzą tylko to, co (sami i nie sami) chcą zobaczyć (vide np. jacek skraba). Pozdrawiam np. niejaki Wija, absolutna czołówka peletonu

Świetny warsztatowo, lirycznie, wszelako, i wielorako. Wypisz wymaluj arcydzieło, któremu niczego nie brakuję, które bez wątpliwości jest absolutnie kompletne, a wręcz przykładnie perfekcyjne. Super robota.

;) A ja głupi myślałem, że zakończyliśmy dyskusję, przynajmniej pod tym wierszem, przecież nawet sam się tego domagałeś. Ale nic straconego, za chwilę zamieszczę kolejny wiersz, to będziesz mógł wyżyć się, tyle na nim, co na mnie do woli. Oczekuję Cię i pozdrawiam Ty głupi - to nie ja powiedziałem - ale przez grzeczność nie zaprzeczę. Nie wiem czy zdołałeś, ale chyba nie, lecz być może, jednakowoż miło byłoby gdybyś spostrzegł, że nie do ciebie się odezwałem, a nawet wcale się nie odezwałem, lecz uśmiechem potraktowałem spostrzeżenie niejakiego Pancolka, z którego spostrzeżeniem się zgadzam. Niemniej niezależnie od wszystkiego nie nobilituj własnych grafomańskich wybryków nazywając je wierszami, bo robiąc tak dramatycznie rozmijasz się z prawdą. Ja także czekam na twoją odpowiedź, bo ona będzie bardzo mądra, zwyczajowo. Również pozdrawiam.

;)

Otóż widzisz, to jest niestety imperatywek, takie oto stwierdzenie, że wiedziałbym kilka rzeczy podstawowych, gdybym czytał to, co ty wypisujesz; następnie mówisz o tym, że wiersz powinien mieć początek, środek i zakończenie, bo tyle akurat wiesz, ale jak ktoś ci mówi, że niespecjalnie to zauważa w twoich utworach - mimo takowych zamysłów - to ty mu mówisz że: nie rozumie, nie widzi, jest źle nastawiony, powinien czytać uważniej i cały szereg bezzasadnych spostrzeżeń, świadczących o tym, że wydaję ci się iż reszta nic nie rozumie, natomiast ty bardzo dobrze wiesz, jak powinno być. I to jest dziecinne, aż litość budzi. Dobra, bez przechwałek, tym bardziej że nie ma się czym chwalić, bo w internecie Wersalu literackiego nie ma, ale powiem ci w skrytości, żeby aż tak mocno cię nie obruszyć, że wystarczy poczytać to co piszesz w komentarzach, aby szybko się zorientować, jak dramatycznie rozmijasz się z tym, co mówisz. Niby wszystko rozumiesz fachowo, ale poza jednostronnymi wystąpieniami na rzecz obrony jedynie słusznej linii rozumienia tajników pisania, niewiele masz do zaproponowania pozostałym uczestnikom; czyli jesteś zwykłym egocentrykiem, który wśród teoretycznych adeptów literackich poprawia sobie samopoczucie, wygłaszając nagmienne orracje w tym jednakowym tonie. No pewnie że odpowiedziałeś a że ta odpowiedź nie była niczym innym jak opiewaniem własnych wyraźnie wątpliwych przeświadczeń to już nie widzisz. Poza tym to jest fakt rzeczywiście że ty wyłącznie odpowiadasz, trzymając się utartych ścieżek, bo poza nie jeszcze przynajmniej na tym portalu nie udało ci się wykroczyć. To w nawiązaniu o funkcji dyskusji, że niby je prowadzisz; i faktycznie, prowadzisz, ale dialogi wewnętrzne, i żadne inne. A od ograniczonego człowieka na podstawie miernej analizy rzekomo psychologicznej to wybacz, ale wyzywa tylko człowiek ograniczony. Po prostu maniera twojego "dyskutowania" polega na zamęczeniu dyskutanta za wszelką cenę, nic więcej. Też mam nadzieje że już się nie odezwiesz i że będzie to już ostatnia "sprawa"; bo mi się cytat taki przypomniał kiedy mam przyjemność z tobą rozmawiać: "Gadał dziad do obrazu, a obraz anu razu...". Naprawdę. Cześć

No widzisz jaką ładną prawdę sobie powiedziałeś. "Sobie prawdę rzec - najpiękniejsza prawda!". Hehe. Super. Cześć.

No naprawdę, taki ten twój talent i swojskość taka, że nie trzeba czytać więcej niż dwa zdania, aby wiedzieć co zawarte będzie w dalszych stu. Jeśli to jest twórczość, to bardzo specyficzna ona jest; choć grafomania już należyta i podręcznikowa. Nie rozumiesz istoty działania literackich portali, a wolisz w to miejsce zarzucić zwykle rozmówce stosem komunałów osnutych wokół bardzo rzekomej własnej wyjątkowości. Portal literacki jest dla ciebie przyczółkiem eksponowania jedynie słusznej, bo twojej prawdy o wszystkim. Nie wiesz nawet prawd tak oczywistych jak to, że w życiu nie intencje się liczą, a sam efekt; chociażby efekt rozmowy, gdzie nie ma po rozmowie z tobą żadnego efektu, poza efekciarstwem twoim własnym. Prychasz nieustannie wyższością nad innymi i niby mówisz, że taką już ci Bóg zesłał dolę. A o tym, że jedynie relatywizować potrafisz mówić nie warto, wystarczy zacytować: "A co do wyjątkowości, to pewnie każdy twórca jest wyjątkowy, acz każdy na swoją miarę i swój sposób. I czy to źle..." Nie, źle nie, tylko że to iż każdy człowiek jest różny od innego, nawet jednojajowe bliźniaki mają coś odmiennego od siebie w sobie, to jest spostrzeżenie, które swoją oczywistością męczy wszystkich - dosłownie - wszystkich ludzi którzy oczekują czegoś więcej poza wtórnością. Ty mi nawet możesz zaraz napisać że Ziemia nie jest płaska jednak tylko kulista, i też zrobisz z tego wywód na pół strony. Gdyby się zresztą bawić w krańcowy relatywizm co jest przez ciebie bardzo uwielbiane jako metoda wyszukiwania argumentacji, to rzecz jasna każdy jest artystą, bo każdy jest inny; i każdy jest poetą, bo poezją jest wszystko; i nie ma co oceniać czegokolwiek, bo o gustach się nie rozmawia; i każdemu podoba się to co się mu podoba; a kto rozsądzi o walorach jakiegokolwiek tekstu skoro człowiek z natury jest wewnętrznie sprzeczny a tym samym po prostu zawsze mniej lub bardziej subiektywny? I takie gadasz śmieszne suchary właśnie, jak dziecko. Toż to jest zwyczajna, a może i nadzwyczajna demagogia. Co? Mówienie, że nie trzeba czytać więcej niż dwa zdania, aby wiedzieć co zawarte będzie w dalszych stu. Po prostu, tak może powiedzieć tylko ignorant, który nie zna (po pierwsze dlatego, że jej nie czytał) mojej twórczości; a który usiłuje uchodzić za jej specjalistę (pewnie jeszcze szanującego się), takimi chociażby (oczywiście, że bez pokrycia, czyli uzasadnienia logiczno-formalnego) spostrzeżeniami: „Jeśli to jest twórczość, to bardzo specyficzna ona jest; choć grafomania już należyta i podręcznikowa”. No i jeszcze wmawianie mi, że ja nie rozumiem istoty działania literackich portali. No to ja się pytam, cóż w tym takiego jest do zrozumienia, że się zamieszcza wiersze i dyskutuje o nich. Ale skądże ja to znam, te dorabiane ideologii do każdej chyba rzeczy (czym właśnie jest odwracanie kota ogonem /do przodu/), że się z rzeczy drugorzędnej, czy pobocznej (bo przecież i tak najważniejsza jest sama twórczość, i/czyli konkretna ocena konkretnego utworu) robi problem (np. o moim efekciarstwie, prychaniu, czy relatywizowaniu) w rzeczy samej zastępczy i odwracający uwagę od istoty rzeczy (właśnie prezentacji literacko-krytycznej). Do drugiej części Twojego komentarza (zaczynającego się od mojego cytatu) może się jeszcze odniosę, na razie mi się nie chce (głównie z nudów i trochę też szkoda mi na to czasu). Przepraszam i pozdrawiam. A ty niby skąd możesz wiedzieć że ktoś kto się wypowiada nie czytał akurat twojej twórczości skoro regularnie prezentujesz ją tu, na portalu, co? Czy to nie jest demagogia posunięta o wiele bardziej aniżeli stwierdzenie - na podstawie wielu twoich wcześniejszych wystąpień - że wokół prostych problemów budujesz niepotrzebnie nadmiernie okrągłe zdania które nie mają większej wartości merytorycznej? Wybacz, ale na podstawie twoich niepotrzebnie rozbuchanych wypowiedzi dawno już stałeś się wielowarstwowo przewidywalny przede wszystkim dlatego, że to co ty nazywasz dyskusją - tu wtręt o ignoranctwie wydaję się bardziej zasadny - wcale nie jest zazwyczaj w twoim wydaniu żadną dyskusją lecz natrętnym monologiem albo ewentualnie wygłaszaniem tej prawdy w której jesteś na tyle silnie utwierdzony, że niezależnie od jakiejkolwiek argumentacji, nie jesteś w stanie od niej odstąpić, a na domiar złego jedynie co jesteś w stanie, to uargumentować swoje własne, często skrajnie niedorzeczne pojęcie na temat twórczości. Czy to nie jest wtórność, kiedy nic do ciebie nie przemawia poza tym, co sam uważasz? A co uważasz to już dawno powiedziałeś, tysiąc postów wcześniej; przede wszystkim to, że nie ma w tobie żadnej elastyczności w żadnym monologu, który ty (sic!) nazywasz dyskusją? Przecież ty absolutnie nie rozumiesz istoty działania literackich portali, bo po to one właśnie są, aby zachodziła interakcja pomiędzy zainteresowanymi stronami, w kwestii warsztatowej kondycji różnorakich utworów, i wspólnego zastanawiania się nad ich wartością. A ty umieszczasz i mówisz, że jak się podoba to dobrze a jak się nie podoba to też dobrze, ale nic zmieniał nie będziesz, dlatego jakiekolwiek sugestie są w ogóle niepotrzebne. Powiedziałem już że traktujesz forum literackie jako przyczółek do umieszczania własnych wypocin i żaden inny walor czy atrybut forum wcale cię nie interesuję, ale wtedy ty mówisz że ja ci coś wmawiam, a tymczasem ty nic innego nie robisz, poza permanentną, żałosną i ustawiczną obroną wszystkich twoich wierszy, niezależnie od tego, że to nie jest żadna poezja. Wybacz (nie zarzucaj mi złośliwości, zazdrości i innych takich płaskich motywacji, bo to jest zbyt proste, nawet na ciebie). I dlatego rozumiem że nie masz czasu aby odpowiedzieć na mój wpis o twoim relatywizmie który niestety jest na tyle krańcowy, że przesłonił ci dawno umiejętność operowania dorzecznymi argumentami na rzecz operowania iluzorycznymi przeświadczeniami.

W uporczywości jesteś niezrównany, a zupełnie wyjątkowe składniowe błędy twojego autorstwa, mimo iż zaprawdę, twojego autorstwa, raczej usilnie starają się poszerzyć własny twój urobiony mit osobisty, aniżeli są atrybutem czegokolwiek. De facto tyle więcej ktoś może, ile sobie umyśli, że potrafi, a bywa w tej kwestii przeważnie tak, że więcej sobie ktoś umyśli, aniżeli rzeczywiście potrafi; niemniej jakem powiedział uprzednio: nieprzejednany jesteś krzewieniu mirażu własnej wyjątkowości. Dużo zdrowia. Co do powyższego, to ja tyle krzewię miraż własnej wyjątkowości, co staję w obronie siebie, czyli tego, co robię, zresztą i pewnie jak zawsze najlepiej, tj. najbardziej rzeczowo i otwarcie jak tylko potrafię. A co mam, może dezawuować własną twórczość! I tak bardzo często powtarzam w komentarzach, że moja twórczość jest specyficzną twórczością. Ale nawet, jaką by nie była, każdy ma wybór i prawo odrzucenia jej, albo przyjęcia. I ja mam prawo i przywilej prezentowania jej, tak samo jak każdy inny swojej twórczości. I to, że się moja twórczość komuś nie podoba, nie znaczy, że się nie podobna komuś innemu. Acz Ci, którym się nie podoba, nie mogą się z tym pogodzić, że innym może się podobać. I ręczę Ci, że odbiór mojej twórczości (również tomów poezji i prezentacji literackich na żywo) ma się dobrze, a nawet bardzo dobrze, oczywiście często też w porównaniu z tymi twórcami, którzy ze wszech miar uważają się za lepszych twórców ode mnie. A co do wyjątkowości, to pewnie każdy twórca jest wyjątkowy, acz każdy na swoją miarę i swój sposób. I czy to źle, bo gdzie jak gdzie, ale w literaturze nie powinno być i nie ma chyba urawniłowki. Za to bardzo ceni się indywidualizm (swojskość), niepośledniość, niesamowitość, jednym słowem – wyjątkowość, acz nie bez pewnego rodzaju predyspozycji, czyli umiejętności, czyli talentu. Pozdrawiam No naprawdę, taki ten twój talent i swojskość taka, że nie trzeba czytać więcej niż dwa zdania, aby wiedzieć co zawarte będzie w dalszych stu. Jeśli to jest twórczość, to bardzo specyficzna ona jest; choć grafomania już należyta i podręcznikowa. Nie rozumiesz istoty działania literackich portali, a wolisz w to miejsce zarzucić zwykle rozmówce stosem komunałów osnutych wokół bardzo rzekomej własnej wyjątkowości. Portal literacki jest dla ciebie przyczółkiem eksponowania jedynie słusznej, bo twojej prawdy o wszystkim. Nie wiesz nawet prawd tak oczywistych jak to, że w życiu nie intencje się liczą, a sam efekt; chociażby efekt rozmowy, gdzie nie ma po rozmowie z tobą żadnego efektu, poza efekciarstwem twoim własnym. Prychasz nieustannie wyższością nad innymi i niby mówisz, że taką już ci Bóg zesłał dolę. A o tym, że jedynie relatywizować potrafisz mówić nie warto, wystarczy zacytować: "A co do wyjątkowości, to pewnie każdy twórca jest wyjątkowy, acz każdy na swoją miarę i swój sposób. I czy to źle..." Nie, źle nie, tylko że to iż każdy człowiek jest różny od innego, nawet jednojajowe bliźniaki mają coś odmiennego od siebie w sobie, to jest spostrzeżenie, które swoją oczywistością męczy wszystkich - dosłownie - wszystkich ludzi którzy oczekują czegoś więcej poza wtórnością. Ty mi nawet możesz zaraz napisać że Ziemia nie jest płaska jednak tylko kulista, i też zrobisz z tego wywód na pół strony. Gdyby się zresztą bawić w krańcowy relatywizm co jest przez ciebie bardzo uwielbiane jako metoda wyszukiwania argumentacji, to rzecz jasna każdy jest artystą, bo każdy jest inny; i każdy jest poetą, bo poezją jest wszystko; i nie ma co oceniać czegokolwiek, bo o gustach się nie rozmawia; i każdemu podoba się to co się mu podoba; a kto rozsądzi o walorach jakiegokolwiek tekstu skoro człowiek z natury jest wewnętrznie sprzeczny a tym samym po prostu zawsze mniej lub bardziej subiektywny? I takie gadasz śmieszne suchary właśnie, jak dziecko.

Natomiast jest rzecz jedna i podstawowa, bo przecież to iż ktoś reaguje, świadczy mimo wszystko nie zawsze o tym iż maj się w grudniu pojawił, lecz częstokroć tak się zdarza, że w maju grudzień nastał niespodzianie; i zrobił się szlam na łące, mimo iż łąka była śliczna, a teraz trzeba zatykać nos i przesłaniać oczy. A refleksja z tego zdarzenia taka oto wynika, że nie ustawicznością powtarzanych niedorzeczności łąka się łąką staję, lecz ustawicznością powtarzanych niedorzeczności łąka niepostrzeżenie granice swoje zaciera i przepoczwarza się, przepoczwarza, aż naraz niby mimochodem, sama sobie, od wszystkich niezależnie, w samym centrum obornika, ględzi jaka ona piękna i pachnąca :)

W uporczywości jesteś niezrównany, a zupełnie wyjątkowe składniowe błędy twojego autorstwa, mimo iż zaprawdę, twojego autorstwa, raczej usilnie starają się poszerzyć własny twój urobiony mit osobisty, aniżeli są atrybutem czegokolwiek. De facto tyle więcej ktoś może, ile sobie umyśli, że potrafi, a bywa w tej kwestii przeważnie tak, że więcej sobie ktoś umyśli, aniżeli rzeczywiście potrafi; niemniej jakem powiedział uprzednio: nieprzejednany jesteś krzewieniu mirażu własnej wyjątkowości. Dużo zdrowia.

Dobra, wiesz, niezbyt miałem czas na czytanie twojego komentarza - pierwsze zdanie powiedziało mi wszystko, jak zwykle. Masz tendencję taką jaką masz, strasznie niemądrą; buchasz stylem niepotrzebnie tam gdzie nikomu zupełnie nie jest to przydatne, bo o tym że coś sensownego, dorzecznego mówisz mowy nie ma. Lubisz uwzględniać i relatywizować, tylko nie wiadomo po co niby, bo to niczego nie wnosi, nic nie mówi, jest najzwyczajniej bez sensu. Wszystko potrafisz wytłumaczyć, objaśnić - kota ogonem i zadkiem do rozmówcy obrócić. W takich okolicznościach każda sugestia dotycząca tego, że niepotrzebnie silisz się na sztuczną oryginalność i wychodzi mizeria, nie ma sensu, bo zaraz objaśniasz zamysły jakie tobą kierowały, mówisz że wszystko przemyślane i celowe było, a jak nie celowe, to też ma swoje uzasadnienie, mimo, że niecelowo wykonane. I tak wokół piaskownicy okrążenia się z tobą robi. Filozofia taka. Twoja. Jeżeli już prowadzę dyskusję, to mogę się chyba wypowiedzieć tak, jak uważam, nawet jeżeli nie w pełni (bo by za dużo mówić), ale przynajmniej w miarę otwarcie i rzeczowo. Inną i nie inną sprawą jest to, czy moje wypowiedzi (wiersze i komentarze) są zarazem szczere, sensowne i przekonywujące, ale skoro ja sam uważam, że są rzeczowe, to muszą chyba być przynajmniej szczere i sensowne, nawet jeżeli są strasznie chaotyczne. W każdym razie ja się nie silę na oryginalność, tym bardziej sztuczną (tylko po prostu i nie po prostu taki już jestem, jaki jestem). Bo jeżeli już się nie silę, to pewnie nie silę się na wyplenienie pewnych manier (naleciałości), które po części też składają się na charakter, czy(li) oryginalność. I jest właśnie tak, że wręcz boję się tego i owego usunąć z mojego stylu, żeby nie powstała mizeria, czyli coś nijakiego, wypośrodkowanego, a być może nawet i bezdusznego. I mam też specyficzne zdanie na temat idealizmu, czy perfekcji, co się wiąże z powyższym, ale tego już mi raczej nie da się poruszyć w dwóch, trzech zdaniach. Pozdrawiam Zjada cię nieuzasadniona próżność którą starasz się przydusić deklem fasadowej pokory. Nic nie ma w twoim komentarzu poza dowodzeniem o własnej wyjątkowości co jest do obrony tylko w ograniczonym zakresie. Bez wątpienia jesteś wyjątkowo niereformowalny i popełniasz zupełnie wyjątkowe błędy składniowe. Super, naprawdę.

Każda chyba twórczość w większym lub mniejszym stopniu podpiera się manierą, jeżeli tylko styl, bądź charakter, czy(li) swojskość, chociaż po części składają się z manier. Ale nawet twórczość która pełna jest maniery(zmów), nie musi być twórczością zmanierowaną (jeżeli tylko jest twórczością, że tak powiem – otwartą). I ja nie mam nic przeciwko temu, żeby było ładniej, ale dla mnie ważniejsze jest to, żeby twórczość prawdziwie, tj. chociaż w miarę wiernie (nie więc wydumanie, czy sztucznie /czyli za bardzo literacko/) oddawała, czy odzwierciedlała rzeczywistość. Ale co bym nie mówił (mówiąc) o twórczości, najważniejsze jest to, żeby twórczość nie była do przesady. Ale też trzeba wiedzieć, że w takim samym stopniu do przesady może być to, co jest za bardzo ograniczone, jak i to, co nie jest w ogóle ograniczone. Być może obowiązuje tu zasada złotego środka, ale nie jestem tego taki pewny, a przynajmniej zbyt rygorystyczne założenia dobre są do pewnego stopnia. Ale najgorsze, a może i najlepsze jest to, że sprawy nie da się dobrze rozważyć, tym bardziej dokładnie rozważając. Dobra, wiesz, niezbyt miałem czas na czytanie twojego komentarza - pierwsze zdanie powiedziało mi wszystko, jak zwykle. Masz tendencję taką jaką masz, strasznie niemądrą; buchasz stylem niepotrzebnie tam gdzie nikomu zupełnie nie jest to przydatne, bo o tym że coś sensownego, dorzecznego mówisz mowy nie ma. Lubisz uwzględniać i relatywizować, tylko nie wiadomo po co niby, bo to niczego nie wnosi, nic nie mówi, jest najzwyczajniej bez sensu. Wszystko potrafisz wytłumaczyć, objaśnić - kota ogonem i zadkiem do rozmówcy obrócić. W takich okolicznościach każda sugestia dotycząca tego, że niepotrzebnie silisz się na sztuczną oryginalność i wychodzi mizeria, nie ma sensu, bo zaraz objaśniasz zamysły jakie tobą kierowały, mówisz że wszystko przemyślane i celowe było, a jak nie celowe, to też ma swoje uzasadnienie, mimo, że niecelowo wykonane. I tak wokół piaskownicy okrążenia się z tobą robi. Filozofia taka. Twoja.

Maniera jak u Jerzego Pilcha z tym "co są jak...". Brzydko. Mówi się "które są jak...", i zaraz jest ładniej, a nie, silić się na jakieś niewiadomoCO. P

hahahahahaha.

Jak na taki krótki tekst wkradło się bardzo dużo literówek, ale pomijając ten detalik można nawet powiedzieć że wiersz umiarkowanie sprawia na mnie wrażenie ciekawego, jednak zupełnie nie wiem co to jest samoembrion, choć przypuszczam że ma to słowo, podobnie jak jeszcze jedno, pełnić rolę neologizmu. Hmmmm.