suindra

fajne

wpada w ucho podoba się

Siedząc sam obejmuje dłońmi duszę wpatrzony w dogasający wspomnień blask dziwię się jak szybko może tak wspaniały prysnąć czar ten wspaniały kolorowy czas w którym spojrzenie, zastępowało wszystko i niczego więcej nie było brak znienacka, mała kłótnia i wszystko prysło tyle dni, wspólnych chwil z dnia na dzień tak blisko teraz dziwię się jak to mogło tak po prostu prysnąć to moja wina bo zbyt kochałem to twoja wina bo byłaś dziecinna zwariowana, a ja spokojny zły, a ty taka mała, taka niewinna brakowało słów, kłótnie co dnia bo dla ciebie on tylko przyjacielem był a dla mnie rywalem co z odbieraniem twego serca się nie krył. co teraz się wydarzy gdy wszystko zapisują łzy przejeżdżając obok dziwię się teraz jak mogę tak nas ranić wspólne sny. tyle razem przeżytych dni zapisane w kilku wersach zamazane krwawą plamą prosto z serca co ma być to będzie nie ucieknie się przed swoim czasem kiedyś wszystko się zatrze jeśli nie teraz to innym razem i będziemy razem się z tego głośno śmiać lecz teraz stojąc pośród krzyku tłumu nie jestem już taki sam i tak wstanę będę walczyć i iść na przekór tobie i wszystkim wciąż śnić.

jestem na tak dzieki ost 2 wersom

Może jeszcze po przedszkolaków sięgnijmy? Zresztą nie porównuj bełkotu grafomanii do Poetów, bo to obciach. I nie na stronie "usłyszą" a "przeczytają"... haha

nic nie rozumiem pomieszane tak samo jak wcześniej...

prawde że szczescie jest dla wybranych ze biednym sie zabiera a daje bogatym i to ma być równowaga i niby sprawiedliwość...

piękne podoba się bardzo bardzo bardzo

ładne ale nie rozumiem o co chodzi z tym basenem

tak tak bezbronni

wyszło ci to całkiem całkiem jestem za

fajne fajnie oby tak dalej

niezły rytm podoba sie

ładne metafory nic dodac nic ując

ładnie ująłeś tą prawdę

W szarym ogrodzie Kolorowe taczki rosną pod drzewem stoją kwiaty ciesząc się bliską wiosną krowy gdaczą kury pieją ślimaki skaczą bo psy się śmieją już tuż, tuż zaraz za rogiem jest ciepła pora roku idzie szybkim krokiem budząc ludzi wchodzi między liście cicho i powoli oznajmia swoje przybycie odkurza puch zwija ziemie by tu było nam jak w niebie.

albo ci się podlizują albo sam nie wiem... wiersz do baniiiii..... nie rozumiem ani słowa nawet przecinka... co to jest??? niektóre części mi się podobają ale reszta tak to psuje że bym to schował zostawił może się spali... pozdrawiam Andrius

Ban na dwa tyg. za obrażanie użytkownika forum. a. oj nie totalna niesprawiedliwość jestem na nie...

Pogromca Kolejny dzień wstawał ze swojego krótkiego letargu. Był pierwszy września, a co za tym idzie początek szkoły. Czas dla jednych bardzo upragniony, a przez innych znienawidzony. Większość gotowa była oddać co tylko posiada by przedłużyć jeszcze wakacje, choćby o jeden dzień. Arek wstawał z humorem zbitego psa. Był niczemu nie winny, a wszyscy bez przerwy nim pomiatali, wyzwiska i szykanowania towarzyszyły mu na co dzień. Trzynastolatek o osobowości dorosłego, chyba tylko to było przyczyną kpin ze strony jego kolegów. Inteligentny i niezrozumiany przez nikogo ze swojej szkoły, o czarnych oczach i włosach z siłą magnetycznego spojrzenia, czekał tylko, aż kiedyś spotka kogoś takiego jak on sam. -Świetnie… - mruknął półgłosem.- znów to samo, kolejny rok. Jeszcze tylko jeden, ten jest przed ostatni. Oddałby wszystko, za to tylko by móc tam dziś nie iść. Z przymusu podniósł się ciężko z łóżka ubrał, i poszurał w stronę kuchni. Gdzie czekało na niego śniadanie z mamą. -No kolejny rok, ucz się tak dalej, ale mógłbyś poprawić niektóre oceny.-Zagadnęła matka z nutą zachęty w głosie. Arek odpowiedział na to tylko mruknięciem. -Czemu jesteś taki milczący? Coś się stało? -Nic, po prostu nie chce mi się już wracać do szkoły.- Nigdy nie powiedział jej bowiem o swoich problemach, był na to zbyt dumny. Myślał, iż sam sobie z wszystkim poradzi. Jakże grubo się mylił. Teraz, żałował, że kiedy to wszystko się zaczęło nie poszedł po pomoc do rodziców. Po skromnym śniadaniu ograniczającym się tylko do kromki chleba posmarowanej masłem i szklanki gorącej herbaty. Udał się, już kompletnie przytłoczony myślami w stronę miejsca tortur. Bo o przyjemnościach nie było mowy. Idąc tak, wciąż rozpamiętywał przeszłość, jak wszystko się zaczęło i jak może się zakończyć. Gdyby nagle przyjechał ktoś do tego wygwizdowa i zabrał go ze sobą pojechałby bez zastanowienia. Był dobry i uczynny, lecz w stosunku do „przyjaciół” z klasy miał tylko jedną odpowiedź. -Żeby tak zginęli, albo przynajmniej niech zostanie im to wszystko sowicie odpłacone. -Ej rudy! Nad czym tyle myślisz… chodź no tutaj!- zawołał jeden z jego oprawców, Arek jak zwykle podążył za głosem bez najmniejszego sprzeciwu. By po chwili usłyszeć. – Po coś tu przylazł! Spadaj stąd!.- na dowidzenia dostał jeszcze kopniaka w tyłek. Łzy wściekłości napłynęły mu do oczu, niestety nie mógł nic zrobić, ich była dziesiątka, a on sam. Jak zwykle sam. Dlatego uciekł w mrok pielęgnując swoją nienawiść, bowiem tam nie czuł się samotny. W tym miejscu miał ogromną siłę, mógł budować jak i rujnować światy, jedną tylko myślą. Świat marzeń do którego tak chętnie się udawał. Stał się jego arkadią, w której mógł odsapnąć. -Dziękuję bardzo serdecznie wszystkim przybyłym, cieszę się, iż zaczynamy nowy rok, i wszystko może potoczyć się zupełnie inaczej…- Powiedział swoim tubalnym głosem dyrektor. -Dobrze, że chociaż on się cieczy…- mruknął pod nosem Arek, jeszcze dziesięć miesięcy, unikania, skrywania się i ucieczek. –Boże pomóż… nie opuszczaj mnie, a i ja Cię nie opuszczę…- wciąż planował. Gdyby więcej wdrażał w życie, całe jego życie mogło by wyglądać inaczej. -Ej! Rudy… -Czemu rudy, ja nie jestem rudy.- zastanawiał się z wściekłością Arek. -Ej! Rudy podejdź tutaj… -Nie mam czasu.- Odpowiedział bez najmniejszego namysłu. -Co!? Czekaj zobaczymy jutro nie będę za tobą teraz szedł, jutro cie chwycimy. Zobaczysz! -No świetnie już mam zapowiedziany piękny dzień. Może samobójstwo? Nie, nie mogę tego zrobić co by zrobili rodzice, rodzina, mam jeszcze całe życie, do czegoś muszę dojść, te lata przeminą i nareszcie szkoła średnia. Idąc tak coraz szybciej z obawy o własne zdrowie, zauważył kontem oka Grześka, zawsze się przyjaźnili, niestety nigdy nie byli gotowi stanąć nawzajem w swojej obronie. Może dlatego Arek nie wierzył w przyjaźń. W miłość owszem, w obowiązek też, ale w przyjaźń coś takiego nie istnieje. Wszystko jest od niej silniejsze. -Skoro każdy ma swojego obrońcę to gdzie podział się mój, Boże proszę pomóż mi. Już mam tego dość dwa lata wyzwisk, wyśmiewania i traktowania mnie jak zwierze… - i zasnął przygnieciony strapieniami jutra. Tylko w czasie snu mógł być tym kim chciał bez obaw. Dziwna noc, księżyc w pełni przyjął czerwoną łunę, znak zmian. Całą swoją krwistą poświatą otoczył Arka. Przyprawiając go o dziwne sny. -Gdzie ja jestem? Kim ja jestem? – Zapytał Arek wiszący głową w dół pośród nieprzeniknionego mroku. -To twój sen… przeżyjesz coś co odmieni cię na całe życie, zmienisz się i swoją osobowość, będziesz pomagać innym, lecz najpierw załatwisz swoje sprawy…-odezwał się gruby basowy głos, podświadomości Arka. Wszystko zawirowało wsysając go ze sobą, w głąb ciemności. W jednej chwili wylądował pośrodku lasu na miękkiej ściółce z liści. Mógłby tutaj leżeć całymi dniami, gdyby nie czyjś szept. -Wstawaj! Czas zacząć twój trening! To będzie długa godzina. Do szyku! Rób to samo co ja. Arek zdezorientowany podskoczył i bezwładnie stanął w jakiejś pozycji, był jednocześnie obserwatorem z boku widzącym swoje własne ciało, a jakaś druga część niego, pozostała w nim widząc tylko swoje ręce. -Ale kogo mam naśladować nikogo prócz mnie tutaj nie ma! -Cicho! Otwórz świadomość, nie myśl. Dzięki temu nauczysz się czegoś w przeciągu kilku minut, normalnie zajęłoby ci to lata. Arek stracił rachubę, wydawało mu się, iż ćwiczy, jakieś postawy tylko kilka minut, ale czuł zmęczenie co było naprawdę dziwne. Po kilku tysiącach postaw, kopnięć i obrotów. Otoczenie znowu zawirowało, zmieniając scenerię. Teraz stał na jakiejś skale, ale już nie sam. Przed nim wyrosła postać w kapturze, a ten sam głos oznajmił. - Masz mnie pokonać, swoje lęki, by móc przejść dalej.- I bez dalszej zwłoki ruszyła na niego dzikim pędem sunąc kilka centymetrów nad ziemią. I wyciągając przed siebie zielonkawe, przegnite dłonie. Dziwna esencja smrodu roztaczała się przed nią paraliżując, ciało. Arek nie wiedział co robi, strach sam nim pokierował. Wykonał jakąś postawę z tych, które przedtem zażarcie ćwiczył. I obróciwszy się wokół własnej osi zepchnął bez problemu zakapturzoną postać z przepaści. Opanował własny strach, to uczucie adrenaliny i zwycięstwa było czymś cudownym. Nigdy czegoś podobnego nie doświadczył, jakże łatwo mu to przyszło. Czy to na pewno sen? Po czym, na nowo cała sceneria gwałtownie się zmieniła. Lecz to już raczej nie był ten sam sen. Stał w jakiejś piwnicy pełnej uczniów. Wszyscy w wieku licealnym, patrzący na niego z podziwem i zaciekawieniem. Żaden nie miał na ustach uśmiechu szyderstwa. Czyżby nareszcie stał się kimś. Jakaś dziewczyna o dużych niebieskich oczach wpatrywała się w niego z kata sali. Te oczy… -To twoja przyszłość, wykorzystaj czego się nauczyłeś, za rok przyjdziemy po ciebie, jesteś bardzo zdolny, będziesz świetnym Pogromcom. Wstawał ranek, a wraz z nim zamazały się sny Arka. Pamiętał tylko ten ostatni dotyczący jego nowego życia. Może to moja pomoc… -Ej! Ty! Powiedziałem ci, że dostaniesz… Chodź tutaj Rudy!- krzyknęli oprawcy, na powrót zaczynając swoją nową zabawę. Arek nic nie odpowiedział, tylko poszedł bez słowa do swojej szafki i zdjął kurtkę. Zdziwiony nie mniej tym co właśnie zrobił, niż jego kaci. Idąc do klasy czuł, że coś zmieniło go od środka, nie bał się już połowy rzeczy, które wcześniej napawały go paraliżem. Poczuł, przemożną chęć ćwiczenia na dzisiejszym wychowaniu fizycznym. Choć przeważnie unikał tych lekcji, bowiem na nich to właśnie wszystko się zaczęło. Nie wiadomo czemu pokierował się instynktem, i na szóstej lekcji poszedł do szatni przebrać się wraz z innymi z jego klasy. Ich reakcja była natychmiastowa. -Patrzcie! Kto tutaj przyszedł… Ej! To szatnia dla chłopaków wyjdź mi stąd bo się przebrać chce! -Ja ci nie bronię.- Odparował szybko, Arek. Jednak nie dał po sobie pokazać zdziwienia, zachowując kamienną twarz w przeciwieństwie do pozostałych. -Coś ty powiedział! Nie no teraz to ci tego nie daruję, szmato! -Tak to sobie do lustra mów. Znów zdziwienie, ale Arek nie dawał po sobie tego poznać, co nim kierowało, igra z śmiercią? Tego już nie można było popuścić swojej ofierze, nie można przecież wyjść na słabeusza w otoczeniu kolegów. Wielki osiłek bezmyślnie rzucił się na Arka, nie zastanawiając się ani przez chwilę, nad jego zachowaniem. Arek tylko uskoczył w bok i popchnął g oz całą siłą w ścianę za nimi. Przy czym przyznał cicho w duchu, że robi to podświadomie, albowiem nie zastanawiał się nad tym ani przez chwilę. Gdy drab stracił przytomność odbijając się od ściany, reszta paczki ruszyła owczym pędem w stronę Arka. Po pięciu minutach walki wszyscy leżeli na ziemie, a nasza ofiara nawet się nie zadyszała. Coś się zmieniło, na wychowaniu Arek błyszczał jak nigdy, nauczyciel o mało nie rozbił posadzki szczęką. Zawsze wróżył Arkowi kalectwo i nieumiejętność poruszania się w społeczeństwie. Przez to tylko, iż ten nie ćwiczył na jego lekcjach przez trzy lata. A teraz taka zmiana. Po kilku dniach Arek przypomniał sobie te sny, zaniepokoiły go trochę, lecz miał jeszcze rok. Póki co po rozprawieniu się z wszystkimi, miał w szkole nową reputację. Zapowiadał się wspaniały rok.

sami racjonaliści czy trzeba więcej dowodów....

suindra odmień na wspak i zamień literki... a pokaże się ktoś znajomy...

no właśnie ja też nie

ładne a ja chciałbym przeistoczyć się w końcu w motyla ... marzenia... podoba się ;]

Światło ujawnia prawdę jedno i drugie imię znaczy dosłownie to samo tylko pisane w wspak z zamianą kilku liter myślałem że ujawni mnie poezja, styl, rym lecz tutaj nic chciałem na siłę zmienić świat zapomniałem że trzeba żyć w tym co się dostało jestem wciąż dzieckiem bo dalej nie widzę błędów kiedy zobaczę czego mi brak.

ty na pewno to mówiłeś co jest tam w wywiadzie ??? bo robisz zupełnie coś innego nie chce krytykować... a młodzież z gimnazjum nie przychodzi? hmmm.... Może to ma związek z no nie wiem z tym co na stronie usłyszą... ???