Zgromadziliśmy się tutaj aby pożegnać naszego małego przyjaciela, członka społeczności w której przyszło nam funkcjonować. Jako najmądrzejsza, mam zaszczyt wygłosić ostatni pożegnanie nad zwłokami (pozostałościami) naszego wspólnego przyjaciela. Był on małym stworzonkiem, bardzo milutkim przez co wszyscy go kochaliśmy i staraliśmy się nim opiekować, niestety nasza troska okazała się zbyt słaba albo jego przeznaczeniem była śmierć aby pokazać nam mieszkańcom jakie potwory kryją się w zaroślach, mogłoby się wydawać spokojnego lasu. Moim pragnieniem i pewnie pragnieniem naszego przyjaciela było by, aby został zapamiętany takim jaki był za życia, ciągle mam przed oczami jego opływowe kształty, krótkie łapki, jajowaty brzuch i te cudne uszka, był małym stworzonkiem ale jego ego wzbijało się ponad pulchniutkie ciałko o niewyobrażalnie symetrycznych proporcjach. Pamiętam jego konwulsyjne drgawki w chwili zagrożenia czy strachu a zdarzało mi się to często, patrzył wtedy na mnie tymi swoimi świńskimi oczętami, które zdawały się krzyczeć POMOCY! Nie potrafię i nie chce sobie wyobrazić jak musiał patrzeć na swojego oprawcę, kiedy wiedział że już nikt nie potrafi mu pomóc. Przepraszam ale moje słowa nie są w stanie opisać tego co wydarzyło się tego feralnego dnia, a chciałabym żeby śmierć naszego drogiego przyjaciela była świadectwem, dlatego pozwolę sobie zacytować krótki fragment z codziennej gazety napisanej przez naszego ludzkiego właściciela: „We wczesnych godzinach porannych znaleziono małe stworzonko, w kolorze wściekłego różu. Widok jaki ukazał się chudemu osobnikowi o długich uszach był przerażający. Pod wysokim drzewem leżała straszna bestia, z wielkimi zębiskami o wściekłych oczach, cały porośnięty długą sierścią, nosa się nie dopatrzono, w swojej płaskiej mordzie trzymał małe stworzonko, jego członki zwisały bezwładnie, dookoła znajdowała się duża ilość waty. Po jakże trudnej i mozolnej walce z bestia, udało się uwolnić nieszczęśnika, wtedy zauważono że jego brzuch jest rozpruty a owa wata to nic innego jak wnętrze biedaka. Włożono dużo starań w akcję ratunkową, niestety jego wnętrze pofrunęło do nieba niesione podmuchami jesiennego wiatru”. Myślę że fragment ten ukazuje jaką trudną walkę musiał stoczyć nasz kochany przyjaciel, niestety był zbyt mały i zalękniony żeby zwyciężyć. Jedyne co nam pozostaje to nadzieje że odrodzi się, pan we tchnie w niego tchnienie. Módlmy się aby szybko trafił do recyklingu.
