Agamemnon

lecz nikt nie może nieumiłowany posiąść w swej duszy przeczyste zwierciadło rozlicznych światów tajemnych promieni przez Trójcy bramy. Agamemnon

(wariant trzeci) Ujrzałem starca u tronu Bożego, Siedem gwiazd świeci na jego diademie A w oczach tkwiła moc o twarzy słońca Ponad jasność śniegu. A myśl dostojna i chyba radosna, Podobna morzom lub białej jabłoni, Kwitnącym sadom i tam gdzie jest wiosna - W dziedzictwie wschodu, - przedziwnie królewska. Wezbrały lasy z drzewem sykomory, - Tułacze ludy pokoleń Adama I wszystkie chmury jak wieków potwory I wszystkie święte sabathani lama. Dumnie spojrzałem - bom przecież postaci Pełnej krwi ludzkiej dotykał aniołów. I wyrzekł do mnie: Skąd przybywasz bracie O twarzach wielkich słońc i apostołów. Gdybym nie wiedział, i bym nie dotykał Własnymi usty kielichów goryczy, - Czyżbym nie patrzał na diamenty w Słońcu I w perłach Pana bym nie uczestniczył. Poznałem wtenczas umysłu te siły Jeszcze wiatr świecił - i pędził w dniach onych Że jako słońce wielkie moje bryły Były podobne do niebios zjawionych. Tu zatem zda się jakiś czar niebiański Słowo z chorału gdy z Ducha wynika Zaczyna tworzyć nową pieśń wschodową A potem jeden głos - to Anioł Pański Chorał mi piękny rozpoczął nad głową Już nie królewski - lecz z Orłów języka. Agamemnon Poezja egzystencjalna Agamemnon blog

Był czas... - Był Czas Początku istnienia... A oto Czas... Ostatni dla ziemian. "A oto czas Ostatni. - I już... zaświeciła Istota i treść czynów - i ziarno globowe I moc na tronie - Słowa wielka siła Czyniąca czasy nowe - i czyny nowe."/1 A oto o dziw!.. już tu ziemi nie ma Ani też kształtów natury co płynie, - Ja sam jak larwa i motyl na przemian,... Wylęgam trzepot w Ostatniej godzinie, Potem noc... - straszna i wicher od ziemian, - W poświacie pełzną ohydne boginie Utkane z półprawd wzrosłych i parszywych - Jak świat szatanów ale w kształtach żywych. O Panie!... Ty wiesz jakie w rozliczeniu Duchowe Tobie... - szkarłatne sztandary, - Tam gdzie w piekielnym wichrze i płomieniu Nie ma już liczby ani żadnej miary, Twojemu - pyszni - bruździli imieniu - Przynieśli wyrok... - i światom pożary. W czerwonych oczach otyłych na skroniach, Jak węże gwiżdżą w krwi rumianych dłoniach. Tam jakimś ciemnym, smugami wstawaniem, Gdzieś na trójnogu,... gdy na sądzie duchów Ślepcy na wietrze jak z niedowierzaniem... Skrzepłym w źrenicach... i z twarzy łańcuchów - Pomiędzy jednym a drugim wezwaniem, Bladym wyrokiem trwającym w zaduchu, - Złączeni czynem rumianym - tu pomnę; Znosić nie chcieli wyroków przytomnie! Przeszły już czasy i wszelakie trudy; - A oto Niebo jak i Ziemię Nową, Co prorok wyrzekł z pokolenia Judy, Uczynić w stanie było święte Słowo. Wrócił - jak wyrzekł - powziął wszelkie ludy I swoją dłonią zarządził stalową. Pomoc pagórków nie przyszła naprędce. - Wiatr powyrywał krwawe katów ręce. "Gdy się to działo, te nauczyciele Przyszły i rzekły: Czas twej męki mija, Nie ten na wieki ginie, kto na ciele, Ale ten, który na duchu zabija. Nagle z całego ciała, z wszystkich kości Rzucił się wichrem duch w usta otwarte; Krzyk ze mnie wyszedł takiej wspaniałości Że gmach spękany - chorągwie rozdarte - Wiatr wstał - krzyk sądu i sprawiedliwości, Który nad światem wzniósł berło i wartę, I ducha mego był wydany lotem A wszystko napełnił siłą i grzmotem."/2 Już powziął słońca wewnętrznej niedzieli, A oto widzę jak i Ziemia Nowa Wśród gwiazd dwunastu niebo rozpościela W uśmiechu Pani... od świętego Słowa... - Wielkiego Boga radości wesela. Jak zrozumiała jest pieśń adwentowa - Szli... co głowami w lama sabahtani, Kręgami słońca ku słońcu wezwani... Żywot w cyprysach wielki przeznaczony - Tu świat już nowy w mądrości błękicie, Kiedy duch przyszedł jak ze snu zbudzony A nim zobaczył... miał ciało i życie I pieśń na ziemi grał w wspaniałe tony... - Tam przeczuwając jakie ma użycie, Bo w duszy której Boga światy płoną Człowiek się staje dla Boga ... - ikoną. Bo duszy w której Boga światy płoną W swojej przyjaźni ku Bogu na wieki, Bóg podał kamyk z dziedzica koroną, Na oczach ludów ogromnych ... - z odsłoną I gdzie rozbrzmiewa wielki kraj daleki Rzeczywistego ducha - panowanie. - I wszystko widziałem w nadpowietrznym stanie. Magnifikat się dopełni o świcie, Jakoby z Ziemi dochodziły dzwony Rapsodów wielkich - niebieskich odbicie - Jak i od ptaków - ognistych szalonych... - Trakt co w płomieniach okryty w błękicie Wielki Smok zerwał - z wichrami - zjawiony; Stalowy korpus starej ziemi - świata, Wraz z jej odwłokiem trzecią część gwiazd zmiata. "Wy którzyście tej pieśni wysłuchali, Słuchajcie teraz snu, który był we mnie, Gdy mię duchowie po piekle błąkali, A krew i ogień ducha ciekły ze mnie... Jeżeli kiedy glob się ten zapali Ogniem tworzonym w duchach potajemnie, To ten sam ogień... antychrystów wstanie, W którym jest węży i świst i gwizdanie. Ta sama ziemia puszczona na wolę Ducha... zarówno już wtenczas rodziła, Pod słońcem świętym - i kłos i kąkole, A zawsze bujna - sił globowych siła; Czego straszliwa męka nie zniszczyła, Ogień nie spalił i krew nie zalała, Powstała w duchu moc - piorun i siła, I świętość ducha - złota - doskonała."/3 Agamemnon 1/ Juliusz Słowacki, Król-duch 2/ tamże 3/ tamże

gdym przyszedł - a już święta Pańska sprawa życiem tętniła w nowym pokoleniu oto bój żywy w potędze i sile bój bez spoczynku a w Pana płomieniach podjęto Słowo - co czas przezwycięża - umiłowane - w swoim domu żyję serce we mnie bije i mnie przezwycięża Agamemnon

*** jak powietrze przeczysty kryształ w promieniach słońca drżeniu podporą jest dla ducha tak duch kwiatu rośnie w oczach palił się czysty Słowa promień. w twoim sercu jest światło i samo staje się światłem. Ag. Poezja egzystencjalna Agamemnon blog

O Panie oto wietrzna istota Adam i Ewa zawsze rówieśni Wiecznie ci sami w swym kręgu pleśni I tajemnicy mego żywota. Albowiem jako Twoi synowie Byłem od wieków w Tobie poczęty Jak Słowo Twoje i anioł w Słowie.* Ag. */ J. Słowacki

aere perennius to co jest ważne i co niepokoi gdy wielka jest godność i mądra postawa wśród wnętrza poezjo a jesteś tak piękna jak dobre jest Słowo - tą siłą ducha co stwarza mądrość i piękno stwarza światy przemienia bo nic co miałkie nie wyjdzie z ust twoich. Agamemnon poezja egzystencjalna Agamemnon blog

Maksymilian Kolbe Cóż miał uczynić w tej strasznej godzinie, Tu Bóg potęgą przez niego odpowie... Oto nadpełzły już wątłe Erynie I siebie ujrzał poczętego w Słowie, Gdy krew Pańska w jego żyłach płynie Powyżej ducha. - W słonecznej budowie, Gdy promień złoty na kształt światła stanu Roztrzaskał formy pędzące z wulkanów. Odblask jutrzenki świt wschodził różany W ręku miecz pełny z cheruba płomieniem Stał nieśmiertelny na biało ubrany W złotym na głowie jak słońce pierścieniem Skierował kroki ku swojemu Panu; W oczach miał wierność jak chleb i istnienie. A wokół ciemność szalała szatana,... Stopniowo... bladła pod naporem Pana. Agamemnon

męstwo bytu w negacji istoty w rozpaczy niebytu ostatecznej egzystencji dotknięte w strukturze wolnego poznania zgodnie z jego prawem wolnego wyboru Agamemnon "Chrystus nie może światły niebieskimi Przebić na wylot ... te globowe męty Ciągle latają jak mgły blisko ziemi I sobą tworzą kształt nikły, nie święty... Biada ci jeśli nie aniołowymi Duchami będziesz jak harfa natchnięty, Żywota twego cele będą marne Gwiazdy przy zgonie smętne niebo czarne". Rzekła, a jam się we śnie pytał znowu O inne światła... Juliusz Słowacki

prosty, trafny wiersz.

za czułe słowa i za radość ramion płomień wdzięczności niech będzie przy tobie i pocałunek na perłowej skroni na wieczność składam i na twych stopach i na twych dłoniach - mamo to tylko kwestią jest szeregu godzin konieczność nie toczy sporu z czasem gdy czas jest funkcją skończoną gdy czas jest funkcją narodzin niebawem znów spotkam się z tobą i dotknę ustami twych skroni Agamemnon

Zanim coś napiszesz poczytaj coś czasem. http://www.ivrp.pl/viewtopic.php?t=15391

(Warszawskim powstańcom, państwu Baczyńskim poświęcam) Boleści orzeł, ojczyzno biała Dniom na czerwonych od krwi przestworzach Blask rozpościelasz i rozogniona Przechodzisz cała. Jakim twym czarem rozmiłowałaś Serca półżywe i poniżone Jakiego ducha w mojej koronie Zamknęłaś słońca i jaką dolę? Tym dniom co szerszeń oko wykole Sprawca milionów bielmowych znamień Jak łzom trzech spojrzeń co w jednym kole Wyryte w jeden umarły kamień Od Krzysia, Basi i ich dziecięcia W żywych aniołów tych ludzi zamień Panie od wszystkich człowieka losów Od strzałów oni, bicia i stosów Oni nie mieli żadnego głosu! O! żegnaj życie - człowiecza perło Życiem służyli Ci zawsze wiernie Daj im koronę Panie i berło Odeślij ciernie i zapomnienie Odeślij skargi i ludzkie łkanie Kamieniom Twoim rzuconym na szaniec. * Przechodniu, powiedz Polsce Powiedz koniecznie krajowi Tu leży warszawski powstaniec Tu leżą ojczyzny synowie. Przystań I odmów różaniec. Agamemnon Pieśń ( Modlitwa) Odbierz mi, Panie, ręce wygnańca i daj mi ręce dzieci. Jakże uradzę w martwych kolumnach mity wybiegłe naprzeciw? Jakże ogarnę za snów najcięższy, jak ptakom odpowiem słowem? Oto się sypią czerwone węże, liście jesieni klonowych. Jakże wbitemu w umy peamów trwodze pod prąd ulecieć? Odbierz mi Panie, oczy wygnańca i daj mi oczy dzieci. Krzysztof Baczyński Oczy co łzy wylały rzewne Wyschły suchym traktem jak ognista rzeka I w oczodoły co zbrodzień wyrzeźbił w drewnie By nie było w nich ani źdźbła człowieka Wcisnął oczy - gałki z kamienia Co nie znają żadnego już bólu Ani nie widzą i czują cierpienia Agamemnon poezja egzystencjalna Agamemnon blog

Tyś naszym dziełem a my twoje dzieci Z dreszczem wzruszenia - niech chwały dosiężem Palikotowym gdy jakże nam świecisz Pięknym orężem! I ty się do nas uśmiechnij Venero Z tobą niech miłość i radość przybędzie Z Dwoma Słońcami ze słodkością szczerą Miej nas na względzie! Gdy wzbrały rzeki i odmęt wodziany...- Zawrócił wody Bronisław płynące - Lewy brzeg Odry (od ziomka) zalany! Ratuj nas słońce! I gdzieś od biegu od Wisły połowy Zawracać wody kijami nie będzie Ale potężnym bo palikowowym Swoim narzędziem! O Komorowski! wśród wieńców chwały Ojcze narodu - właśnie bo i oto Wśród wzgórz Olimpu wschodzisz wspaniały Boska istoto! Agamemnon Ps. A oto morał jakby z orędzia brzmią prawdy owe że Polską rządzą palikotowe słusznych rozmiarów narzędzia

kawał ze mnie boja gdy leżałem z Bronią już mnie nie obronią moje rude Liski bóstwo mi się kruszy gdy skleroza moja i Alzheimer bliski

Wiozą nas na Ponary - ks. Romuald Świrkowski wiozą nas na Ponary - krótki list do bliskich gorzkie przeczucie śmierci oraz męstwo wiary że Ojczyzna zostanie strażniczką pamięci chociaż kule rozszarpią naszych serc zegary a ja ciągle Go widzę nad czeluścią dołu jak znakiem krzyża chłopców błogosławi i jak pod ostrym cierniem kolczastego drutu pod ufnym znakiem krzyża jego ręka krwawi wciąż karabiny wściekle obszczekują doły póki ostatnie ciało nie runie skrwawione oddajemy ci życie w imię wolnej Polski Ojczyzno niech Twe imię trwa błogosławione a naszym obowiązkiem jest przejąć tę pamięć w której zostanie czujna na zawsze przestroga i prawda o mordercach którzy depczą groby odwracając się od prawdy sumienia i Boga dotykam tamtych śmierci poprzez Twoje serce co do dzisiaj niespokojne niczym ptak upada na wileńską ziemię - ziemię naszych ojców gdzie litewska wciąż boli i podłość i zdrada ksiądz Świrkowski wciąż klęczy nad krawędzią Dołów gdzie dym gęsto oplata ofiarę Kaina w Imię Ojca i Syna i Świętego Ducha Chryste! czy być Polakiem to tak straszna wina! autor: 40i4 Pomordowanym przez Niemców poświęcam (w hołdzie) Ja waszym ciałom, które wiecznie płoną, Ja staję przeciw waszej ciałożęci, Przeciw ogniowi z prochami co toną W koronach lutni rapsodów zatknięci, Ja jestem waszej ofiary ikoną I waszej lutni żyjących pieczęcią I krwawych snów moich najokropniejszych Czasów minionych i czasów dzisiejszych. Jak twarze kwiatów - w szkieletach bieleją; Butem niemieckiej kultury, zmiażdżone,- Niech wichry tu wyją, - niech wichry wywieją Z popiołów twarze złote zpromienione! - W kałużach krwi... niech Bogiem jaśnieją! Niemiec swą butą przeważył w dni one - W księgach zamkniętych zgubionej pamięci Wędrują ludzie... - krwią waszą przeklęci. Ja waszym ciałom, w które patrzę z bliska, Widzę przeżarte ziemią oczodoły, Jam żywy świadek, jak księżyc z siedliska Sinym rapsodem pooświetlał doły, W których snem mrocznym ziemi prochowiska Srebrne stanęły przy grobach anioły, Jak w formach zimnych zagrały żelaza...- Ponad sosnami siła i zaraza. Ku światu temu nad ogni obręczą Skarga historii jest na dnie pieczęci. Z wieczystej księgi - krwią w wyrytym słowie Poszkodowani wznoszą w górę ręce I oczekują - co Bóg na to powie. - Bóg odpowiedział - jak ongiś - swą tęczą. I oczekują co człowiek dziś powie;... Gdy dziad zabijał... wnuk teraz; - przekręca... Ja stałem przy was, późnym świadkiem zjawą Gdym z Panem ważył pierwsze wagi prawo. autor: Agamemnon

Rzecz to proszę niesłychana! Ledwie Tusk na polszczowiźnie A już Polskę chce pod młotek. Dziw się potem, gdy się zdarzy Że wołają : Sto tysięcy! Kto da więcej !? A jak krzyknął po raz trzeci, Jakby z procy Tusk już leci I dla swoich komisarzy Da Polaków za szafarzy.

ha,ha trafne

Cierń wbity w czaszkę Chrystusowi oczy wyłupił i głowę zapalił W płomieniu bólu zawiei bezludnej, Aż człowiek zbawienia dosięgnął w swej duszy korali, Do wnętrza lotów przecudnie To co szatańskie wichurą przepalił! Iść drogą rozpaczy odludną? Nieść głosy dla złamanej lutni? Aby aniołów przejrzystych promieni Na całą wieczność zamienić na smutnię? Posłuchaj wieszcza, co z białą laską, lecz z widzącą duszą W łachmany na zewnątrz ubrany, Patrzy na morza chodzące przez słońca, Jest w stanie światów rozerwać kajdany I smugi poświstów strzaskanych zawodów Złożyć u stóp Niepokalanej. I wyjdą z błyskiem z nad oczu I z grzmotem wyziewu bijących z ust gniewu, Walących w naprzeciw w spróchniałe namioty Na wieczny pohybel i kłótnie, Aż anioł o słońcach na czole Wprowadzi spokojnie wiek jasny i złoty. Bo przed znakiem krzyża uleciała podła, Wsunęła się pod kuźnię pokrytą gontami, Parszywa śniedź mglista smugą powiodła I futrem siarki smużyła przed nami. Wtłaczała nam siłą czerwonego wiatru ognia. Tam gdzie jest mądrość, jak i ontos bytu, Dąb z czasów Kraka co przegryzł zębami Kostury wieków, stuleci monolitów, Postawił świadectwo historii przed nami. Sączący jad u wrót ojczystych Ochrzczony zatrzymał siłą pieśni, aż zalał się łzami Z radości, bo nie płakały już liście i ptaki nie łkały Bo zapach powstał kwitnącej akacji I słońce opromieniać mogły łany żyta By bożego chleba na stokach ojczyzny I radości iskry Boga starczało do syta.

Chcesz pisać by Cię inni czytali z zainteresowaniem? Śledź poezję światową. Studiuj filozofię. Poezja bez mądrości jest jak plewa.

Ile osób Cię tu zrozumie?

Zawsze interesowała mnie poezja filozoficzna. Tak trzymaj i rozwijaj się poprzez studiowanie m.in. filozofii.

Wejdź na: Agamemnon blog Zapoznaj się z filozoficzną poezją Barbary Marek. Jest tam około 16 jej utworów. Cytuję jeden z nich: Repetytorium albo wstęp do medytacji (znów świeży śnieg otulił wielką ciszę...) Pochwalone niech będą zachwyt i zdumienie przywileje niewinności. Pochwalona - miłość bodaj była początkiem, nie celem. Pochwalona niech będzie mądrość świadoma związków wynikania, zdolna wydostać się poza nie. Pochwalona - twórczość każdego kształtu i rodzaju bosko ludzka proporcja. Pochwalona niech będzie wszelka podróż pokorna pielgrzymka do źródeł. Pochwalona - zagadkowość tego, co w nas, od nas samych większe. autor: Barbara Marek Dużo napisałaś utworów? Gdzie je można znaleźć? Pozdr.

Nędzo Tuskowa, ty która tajemnie Kradniesz rumieńce dzieciom podatnika Nędzo do której duch trudniej przywyka Niźli stepowy rumak do wędzidła Nędzo, łamiąca białe natchnień skrzydła Pragnącym, słońca łaknącym daremnie ! Tusku niszczący ! bezpłodna ofiaro ! Za jakie grzechy jesteś ty nam karą ?