Psycho Patrycja

Od kiedy ciebie nie ma Niewiele się zmieniło Jestem trochę bledsza Bardziej rozkojarzona I piszę do ciebie Choć nie mam odwagi wysłać I tęsknię do ciebie Choc otoczona ludźmi jestem Od kiedy ciebie nie ma Więcej łykam Słodkie sny koją duszę Przejmująco widzę w innych ciebie I rozkazuje sobie coś zmienić Choć niezmiennie myślę o tobie I mam wzloty i upadki Choć co dzień żegnam wspomnienia Od kiedy ciebie nie ma Rozpuszczam więcej siebie w muzyce

Ostatni wers spodobał mi się bardzo.

Niektórzy mnie podziwiają Dziwię się stale i szczerze Moje życie różami nie usłane Dla niektórych mogę być wzorem Widać nie znają mnie zbyt dobrze Smutki chcę utopić w butelce Jakże szczęśliwa moja trucizna Serce moje nadal trzymam skrycie Nauczyłam się nie oskarżać życia Lecz czy to ważne - nie ma Ciebie Mało się od słów Twoich nauczyłam Nie miałam na to dni dość Zdrowy układ życia we mnie wpoiłeś Nie drapię ścian z nie wiarą Nie wypłakuję złości całego świta

Nie. zabijam koty i świetnie sobie radzę.

Wzbudzam agresję - wiem o tym moi bliscy sobie nie radzą z moim ładunkiem mocy jestem psychopoetką ale czy mogę się nazwać artystką? nie mam nawet czytelników czytelnicy superszatana umarli popadłam w jakąś manię nie wiem, czy przez otoczenie... przecież chciałaś codzienności a teraz się nią dławisz brzydzisz się sobą okradasz to też jest twoja codzienność udając że myślisz o czymś miłym zastanawiasz się jak jest po usunięciu wody wiesz szatanie tam po drugiej stronie szczegółowy plan szczęśliwego udanego życia układam siebie i ludzi dookoła sny ludzi przedmioty i nuty tak ma być! tak chce superszatan! mój psychopoetycki porządek!

jakby ocierając się o białe prześcieradło jakby odcisnąć koszmary na piasku i jakby lekko zrzucić cię w przepaść łatwiej mi pchnąć cię z ulgą w głęboki dół jakby łatwiej znaczyło szybciej chcę się pozbyć ciebie koszmarów i białych prześcieradeł gdybym mogła uciąć twój głos i jak czarny ptak latać nad tobą zrywając sny swoje w czarnej sutannie krążąc nad cieniem zagarynając uciekające dni przycinając z rozdrażnieniem świeże kwiaty z ogrodu na twój przyjazd specjalnie bo jednak jesteś a ja dla ciebie i choć niektóre sprawy są zamazane to nie oskarżam już nikogo i tak spłoniesz w niebie

Nie zbliżyłeś się do prawdy. Całkowicie odgadłeś moje życie. Wzruszając mnie przy tym ogromnie... Wydaje mi się, że czytałeś wszystkie, albo zdecydowaną większość moich wierszy tutaj. Dziękuję Ci bardzo za te słowa i również cię serdecznie pozdrawiam.

Po pierwsze to urocze, że zwracasz się do mnie 'miła dziecinko' ;) zawsze chciałam, żeby ktoś mnie tak nazwał! Jak uważasz w jakim etapie życia teraz jestem? Piszę właściwie od zawsze. W ostatnim jednak roku szczególnie mi to pomogło. Niestety nie umiem napisać nic radosnego, choćbym próbowała... Dziękuję za te morały, są bardzo cenne, zwłaszcza od człowieka z zewnątrz, a nie psychologa. Patrycja.

Leżąc na dywanie i rozglądając się dookoła widzę swoją przyszłość muzyka mnie kształtuje teraz to wiem na pewno być może straciłam dar coś w imię czegoś chyba jestem zdrowa tak mi się wydaje marzenia o odcięciu się od rzeczywistości wciąż idą w parze ze wspomnieniami o przeszłości jestem silna bo kwitnę jak drzewo kiedy wydam owoce?

rozczarowałam się kolejny raz rozłożyłam ręce w zadumaniu już nie obwiniam się o nic jestem niemal idealna w twoich myślach byłam tą uroczą twoje myśli umarły razem z tobą a ja żyję żyje na jawie w poświacie świata miałeś misję w moim świecie Bóg Cię zesłał, żebym przejrzała i widzę trzeźwymi oczyma nie zdążyłam nawet podziękować niech Cię Pan ode mnie przytuli

Kocham ciszę, wyciszam swoje myśli kocham śpiew, bez wytchnienia słucham twego głosu trwajmy w modlitwach, bo w tym jedyne - wielkie szczęście w moim nowym koncie życia będzie ołtarz dla Pana bardzo grzeszę wobec Ciebie Boże pragnienie śmierci to przesłanie od szatana zachowaj NAS od zguby szatańskiej tak po prostu kocham kolejne niespodziewane uczucie moje serce jest nieprzewidywalne nie chcę już być tą wygnaną i choć zawszę nią pozostanę to raduje się moja dusza raduje się moje lico choć blade to radosne nieustannie wołam o ciszę muzyka to dar od Boga każda nuta od Stwórcy majaczę tak jakbym była naćpana lękami już się nie lękam bo wierzę czystą wiarą.

Podążam lewą stroną ciemności w dalszym ciągu czuję złość nadal nieświadomie kradnę bunt to objaw zdrowia nawet w moim przypadku i choć zawsze będę chora to mówię, że zdrowieję oszukiwanie siebie to również jakiś sposób na życie jeśli tylko chce się żyć już w tym przypadku nie okłamuję siebie brak zdecydowania odmienił się na lęk przed zdecydowaniem ulegam życiu i to czuję bardzo wyraźnie tak wiele się zmieniło a nie potrafię tego opisać odgarnij piasek a natkniesz się na skałę natknęłam się bo odkopałam całą żwirownię. To zło wcielone w naturę.

Mam szansę. Przytknij swe uczucia do szklanej kuli. Kocham, bo tak wybrałam. Miłość zniszczyła lęk przed życiem. Zamknięte oczy się radują. Układam dni. Układam stopy do pogody. Kolana do modlitwy w podziękowaniu. Nie schylam się już przyglądając się marzeniom innych. Rozkładam swoje dążenia wokół siebie i wybieram realne. Staram się, choć nie wychodzi. Nie czuję się już winna. To takie zdrowe, nie w moim stylu. Odkąd ciebie nie ma przyjaźń moja się zastanawia. Milczy względem mnie. Sól wydaje się być słodka na wilgotnym majowym powietrzu.

Dopóki jestem i piszę dopóki szepcze ci do ucha zatracam się po brzegi ginę w dywanie oglądam twoje dłonie tak bez związku większego po prostu z ochoty natchnienia tylko nie potrafię wstać kolejny raz piękne puste kartki tylko dlatego, że się boję rozczarowania chowam chwilami chwilami chowam między puste zdania by nigdy oczy złego nie ujrzały

dałam ci moje marzenia na przechowanie przeczytałeś, rozpłakałeś się nad listem i zostawiłeś je losowi zacierając ślady po uczuciu kradnąc dzieciom dobre sny zostałam porażona tobą a życie polało mnie wodą biegnę po starych dróżkach wokół mnie rosną drzewa wysokie jak góry, gęste jak trawa z owocami gorzkimi jak mocna kawa odbijam się od snów przestraszona własnym cieniem gdzie mnie przywiodłeś? kręcę się w kółko

Nie odejdę szybko nie odejdę nagle odejdę, gdy zamknę oczy i zlituj się Panie nad mą duszą bo wiem, że mądrze nie kieruję przeżyłam już wiele a świat nadal mnie zdumiewa nie dostaję listów miłosnych może to niezdrowo wysuń się poza szeregi jestem pełna współczucia dla cierpiących psychika doświadczałam tego, doświadczam zawsze jest jednak cierpienie gorsze od twojego by przysiąść i odetchnąć poczuć wiatr i piękne słowa zapisuję dzień, zapisuję ciemność rozświetlasz mi drogę prowadzisz, nakłaniasz, odradzasz znam wielu ludzi doskonałych niemal jak posągi i tych stoczonych na dno każdy z nich jest człowiekiem urzeka swą innością twoja inność mnie urzekła to tylko ludzie - płonące profile uczucia zostają zapisane w pamięci idzie mi coraz gorzej dziękuję ci Boże za dar pisania napiszę psalmy dla Pana na razie jestem jednak za słaba w grze o życie zbieram czarne pionki a reszta to fikcja przetarte poglądy

Utocz mi krwi odetchnę z ulgą i choć chciałam żyć życie mnie boli choruję na śmierć choruję na bladość drżenie dłoni blade mięso, drżące mięso! uderz mnie i wyzwij a płaczem nie wybuchnę ale wiedz że jeden twój dotyk jeden krzyk a umrę umrę żywą śmiercią!

Wszystkie moje wiersze są ponoć podobne do siebie, ale każdy jest naprawdę inny. Zachęcam do czytania i myślenia! Moja twórczość to ja ;)

jestem pseudo poetką owinięta w białe prześcieradło błądzę do moich uszu skarżą się anioły na moich dłoniach ropieje depresja coś się zmieniło lecz nadal kwitnę szukam słodyczy już nie czekam na windę poranną odciskam muszle na piasku zmyje mnie kolejna fala? być może jestem teraz silniejsza i wcale nie na przekór światu tylko dla własnego dobra kolejne listy piszę kolejne lądują w szufladzie oszalała kurwa mać czerwone oczy atakują bójcie się zwierzęta bo oto nadchodzi psychiczna pseudo poetka

Jestem w stanie duchowego spoczynku. Tak niedawno byłam swoim katem, a teraz zmagam się z codziennością. Uczę się. Szyje kieszenie, na ciężkie pieniądze. Proszę, usiądź obok mnie. Przepraszam za złe słowa. Nie musisz się bać. Nie zabiję cię łyżką. Jesteś życiem, które mnie inspiruje. Z każdym oddechem jestem bliżej. Szybko stawiam coraz to nowe kroki. Zataczam się na wszystkie strony, żeby dojść do przystani. Zwrócić cały lęk, strach i wszystkie obawy. Aby zasiąść z wyrzutem i ruszyć ku snom. Chociaż czasem mogę się tym zakrztusić i najzwyklej nie trafić do drzwi, wtedy liczę na ciebie. Odcinam się, ale tylko od przeszłości. Marzenia są stałe.

Nie mam dla kogo pisać, więc milczy mój długopis. Nie mam dla kogo śpiewać, więc milczą usta me. Nie kłócę się już z Bogiem. Oazą żegnam spór. Rozdarte buntownicze krzyki. Wyładowuję się w szkole. Rozdarte usta me. A głowa tak nie pewna. Okradam ludzi z marzeń. Takie me zadanie. Zakładam innym kaganiec. Świat potrzebuje idealistów, trwam w radości. Radość wynika z głupoty. Ociekam więc głupotą. Moja droga do zdrowia. Rozkładam włosy, wycinam zapach i uczę się żyć dla siebie.

Smutne ozy utkwiły gdzieś w dali. Stan psychicznego zawieszenia. Pewnie czas to zmienić. Ruszyć się choćby. Nie płaczę nawet. Rozpuszczam myśli w muzyce. Zacieram ślady wspomnień bladym spojrzeniem. Leże nieruchomo. Znów się zawiesiłam. I w głowie te piętnaście lat życia. Przecież czuję się świetnie. Zresztą sam widzisz. Wskazówki zegara rozwiewają mi włosy. I jest tak nieziemsko normalnie. Normalnie tak jak zawsze tego chciałam... O piętnaście cięć wciąż za mało.

Ogólnie napisane średnio. Ale refleksce bardzo dobre. Przypomina mi troche moje postrzeganie świata.

Mimo, że jakoś uczę się żyć normalnie chyba już na zawsze sposobem na przetrwanie będzie śmierć. Taak, pisanie daje mi dużo mobilizacji. Nawet, gdy pisze przerażające rzeczy... A czy kuszący i uzależniający... hmm, życie za kratami może kusić, ale i uzależniać.

Możliwe, że tam wrócę. Bogatsza o kilka ran na ciele. Na pewno w czerni. Możliwe, że tam wrócę i będę od nowa uczyć się jak kochać. Zbierać myśli i dobre dni z szeroko wyciągniętymi rękoma.