emila xD

hehehehehhe, bardzo mi się podoba . Nietypowy i pisany na luzie ;);) nie mówiąc już,o tym iż ukazuje prawdę ;p

Nie chce pożerać każdego umysłu, jak lew biedną ofiarę. Nie chce żyć w dumie i przepychu jak dostojna dama. Nie chce być lepsza od innych jak niektórzy na tym świecie. Nie pragnę komentować ludzkich błędów i się na nich za nie mścić. Nie! bo to nie człowiek... lecz zwierzę, a może i ono ma więcej uczuć. Hola, nie wytykam Ci palcem Twego życiowego błędu. Znowu nie pościeliłeś łóżka, na podłodze leżą ubrania... Wszędzie chaos,ale ja Cię kocham. Za to,że jesteś człowiekiem. Nie chcesz być najmądrzejszy, nie jesteś dumny. Nie pragniesz bogactw, nie patrzysz na innych błędy, bo zaczynasz od siebie. Dlatego,że jesteś człowiekiem, kocham Cię za to.

Piękny sen jak i zarówno wiersz. ;) dziękuję bardzo za pozdrowienia oraz odwzajemniam.

W tym wierszu , można dostrzec wiele piękna. Tym pięknem jest otwartość, umiejętność mówienia o swoim życiu..pragnieniach,wzlotach jak i upadkach. To chyba znacz,iż w smutku też dostrzega się piękno? warto pomyśleć o tym,bo przecież upadki są po to by móc się podnieść i cieszyć wygraną nad złym losem,tego Ci życzę. Pozdrawiam najgoręcej ;)

Jak po każdej życiowej porażce zamykasz się w swojej wyobraźni, nie ma nic po środku... może tylko te cztery ściany, na każdej z nich, jest napisane drukowanymi literami: wykańczasz samą siebie... Ale Ci to jest na rękę, znów karcisz się tymi myślami. Nigdy nie dopuszczałaś do siebie myśli, że to nie przez Ciebie krąży nad Tobą złe fatum.. Chcesz wierzyć,że każda bolesna chwila to Twoja zasługa.. Może to błąd, może to wszystko jest po to aby nic nie było. I nie ma już innej drogi, żadnych skrótów. Tak naprawdę wierzysz w to, co Ci powiedziały cztery ściany, bo tak jest łatwiej odnaleźć się... pośród swojej zabłąkanej,krwawiącej duszy.

Dzień to szarość chmury, w sercu załatane dziury Noc bezlitosna ciemność, serce całe i usta blade. Ranek srebrzysty koń, który kończy noc a zaczyna dzień.

Wspomnienie piękne lecz bolesne. Nawet takie warto zachować w pamięci,oryginalnym sposobem ''przelane na kartkę'' . ;) Serdecznie pozdrawiam.

W kwiecistym obramowaniu tkwi Twój świat, myśl jedna składa się z tysiąca pomysłów, uśmiechając się do ludzi czujesz w oku łzę, która rani Twoją twarz. Przymykając oczy widzisz mgłę, która rozprasza Twój porządek. Miłość rani Twoje serce jak cierń w nim tkwi. Myślisz,że wszystko jest piękne, a sam podróżujesz po świecie jak lunatyk. Nie otwierając oczu widzisz jak w małym kręgu zamyka się Twój świat.

Ziemie pokrył biały puch jak wata rozłożył się na trawie. Drzewa są przyodziane w białe suknie. Woda została zatrzymana na krótką chwilkę pod przezroczysta powłoką lodu. Wszystko wokół śpi,a małe kotki z dumą skaczą,zabawiając się lekkim puszkiem. Tylko bloki wielkich miast stanowczo poszarzały, a na ulicach wszyscy śpieszą ku ciepłemu domowi. Jednak nie trudno dostrzec dzieci rzucające się zlepioną masą... Wszystko się zmieniło bo królowa mrozu-sroga Zima przedzie sobie śnieg z białej nici i dmucha zimnym oddechem na świat.

Znowu poległeś w swoich snach męczony przez życiowy koszmar, płaczesz co dnia. Więcej łez niż deszczu. Każdy dzień traci sens,jak tułaczka nieznająca końca. Kładziesz się późno w nocy spać i myślisz, o tym co robisz dla znużonego Tobą świata. Myśl taka niczego nie warta, powoduję że twe powieki utuliła do snu smutna łza. Rano wstając ocierasz wczorajszą łzę, która dawno Cię nie pamięta. Teraz,tylko przeżyć tak dzień, by zasnąć z uśmiechem w oczach i spokojnym sumieniem.

Puste jest serce,które okiem patrzy a swych ideałów dzielnie broni. Nim poczuje,oko oślepnie i we wnętrzu puste miejsce zostawi, z dnia,na dzień wypełniać je będzie słonymi łzami aż zamilknie na wieki. Nie zostawi żadnego wspomnienia po sobie, bo kto by pamiętał,o tak pustej osobie.

Przepiękny. Pozdrawiam ;)

Dziękuję macie rację,to jedynie wizja literacka ; ) Jolu na Twoje życzenie napisze taki, w którym będzie dużo radości.

Lecę do góry i już mnie nikt więcej nie ujrzy. Wzrok wasz od mojej obecności ulży. Ani ja już nie zapłaczę. Nie warto się żegnać chociaż serce płacze. Zmierzam do odwiecznej krainy... schodami ku górze, jasnoniebieskiej chmurze. Tu będę czuć słodki zapach konwalii i smak miodu, więc idę dla was niewidzialną drogą. Niech wieczny sen pogrąży me powieki i usta zbledną na wieki. Na fioletowych wargach widnieję smutny uśmiech, który dla was zostanie częścią mojej duszy.

Wierszyk przepiękny. Od razu zrobiło się milej,w te deszczowe dni. Pozdrawiam.

Ciekawy. ;)

dziękuje za dobre rady,na pewno się przydadzą ; ))

W samotnym kręgu tajemnic, otulona kołdra nienawiści siedzę na parapecie. Przyglądam się światu. Gdzieś obok mnie słyszę jaskółki śpiew, dalej widzę jak drzewa się kołyszą. Wszystko ze snu zbudzone zaczyna nowy dzień. Nawet słońce budzi się i zsyła gorące promienie. Sprawia to,iż czuję się jak w niebie... Przez to wiem,że przyroda jest matką świata. I z nią się kłócić nie wypada. Więc lepiej żyć w zgodzie,niż szukać złego w przyrodzie.

dziękuje.

Nie, dopiero zaczynam. Nie mam jeszcze do tego wprawy...

Bardzo ciekawy,a zwłaszcza zakończenie. Takie tajemnicze..

Budzę się,zasypiam przy Tobie w każdym śnie Cię odnajduje, o prawdziwych obliczach sennego świata się dowiaduję, a gdy otwieram oczy? Znów mogę Twój ciepły oddech na ciele poczuć. Myślałam już,że jestem w niebie... Ty sprawiasz,iż mam to wrażenie niczym rajskich bram wspomnienie Nie oddalaj się ode mnie chce to czuć, nawet jak już tam będę. Bo w odbiciu Twoich oczu widzę cały mój świat, a usta przypominają mi piękny raj.

Wiersz bardzo ciekawy. Czyta się go z zainteresowaniem oraz daje dużo do myślenia . Pewnie odzwierciedla Twoje wspomnienie ( tyle mogę wywnioskować po tytule ) .