Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

suindra

Użytkownicy
 Pokaż profil  Zobacz aktywność

  • Postów

    173

  • Dołączył

  • Ostatnia wizyta

    nigdy

 Typ zawartości 

Odpowiedzi opublikowane przez suindra

  3. ballada o miłości

    w Warsztat - gdy utwór nie całkiem gotowy

    Opublikowano

    Siedząc sam obejmuje dłońmi duszę
    wpatrzony w dogasający wspomnień blask
    dziwię się jak szybko może tak wspaniały
    prysnąć czar

    ten wspaniały kolorowy czas
    w którym spojrzenie, zastępowało wszystko
    i niczego więcej nie było brak
    znienacka, mała kłótnia i wszystko prysło

    tyle dni, wspólnych chwil
    z dnia na dzień tak blisko
    teraz dziwię się jak to
    mogło tak po prostu prysnąć

    to moja wina bo zbyt kochałem
    to twoja wina bo byłaś dziecinna
    zwariowana, a ja spokojny
    zły, a ty taka mała, taka niewinna

    brakowało słów, kłótnie co dnia
    bo dla ciebie on tylko przyjacielem był
    a dla mnie rywalem co z
    odbieraniem twego serca się nie krył.

    co teraz się wydarzy
    gdy wszystko zapisują łzy
    przejeżdżając obok dziwię się teraz
    jak mogę tak nas ranić wspólne sny.

    tyle razem przeżytych dni
    zapisane w kilku wersach
    zamazane krwawą plamą
    prosto z serca

    co ma być to będzie
    nie ucieknie się przed swoim czasem
    kiedyś wszystko się zatrze
    jeśli nie teraz to innym razem

    i będziemy razem się z tego głośno śmiać

    lecz teraz stojąc pośród krzyku tłumu
    nie jestem już taki sam
    i tak wstanę będę walczyć i iść
    na przekór tobie i wszystkim wciąż śnić.

    0

  5. Dla szperaczy

    w Forum dyskusyjne - ogólne

    Opublikowano

    Cytat
    ty na pewno to mówiłeś co jest tam w wywiadzie ??? bo robisz zupełnie coś innego nie chce krytykować... a młodzież z gimnazjum nie przychodzi? hmmm.... Może to ma związek z no nie wiem z tym co na stronie usłyszą... ???


    Może jeszcze po przedszkolaków sięgnijmy? Zresztą nie porównuj bełkotu grafomanii do Poetów, bo to obciach.
    I nie na stronie "usłyszą" a "przeczytają"...
    haha
    0

  16. tu i tam

    w Warsztat - gdy utwór nie całkiem gotowy

    Opublikowano

    W szarym ogrodzie
    Kolorowe taczki rosną
    pod drzewem stoją kwiaty
    ciesząc się bliską wiosną

    krowy gdaczą
    kury pieją
    ślimaki skaczą
    bo psy się śmieją

    już tuż, tuż
    zaraz za rogiem
    jest ciepła pora roku
    idzie szybkim krokiem

    budząc ludzi
    wchodzi między liście
    cicho i powoli
    oznajmia swoje przybycie

    odkurza puch
    zwija ziemie
    by tu było nam
    jak w niebie.

    0

  18. Rozstanie

    w Warsztat - gdy utwór nie całkiem gotowy

    Opublikowano

    Cytat


    Witaj i właśnie o to chodzi niech przedstawi PM Krzywak POLONISTA jeden argument dlaczego wstawił minus, jednak nie dlaczego? proste, bo ja jego analfabetyzmu nie zniosę i mu się przeciwstawiam i nigdy ręki nie podam głupocie w imię czego plusów, żart tym niszczysz forum pokazać Ci P Krzywak wiersz POLECAMY z analfabetyzmem i Twój plus , zawód polonisty do czegoś zobowiązuje, a Ty dajesz plus dla wiersza z błędami , to jest żałosne i co Pan promuje w Z analfabetyzm jako polonista nie potrafi Pan wyłapać błędów stylistycznych i gramatycznych, to nazywa się grafomania

    szacuneczek

    bestia


    Ban na dwa tyg. za obrażanie użytkownika forum.

    a.
    oj nie totalna niesprawiedliwość jestem na nie...
    0

  19. pogromca

    w Proza - opowiadania i nie tylko

    Opublikowano

    Pogromca

    Kolejny dzień wstawał ze swojego krótkiego letargu. Był pierwszy września, a co za tym idzie początek szkoły. Czas dla jednych bardzo upragniony, a przez innych znienawidzony. Większość gotowa była oddać co tylko posiada by przedłużyć jeszcze wakacje, choćby o jeden dzień.
    Arek wstawał z humorem zbitego psa. Był niczemu nie winny, a wszyscy bez przerwy nim pomiatali, wyzwiska i szykanowania towarzyszyły mu na co dzień. Trzynastolatek o osobowości dorosłego, chyba tylko to było przyczyną kpin ze strony jego kolegów.
    Inteligentny i niezrozumiany przez nikogo ze swojej szkoły, o czarnych oczach i włosach z siłą magnetycznego spojrzenia, czekał tylko, aż kiedyś spotka kogoś takiego jak on sam.
    -Świetnie… - mruknął półgłosem.- znów to samo, kolejny rok. Jeszcze tylko jeden, ten jest przed ostatni.
    Oddałby wszystko, za to tylko by móc tam dziś nie iść. Z przymusu podniósł się ciężko z łóżka ubrał, i poszurał w stronę kuchni. Gdzie czekało na niego śniadanie z mamą.
    -No kolejny rok, ucz się tak dalej, ale mógłbyś poprawić niektóre oceny.-Zagadnęła matka z nutą zachęty w głosie. Arek odpowiedział na to tylko mruknięciem.
    -Czemu jesteś taki milczący? Coś się stało?
    -Nic, po prostu nie chce mi się już wracać do szkoły.- Nigdy nie powiedział jej bowiem o swoich problemach, był na to zbyt dumny. Myślał, iż sam sobie z wszystkim poradzi. Jakże grubo się mylił. Teraz, żałował, że kiedy to wszystko się zaczęło nie poszedł po pomoc do rodziców.

    Po skromnym śniadaniu ograniczającym się tylko do kromki chleba posmarowanej masłem i szklanki gorącej herbaty. Udał się, już kompletnie przytłoczony myślami w stronę miejsca tortur. Bo o przyjemnościach nie było mowy.
    Idąc tak, wciąż rozpamiętywał przeszłość, jak wszystko się zaczęło i jak może się zakończyć. Gdyby nagle przyjechał ktoś do tego wygwizdowa i zabrał go ze sobą pojechałby bez zastanowienia. Był dobry i uczynny, lecz w stosunku do „przyjaciół” z klasy miał tylko jedną odpowiedź.
    -Żeby tak zginęli, albo przynajmniej niech zostanie im to wszystko sowicie odpłacone.
    -Ej rudy! Nad czym tyle myślisz… chodź no tutaj!- zawołał jeden z jego oprawców, Arek jak zwykle podążył za głosem bez najmniejszego sprzeciwu. By po chwili usłyszeć. – Po coś tu przylazł! Spadaj stąd!.- na dowidzenia dostał jeszcze kopniaka w tyłek.
    Łzy wściekłości napłynęły mu do oczu, niestety nie mógł nic zrobić, ich była dziesiątka, a on sam. Jak zwykle sam.
    Dlatego uciekł w mrok pielęgnując swoją nienawiść, bowiem tam nie czuł się samotny. W tym miejscu miał ogromną siłę, mógł budować jak i rujnować światy, jedną tylko myślą. Świat marzeń do którego tak chętnie się udawał. Stał się jego arkadią, w której mógł odsapnąć.
    -Dziękuję bardzo serdecznie wszystkim przybyłym, cieszę się, iż zaczynamy nowy rok, i wszystko może potoczyć się zupełnie inaczej…- Powiedział swoim tubalnym głosem dyrektor.
    -Dobrze, że chociaż on się cieczy…- mruknął pod nosem Arek, jeszcze dziesięć miesięcy, unikania, skrywania się i ucieczek. –Boże pomóż… nie opuszczaj mnie, a i ja Cię nie opuszczę…- wciąż planował. Gdyby więcej wdrażał w życie, całe jego życie mogło by wyglądać inaczej.
    -Ej! Rudy…
    -Czemu rudy, ja nie jestem rudy.- zastanawiał się z wściekłością Arek.
    -Ej! Rudy podejdź tutaj…
    -Nie mam czasu.- Odpowiedział bez najmniejszego namysłu.
    -Co!? Czekaj zobaczymy jutro nie będę za tobą teraz szedł, jutro cie chwycimy. Zobaczysz!
    -No świetnie już mam zapowiedziany piękny dzień. Może samobójstwo? Nie, nie mogę tego zrobić co by zrobili rodzice, rodzina, mam jeszcze całe życie, do czegoś muszę dojść, te lata przeminą i nareszcie szkoła średnia.
    Idąc tak coraz szybciej z obawy o własne zdrowie, zauważył kontem oka Grześka, zawsze się przyjaźnili, niestety nigdy nie byli gotowi stanąć nawzajem w swojej obronie. Może dlatego Arek nie wierzył w przyjaźń. W miłość owszem, w obowiązek też, ale w przyjaźń coś takiego nie istnieje. Wszystko jest od niej silniejsze.
    -Skoro każdy ma swojego obrońcę to gdzie podział się mój, Boże proszę pomóż mi. Już mam tego dość dwa lata wyzwisk, wyśmiewania i traktowania mnie jak zwierze… - i zasnął przygnieciony strapieniami jutra. Tylko w czasie snu mógł być tym kim chciał bez obaw.
    Dziwna noc, księżyc w pełni przyjął czerwoną łunę, znak zmian. Całą swoją krwistą poświatą otoczył Arka. Przyprawiając go o dziwne sny.
    -Gdzie ja jestem? Kim ja jestem? – Zapytał Arek wiszący głową w dół pośród nieprzeniknionego mroku.
    -To twój sen… przeżyjesz coś co odmieni cię na całe życie, zmienisz się i swoją osobowość, będziesz pomagać innym, lecz najpierw załatwisz swoje sprawy…-odezwał się gruby basowy głos, podświadomości Arka.
    Wszystko zawirowało wsysając go ze sobą, w głąb ciemności. W jednej chwili wylądował pośrodku lasu na miękkiej ściółce z liści. Mógłby tutaj leżeć całymi dniami, gdyby nie czyjś szept.
    -Wstawaj! Czas zacząć twój trening! To będzie długa godzina. Do szyku! Rób to samo co ja.
    Arek zdezorientowany podskoczył i bezwładnie stanął w jakiejś pozycji, był jednocześnie obserwatorem z boku widzącym swoje własne ciało, a jakaś druga część niego, pozostała w nim widząc tylko swoje ręce.
    -Ale kogo mam naśladować nikogo prócz mnie tutaj nie ma!
    -Cicho! Otwórz świadomość, nie myśl. Dzięki temu nauczysz się czegoś w przeciągu kilku minut, normalnie zajęłoby ci to lata.
    Arek stracił rachubę, wydawało mu się, iż ćwiczy, jakieś postawy tylko kilka minut, ale czuł zmęczenie co było naprawdę dziwne. Po kilku tysiącach postaw, kopnięć i obrotów. Otoczenie znowu zawirowało, zmieniając scenerię. Teraz stał na jakiejś skale, ale już nie sam. Przed nim wyrosła postać w kapturze, a ten sam głos oznajmił.
    - Masz mnie pokonać, swoje lęki, by móc przejść dalej.- I bez dalszej zwłoki ruszyła na niego dzikim pędem sunąc kilka centymetrów nad ziemią. I wyciągając przed siebie zielonkawe, przegnite dłonie. Dziwna esencja smrodu roztaczała się przed nią paraliżując, ciało.
    Arek nie wiedział co robi, strach sam nim pokierował. Wykonał jakąś postawę z tych, które przedtem zażarcie ćwiczył. I obróciwszy się wokół własnej osi zepchnął bez problemu zakapturzoną postać z przepaści. Opanował własny strach, to uczucie adrenaliny i zwycięstwa było czymś cudownym. Nigdy czegoś podobnego nie doświadczył, jakże łatwo mu to przyszło. Czy to na pewno sen?
    Po czym, na nowo cała sceneria gwałtownie się zmieniła. Lecz to już raczej nie był ten sam sen. Stał w jakiejś piwnicy pełnej uczniów. Wszyscy w wieku licealnym, patrzący na niego z podziwem i zaciekawieniem. Żaden nie miał na ustach uśmiechu szyderstwa. Czyżby nareszcie stał się kimś. Jakaś dziewczyna o dużych niebieskich oczach wpatrywała się w niego z kata sali. Te oczy…
    -To twoja przyszłość, wykorzystaj czego się nauczyłeś, za rok przyjdziemy po ciebie, jesteś bardzo zdolny, będziesz świetnym Pogromcom.
    Wstawał ranek, a wraz z nim zamazały się sny Arka. Pamiętał tylko ten ostatni dotyczący jego nowego życia. Może to moja pomoc…
    -Ej! Ty! Powiedziałem ci, że dostaniesz… Chodź tutaj Rudy!- krzyknęli oprawcy, na powrót zaczynając swoją nową zabawę. Arek nic nie odpowiedział, tylko poszedł bez słowa do swojej szafki i zdjął kurtkę. Zdziwiony nie mniej tym co właśnie zrobił, niż jego kaci. Idąc do klasy czuł, że coś zmieniło go od środka, nie bał się już połowy rzeczy, które wcześniej napawały go paraliżem.
    Poczuł, przemożną chęć ćwiczenia na dzisiejszym wychowaniu fizycznym. Choć przeważnie unikał tych lekcji, bowiem na nich to właśnie wszystko się zaczęło. Nie wiadomo czemu pokierował się instynktem, i na szóstej lekcji poszedł do szatni przebrać się wraz z innymi z jego klasy. Ich reakcja była natychmiastowa.
    -Patrzcie! Kto tutaj przyszedł… Ej! To szatnia dla chłopaków wyjdź mi stąd bo się przebrać chce!
    -Ja ci nie bronię.- Odparował szybko, Arek. Jednak nie dał po sobie pokazać zdziwienia, zachowując kamienną twarz w przeciwieństwie do pozostałych.
    -Coś ty powiedział! Nie no teraz to ci tego nie daruję, szmato!
    -Tak to sobie do lustra mów.
    Znów zdziwienie, ale Arek nie dawał po sobie tego poznać, co nim kierowało, igra z śmiercią?
    Tego już nie można było popuścić swojej ofierze, nie można przecież wyjść na słabeusza w otoczeniu kolegów. Wielki osiłek bezmyślnie rzucił się na Arka, nie zastanawiając się ani przez chwilę, nad jego zachowaniem.
    Arek tylko uskoczył w bok i popchnął g oz całą siłą w ścianę za nimi. Przy czym przyznał cicho w duchu, że robi to podświadomie, albowiem nie zastanawiał się nad tym ani przez chwilę.
    Gdy drab stracił przytomność odbijając się od ściany, reszta paczki ruszyła owczym pędem w stronę Arka. Po pięciu minutach walki wszyscy leżeli na ziemie, a nasza ofiara nawet się nie zadyszała.
    Coś się zmieniło, na wychowaniu Arek błyszczał jak nigdy, nauczyciel o mało nie rozbił posadzki szczęką. Zawsze wróżył Arkowi kalectwo i nieumiejętność poruszania się w społeczeństwie. Przez to tylko, iż ten nie ćwiczył na jego lekcjach przez trzy lata. A teraz taka zmiana.
    Po kilku dniach Arek przypomniał sobie te sny, zaniepokoiły go trochę, lecz miał jeszcze rok. Póki co po rozprawieniu się z wszystkimi, miał w szkole nową reputację. Zapowiadał się wspaniały rok.

    0

  24. światło

    w Warsztat - gdy utwór nie całkiem gotowy

    Opublikowano

    Światło ujawnia prawdę
    jedno i drugie imię
    znaczy dosłownie to samo
    tylko pisane w wspak
    z zamianą kilku liter
    myślałem że ujawni mnie
    poezja, styl, rym
    lecz tutaj nic
    chciałem na siłę zmienić świat
    zapomniałem że trzeba
    żyć w tym co się dostało
    jestem wciąż dzieckiem
    bo dalej nie widzę błędów
    kiedy zobaczę czego mi brak.

    0
×
×
  • Dodaj nową pozycję...