Ewelina Kocur

Pozostaje mi się do Was uśmiechnąć :)

Witaj Tumus. Najpierw chciałam przyjąć ten wiersz jak pigułkę dobrych rad, potem chciałam się z Tobą nie zgodzić, bo przecież czasem milczenie jest złotem, "haustem nadziei" też można się zabić, po "lichym słowie" można dostać niestrawności. I już pomyślałam, że ten zabieg jest z Twojej strony celowy i mamy jednak nie zgodzić się z autorem wiersza, a tu nagle dwa ostatnie wersy zburzyły moje założenie. Dobry, bo tajemniczy mimo jasnych stwierdzeń :) Pozdrawiam.

Podoba mi się, że pomimo rozpaczy jest w tym wierszu nadzieja. Przyniosły ją ostatnie wersy, więc wszystko "może się stać". Pozdrawiam.

Bardzo, bardzo dobry. Przemawia prawdziwy artysta, który czeka na narodziny wiersza. Pragnie by pomogła mu Muza. No i stało się. Nie napisała. Sam to zrobił. :) Czyli poezja jest w nim. Pozdrawiam.

Pięknie: był, jest i będzie. Pomimo tego, że w ostatniej zwrotce zawarłeś atmosferę końca, umierania, kresu, to tkwi tam słowo "będzie". Mam nadzieję, że wreszcie pogodzimy Twoim wierszem umieranie z nieustającym trwaniem, śmierć Marsa z wybuchem Supernowej, początek i koniec. Dlaczego zakładać, że to linia prosta? Jeśli początek i koniec zatacza koło to przestają istnieć i jednak trwają. Napisany skromnie a uchwycający to, co pozaziemskie. Twój wiersz udowadnia mi, że i tak każdy z nas będzie czytał to, co chce przeczytać, nawet jeśli zamysł twórcy był inny. W mojej blond główce zostało "będzie jak kosmos", a nie "umrze jak on". Pozdrawiam.

Powodzenia Michale. Nadal uważam, że potrafisz prowadzić dialog, że rozmowa z drugą osobą jest dla Ciebie bardzo ważna i że potrafisz słuchać. Takich ludzi bardzo cenię. Takich ludzi za mało na świecie. A tutaj zbyt dużo głuchych, ślepych na słowa innych.

No i super! Niech tak zostanie. Masz prawo do "radości, która rozsadza" , bo wykonujesz "kawał dobrej roboty." :)

Chylę czoła. Takich pytań i przemyśleń nigdy za wiele. Wiersz jest piękny. Pozdrawiam.

:) Przydarzył się.

Dodaj tę jedną łzę i się stanie, a raczej staniesz się sobą. Gratuluję. Pozdrawiam.

Zawstydziłeś mnie. Masz rację. Powinnam właśnie tak to zrozumieć. Skromna czyli nie manifestująca swojej obecności, a na pewno nie gorsza. Wiesz ta skromność dodaje jej piękna. Siostra miłości bardziej mi się podoba, ale pewnie nie powinnam porównywać ich urody. Są różne. Twój wiersz dotknął napiętej we mnie struny. Jestem zła na miłość. Pozdrawiam.

Podoba mi się wiersz i to jak w nim oddajesz poczucie bezradności świadka bólu i tęsknoty. To z czym się nie zgadzam, choć to nieistotne, ale napiszę...przyjaźń nie jest skromniejsza niż miłość. Tych pięknych sióstr nie da się porównać. Pozdrawiam.

Piękny. Czyta się, czyta i czuje to, co przenika ciało i duszę w ułamku sekundy, gdy zalewa nas wyczekiwany głos w słuchawce. Tak trudno to doświadczenie opisać. Tobie się udało.

Podoba mi się Twój styl pisania, który sprawia, że stajesz się charakterystyczny, rozpoznawalny po pierwszych wersach, a nadal zaskakujący. Czytając nie ma pustki, jest konkretny przekaz i czuje się spełnienie.

Fantastycznie oddaje delikatność człowieka, który boi się oddychać własnymi płucami. Warto zbić szybkę. Pozdrawiam.

Piękny.

Jeśli udaje nieuważność to Cię wysłuchał :) Czyli uradowana jesteś, bo przyznał Ci rację. Teraz ta radość w ostatnim wersie nabrała innego wydźwięku. Zdecydowanie powinno zostać "uważnie udajesz nieuważność". Zdarza mi się nieuważnie czytać. Pozdrawiam.

Podoba mi się. Pokazuje bezsilność, w którą wpadamy gdy rozmówca zamiast dialogu tworzy monolog, a raczej "ucina" nie chcąc rozmawiać. A jednak w ostatnim wersie można wyczuć rozbawienie. Doskonałe zakończenie, bo przecież traci ten, który słuchać nie chce. Czytając przypomniałam sobie ile razy ktoś uciął dialog ze mną. Następnym razem postaram się uśmiechnąć.

Nie widzę perwersji. Widzę normalność. Taka właśnie powinna być żona dla męża, dziewczyna dla chłopaka, taka troskliwa, czuła, normalna, szczera, otwarta, taka zwyczajna, by następnego dnia stać się bezpruderyjną kochanką przeszkadzającą mężowi w wyjściu do pracy. Poetką dla niego, nie dla światowego rozgłosu. Przebaczająca jak Chrystus. Takie to proste i takie normalne a jak trudno to osiągnąć. Może dlatego trudno zrozumieć, że zestawienie nie jest jaskrawe, bo daleko nam do normalności?

Jest niesamowity. Piękny. Wieloznaczny pomimo swojej wyrazistości. Wielowymiarowy. Pokazałeś co to kunszt słowa. Opowiedziałeś historię, na której tle bardzo zbladły inne wiersze. Gratuluję.

Bardzo podoba mi się atmosfera wiersza. Uzyzkałaś bardzo ciekawe zestawienie tego, czego nie musiała robić Twoja bohaterka z tym, co nie było jej dane by zrobiła dla niespełnionej miłości. Zastanawia mnie tylko wyrażenie "sarczyście za nim płakała". Miało być siarczyście? Siarczyste łzy jak siarczysty deszcz? Pozdrawiam.

Bardzo ekspresyjny, aż chce się krzyczeć do Ciebie, że jutro może być takie jak wczoraj jeśli tylko dusza zechce to "jutro" wypełniać. Podoba mi się, że zostawia w czytelniku niepokój. Pozdrawiam.

Bardzo dobre jest to zestawienie Twojej cierpliwej pracy nad oswajaniem Wilczycy z zaniechaniem tego wysiłku. Wiersz ma dla mnie drugie dno. Najpierw uwagę czytelnika kierujesz w stronę swojej porażki związanej z brakiem oswojenia. A przecież, gdy na powrót wraca się do tego, co dałeś Wilczycy i jak tego pragnęła, czytelnik uświadamia sobie, że to przecież Ty "przestałeś wychodzić". Ona pewnie tam była, znalazłbyś ślady, ale chciałoby się rzec (duma bohatera?) nie pozwoliła na ponowne oswajanie by podeszła bliżej. Piękny i nietuzinkowy.

Pięknie pokazane, że "zawsze" nie musi trwać na zawsze. I jak względne stają się pojęcia ukryte za wypowiadanymi przez nas słowami.

Podziwiam umiejętność skumulowania tylu emocji i prawd w tak niewielu słowach.