Fly Elika

To jest wiersz, panie Rewiński, to jest to co myślę, Jedyny problem tego wiersza to zaufanie. Nie można ufać komuś ślepo, gdy nie pozna się jego zamiarów i intencji. Trzeba umieć sobie zaufać, poznać swoje myśli, które dyktują takie, a nie inne postępowanie. Kiedy coś chce się zmienić to rozumieć potrzebę tego jak powód. Ja wiem, że potrafię. Gdy zajdzie taka potrzeba i wola to napiszę. Napiszę, gdy będę miała trochę przekonania, że zostanie rozumiany, przez drugą osobę i nie na potrzebę szukania w nim wyjścia, dla osób które go np. zbluzgają tylko uszanują występujący w nim problem i motyw. Pompowanie się i innych na siłę (stymulacja, jak fałsz "rozhuśtywanie tęczy" na dłuższą metę! przynosi opłakane skutki. W każdym dziale jest to samo. Aż niekiedy pęka w szwach. Czy to chodzi o to, żeby wszyscy pękali, bo "ktoś" pęka? Może trzeba wymienić ich nicki, skoro sami nie wiedzą co robią. Pan też, tak sądzę, potrafi napisać lepszy wiersz, dlaczego pan ich nie pisze? Pozdrawiam. Powiem tak: WIERSZOBICIE panie z tym tekstem pan pomylił porty pustosłów od początku straszy nudą to chyba jakieś głodne koty nabazgrały nie wiedząc czy komedia to czy dramat depresje kwiczą niczym didaskalia dezynwoltury żałość manieryczna poszukaj pan pod kioskiem z piwem frazy a rytmów gdzieś na wiejskim wysypisku w encyklopedii szukaj pan przenośni powinna być gdzieś w okolicy em ogólnie jest w całości przejechany słowa nie radzą z myślą myśli zaś tu nie ma może na deski kabaretu w gminie albo na końcu powiatowej prasy jak pan napisze wiersz a sporo czasu minie niech pan to schowa dobrze gdzieś w szufladzie Ahoj! Oj zabrzmiało to wierszobicie, jak męski niedozbrojony jeszcze poetycki wyrzut. Serdecznie

jednak ty je piszesz by wywoływać bardziej ogólne zło

bazylu, nie mam w takim razie tobie nic do dodania

Babo tyj, tyj się, zapadło się się trochę lądu a człowiek bardziej głupieje niż małpa,

w tym wypadku za dwuznacznie i niestety bo tu życie szybciej płynie, a tam i tak częściej kończy się opłakanym fiaskiem, na które sami nie znajdziemy wpływu pozdrawiam

Właśnie, jak Pani Wanda zauważyła jest słabiutko, Słabiutkie, jedno słowo i nic więcej, i dobrze zauważyła, że powiedzenia i pana poprawki świadczą o takiej ocenie, To jest jednak dzisiejszy dekadentyzm. A ten sprzed stulaty, to różnica jakby nie było tylko czasowa. Tylko, dlaczego na pewne zmiany nie ma wpływu ani edukacja, ani wiara, ani moralność ani prawo. A jakaś jednostka , bezkarnie czuje się nie wiadomo z jakiego tytułu, uprawniona do władania czyimś mieniem, wartościami niematerialnymi i prawnymi, i bądź co bądź człowiek , to co? Z racji tego, że nie jest odpowiedzialna za własne morale nawet? To znaczy, że jak druga osoba ma większy talent ( i bez przesady, bo chodzi o łatwość pisania) to przez to ma więcej to można jej to zabrać. Jakimi sposobami to się tu odbywa ???? Plusy, minusy- brak kultury wypowiedzi itd. W świecie realnym mnóstwo ludzi, uważa to samo, ty masz to, jak będę chciał to ci to zabiorę I to jest dekadentyzm- czy coś bardziej parszywego? Tylko dziecko uważa jak nie nauczone, że może coś zabrać, zmiąć i wyrzucić na minus, czyli do kosza. I nie Lecterowego, pisarskiego tylko tego forum, które kreuje tą dekadencję, która tu ma miejsce. Tak i więc i poza równolegle. Pozdrawiam . tym samym sobie tą opinię wystawiasz cienizna i w mowie i w piśmie. jestem na nie. dziwne Beo, że ten wiersz już kiedyś tu był, i zyskał punkty plusowe. gdyby był o zabawach w zwierzątka, albo margines taki słowny czy tp. to by ci się spodobał :) to jest dobry wiersz, ponieważ ostrzega i przypomina, jak jesteś na nie teraz, to widać że resocjalizacja forum pomaga

bardzo ciekawy tekst, aż zbladłam, mam nadzieję, że to nie posłuży za autousprawiedliwienie pozdrawiam serdecznie

Miło, że ci się spodobała. To osobista dedykacja. Tu to raczej bywa katorga i jakieś sztuczne rozmowy. Nie wiem, ale dziwne

pozdrawiam

Wiesz waneso, nie wiem co cię tu z twoim nickiem sprowadziło. Ten wiersz był kiedyś na warsztacie i na poezji dla początkujących. Tak, to jest cierpienie z miłośći, jak tęsknota. Nie ciskam, bo nie chcę ranić siebie i swoją miłość, tak samo innych osób, którzy mają dla niej szacunek. Wiem co to uczucie oznacza i jakie jest cierpienie z tęsknoty. Nie dane mi jest tę osobę widzieć więc napisałam wiersz o ciężkich chwilach.

snując myśli miękkie i delikatne przy orzeźwiajacym letnim wietrze upojona magicznymi wersami myślę o chwili i zamianie ich na piękną ze świetlnym peryskopem wyprawę przystanki spowolniłyby przelot usta dotykały uroku strof i zwrotów a wstęga rymu podążającego czasem pokrywała się początkiem własnym bezcenna misternie zalotność pożycia codzień aromatem ubierałaby nas w barwy i kształty tak pragnę postawionego w cieniu odrodzenia nas w jasności pokładu dedykuję temu drogiemu mnie człowiekowi

czasem mam tak że nie wierzę w nic ani w słońce deszcz we własne łzy moje myśli płuczą trumienną wanną nawet nie czekam czy zaświeci znów na niebie jeszcze gwiazda zaranna nie wiem jak określić te lęku stany pod ręką blat strach między żebrami po środku wypełniam się pustą bańką słyszę szum nagle gorąco mi się robi opanowuje jak mogę krążę z telefonem przeczekuję czymś innym pomagam wracam szukam z szeptem łagodnych wiem że tęsknię tutaj coraz bardziej co zrobić zostawić wszystko zapaść się może przywykłam do życia z cierpieniem czy to nieistotne dlaczego dlaczego kochać cię nie mogę przecież umiem kochać dlaczego czuję się samotnie dlatego że niejeden raz byłam oszukana przez miłość

zmierzam do miłości, którą czuję w sobie do drugiego bliskiego mi człowieka,

Tak, powinno być w pierwszym wierszu Tobie, zamiast Ci tak poprawniej. Nie podobało mi się to. Z pewnych powodów i 'oziębłości' na tym forum wobec niektórych powtórzeń, tracę chyba to ci, cie... cierpliwość. Zmieniłam, po zastanowieniu. Akcent, jak słusznie zauważyłeś, pada na drugą osobę.

powitanie we łzach (...)

serdecznie Judyt

to ładny wiersz, z solą niekiedy trudno jest coś pojąć, ponieważ wyjaławia i zbyt piecze na ranie, lepiej zastąpić to dobrocią i wiarą we własne siły i nawzajem.

czytając, możesz rozumieć podobieństwo odczuwania, delikatność, subtelność i wyczucie dotyczy również pisania. Dlaczego ta subtelność ma miejsce w danym tekście, ponieważ mogą być tego przyczyny. Wrodzona subtelność została utrzymana lub nastąpiło wycofanie się przez odwołanie się do własnej subtelności a z tego niemożności reagowania na agresywne teksty. Zmysłom subtelnym jest łatwiej zaufać niż agresywnym. Dotyk delikatny jest łatwiejszy do zaakceptowania niż silny. Percepcja i wiara we własne siły przychodzi łatwiej dziecku, lub człowiekowi dorosłemu zmęczonemu i źle doświadczonemu, kiedy nie musi się dostosowywać na siłę do hałasu lub innych przejaskrawionych dla bodźców obrazów w tym również napisanych. Dobrze jest poznać siebie w ciszy i ciemności z ograniczonym dostępem do otaczającego świata i światła. Tak na dzień dzisiejszy to wygląda.Jednakże bez ludzi cżłowiek dziczeje, a przy agresywnych ginie. Tak myślę.

Wiem, że jest dobry. Tylko coraz bardziej brakuje mi sił by to jemu udowadniać.

Jeśli się nie różni od wielu innych takich wierszy, to dlaczego nie jest również poezją. Jeśli się powtarza u innych tzn. że to jest ważne. Tylko gdżieś tkwi problem, że nie może dotrzeć do adresata. To na moje przypuszczenie, nie dzieje się za przyczyną wyrażenia skromnych kilku słów w postaci wiersza napisanego smsem. Przyczyna tkwi w nieodpowiedniejkreacji samego siebie i brania przykładów ze złych autorytetów, które albo się kreują dla efektu pod publikę, przez to nie zapominają sami co są warci. To jest problem nieumiarkowania wynikający z braku własnej równowagi. Przekłada się na społeczność, w której jesteśmy. Gdyż kiedy się nie dostosujemy, zostajemy sami. Jeżeli to jest społeczeństwo, które promuje siebie za pomoćą efektowności a nie efektywności, to przechodzą w nim jednostki słabsze na złą drogę, a mocniejsze eleminują w drodze ucieczki przez ściganie prawem, coraz to lepiej i efektywniej jednostki słabsze. itd... itd. Kręci się spirała zła, a nie dobra. Bo słabszych coraz mniej. Dlatego coraz trudniej zrozumieć, czym jest zaufanie, czym jest przyjaźń i czym jest miłość. Nie ryje na murze - napisałam tutaj. Proszę sobie wyobrazić, że nie mam telefonu i jestem ślepa na pewną nieprawdę i fałsz, który wyczuwam u innych obrastających w sprytniejsze cechy innych osób. Jestem na zło ślepa i głucha oraz wyczuwam pewne dobro, jednak okryte fałszem. Chcę się jednak komunikować ze światem w ostrożny sposób, więc piszę tutaj, mając nadzieję, że odnajdę człowieka, który czuje się podobnie sam i tak samo myśli. Wiem, że gdzieś i tak jest ponieważ go poznałam. Straciłam kontakt z przyczyn prawdopodobnie podobnych moim. Jestem tutaj, ponieważ: -myślę o tej osobie, -jestem bo myślę, że ta osoba tu też jest, -trzyma mnie nadzieja i wiara, że ją odnajdę. Przy tym nie mogę wychodzić z domu poza pracę i konieczne zakupy, gdyż czuję się w pewnym sensie zagrożona by nie dać się ludziom, którzy są sprytniejsi w zawładnięciu nad przekonaniami drugiego człowieka, a ja przekonałam się kilkakrotnie, że na dobre mi to nie wyszło tylko na gorsze. Kończąc to proste rozumowanie i prosto napisane -piszę, zaufaj mi. Ta druga osoba, w tekście znajdzie wskazówkę, gdyż ją poznała. Ta osoba wie, że może mi ufać. Na pozostałe wątpliwości i uzupełnienie są moje inne wiersze.

miło było przeczytać, twoją opowieść na mój komentarz. Sama przemyślałam sobie po tym co napisałeś pewne sprawy. Trochę miałam po tym kłopot z zaśnięciem. Zdarza się. Ciekawe to co piszesz i jakie masz zainteresowania. Chętnie z wiosną popieliłabym grządki i wysłuchała czyichś przemyśleń i opowieści z podróży po filozofii i literaturze. Och pomarzyłabym sobie by móc iść przez życie z mądrością wypływającą z prawd filozoficznych i jednocześnie mieć świadomość, że postępuję dobrze i mądrze, nie czyniąc krzywd drugiemu i utrzymując przy tym zdrowy rozsądek i dozę optymizmu. To ważne żeby być w równowadze ze sobą z bliską osobą i z innymi otaczającymi nas ludźmi. Świat to też co nas otacza i jeżeli nie możemy z ludzi żyjących tego optymizmu zachować to uciekamy się do wiary i przyrody. Potem nauki. To moja kolejność. Pozdrawiam.

Michale Krzywaku, Przyznaję, moze to być uznane, za przykład wiersza sztamuchowego. Sztambuch to brzydkie jednak określenie dla poezji z pamiętnika i w dodatku tak osobistej, jak treść za pomocą zaimków osobowych dotyczących tej samej osoby. Wobec tego, proszę mi powiedzieć dlaczego tu według ciebie nie ma treści?

Dziękuję za komentarz. W swoim czasie może napiszę. Czy będą zaimki czy nie? - pomyślę To, wydaje mi się, zależy od treści wiersza. Pozdrawiam

W prostocie jest piękno. Dziękuję za komentarz. (dbam i wzbraniam się by nie mylić tego z prostactwem potem z fałszem i fikcją ) pozdrawiam

To jest wiersz, panie Rewiński, to jest to co myślę, Jedyny problem tego wiersza to zaufanie. Nie można ufać komuś ślepo, gdy nie pozna się jego zamiarów i intencji. Trzeba umieć sobie zaufać, o poznać swoje myśli, które dyktują takie a nie inne postępowanie. Kiedy coś chce się zmienić to rozumieć potrzebę tego jak powód. Ja wiem, że potrafię. Gdy zajdzie taka potrzeba i wola to napiszę. Napiszę, gdy będę miała trochę przekonania, że zostanie rozumiany, przez tę drugą osobę i nie na potrzebę szukania w nim wyjścia, dla osób które go np. zbluzgają tylko uszanują występujący w nim problem i motyw. Pompowanie się i innych na siłę (stymulacja, jak fałsz "rozhuśtywanie tęczy" na dłuższą metę! przynosi opłakane skutki. W każdym dziale jest to samo. Aż niekiedy pęka w szwach. Czy to chodzi o to, żeby wszyscy pękali, bo "ktoś" pęka? Może trzeba wymienić ich nicki, skoro sami nie wiedzą co robią. Pan też, tak sądzę, potrafi napisać lepszy wiersz, dlaczego pan ich nie pisze? Pozdrawiam.