[- bez tytułów]

@Bronisław_Muszyński

Liczył na szczęście w totolotka;
kupon wysyłał - Ją tam spotkał.
Lecz zamiast zostać milionerem,
zaraz po ślubie stał się... zerem.



Zero nabiera znaczeń,
gdy inną cyfrę złapie.
I mówiąc między nami
jak stanie za jej plecami:)

[Pogłos]

Ten wiersz, zamiesciłam w przeddzień urodzin mojej mamy, i dwa lata po jej odejściu. Napisałam go dopiero wtedy jak uporałam się z bólem, żalem... po przemyśleniu tego, co nieuchronne. Zatrzymałam "na zawsze", moje zawsze, najpiękniejsze wspomnienia... ciepło tych wspomnień pomaga mi nadal w najtrudniejszych chwilach...

[Napisanie wiersza - 10 zł]

Bezpieczeństwo w szkole mój miły mentorze,
będzie jeśli pole właściwie zaorzesz.
Czy wystarczy słowem, za tych dziesięć złotych?
Ziarnem zaś są wzorce. Nie zapomnij o tym !
Nie wiem co z tej naszej młodzieży wyrośnie,
jeśli takie przykłady widzą w życia wiośnie:)))

[Refleksyjny sonet II]

Tyle dni nie zostawia dziś śladów w pamięci,
tyle godzin umknęło. Natrętna myśl szepcze
- zatrzymaj się, zajmujesz coraz mniejszą przestrzeń,
ubywa ciebie samej. Czy warto tak pędzić?

Wczoraj się nawarstwiło, a przyszłość niejasna,
oblepia wciąż codzienność, ogłuszają brednie;
może pora docenić każde zadziwienie,
nawet wstrząs, byle tylko za życia nie zasnąć,

by do kresu zachować zdolność odczuwania
i ożywczą ciekawość dla świata tajemnic.
A gdy zgnębią, dobiją brutalne realia,

otuchy doda piękno i jeden cud - pewny;
człowiek miewa docześnie zdolność odradzania,
upada i powstaje - by być sobie wiernym.

[marzenia]

Ale pojechałeś po bandzie, kolego. No miło mi bardzo, ale pisanie mi było po prostu potrzebne przez jakiś czas, taki najtrudniejszy czas w moim życiu i towarzyszyło temu pisaniu miliard wątpliwości. Niemniej lubię, kocham poezję i nawet jak już nie wrócę do pisania, będę wpadać i czytać innych. Ten wiersz też pochodzi z tamtego okresu.

[O viagrze]

Limeryki chyba kołowe, taki zamiar mi w każdym razie przyświecał, żeby można je było czytać od początku, ostatni wers mógł być pierwszym:)

[Krakowski paw]

Na szybach tańczą amber z goldem
młodzi trzymają się za ręce
w grze świateł błyszczy się garnitur
przy jednorazowej sukience

Dopiero dzisiaj czytam, może tak? :)

[późne maliny]

Wiersz jest po prostu piękny, i moja poetyka :) Sama próbowałam takie pisać, ale ani czasu, ani talentu nie staje... Gratuluję i nie tylko tego wiersza:)

[marzenia]

siedzisz w pokoju przy stole niewinnie wyciągasz dłonie
na smagłych ciemnych policzkach wypieki w odcieniach brązu
dla mnie twój uśmiech kochanie i ciepły błysk twoich oczu
czar wspomnień znowu cud sprawia jak dawniej tętnią mi skronie

znów czuję palce na ustach milczenie jest jak pieszczota
opada kaskada włosów oddechy szybkie jak samum
zwiastują już nawałnicę i dziki szalony galop
migoczą czerwienią usta za chwilę niebyt nas wciąga

na drogach gładkiego ciała marzenia nas ukołyszą
zrodzone z perłowych oczu stajemy się tajemnicą

[Odpowiedź]

"Rozmawiałam z synem":) Miał wówczas 19 lat.

[o kapuście]

Wierszyk był efektem wspólnej zabawy na portalu, który niestety już nie istnieje:( Tam jeden z moich kolegów urządził konkurs na wiersz... o kapuście. Zabawa była przednia. Wiersz mi ją przypomina:)

[niedoczas]

A fakty w czasie wyglądają niekiedy i tak:

trzylatek

nie zna kolan ojca
matczynego dobranoc
zapowiedzi nie było

zatem modlitwa trwa
zanim nie wrośnie w męskość
by się marzenie spełniło

pamięć tych lat
przerwie dębina nad

[O viagrze]

Wacek - kombatant, który mieszkał w Łodzi,
martwił się, że seks mu już nie wychodzi.
Lecz od czego jest viagra?
Po niej wigoru nabrał.
Wdowa twierdzi, że był jurny nad podziw...


***

wywołuje viagra, aż po Antypody,
na seks wielki apetyt, chęci do przygody.
I choć to taki cud,
że każdy po niej mógł,
na ostatnią drogę wkraczają... wciąż wzwody

[Poniedziałek 6. lipca]

Świetny tekst. Nie ukrywam, że mnie również rozbawił.
Dawno tu nie zaglądałam, ale warto było. Gratuluję :)

[brzask]

lubię magiczny moment gdy już nie ma nocy
a dzień jeszcze nie nadszedł natury maestrię
podziwiam w samotności by nikt jej nie zmącił
mrok z pokorą odchodzi może czasoprzestrzeń

załamuje się wówczas znów widzę dziewczynkę
dzisiaj nie jest skulona i nie tuli misia
ma kokardy we włosach w dłoni trzyma szpilkę
i swój skarb nią przekłuwa nie chce balonika

teraz zaciska piąstki i wydyma usta
w oczach iskierki złości gdy strząsa z bucika
zwinięte białe strzępy potem znika w brzózkach
łagodne światło świtu przez liście przemyka

[precz z wiatrakami]

myśli osaczają tworzą dziwny nastrój
budzi się zwątpienie i kąsa jak żmija
bledną ideały czy faktycznie byłam
i czy tyle warte było moje sacrum

aby teraz myśleć żyłam czy nie żyłam
dzisiejszy Don Kichote wcale nie z La Manchy
odzyskał rozsądek chce skorzystać z szansy
więc żegna złudzenia jednak bólu grymas

twarz wykrzywia nadal inni będą cwańsi
i znów jak piosence wariatka zatańczy

[mantra różańcowa]

dziś wypatruję deszczu bo jeżeli moknę
ogień gaśnie na chwilę natrętny ból pierzcha
po mokrej twarzy płyną ciągle nowe krople
czy zdołam zmienić aurę zanim zacznę zmierzchać

a może zapomniana skryję się w półcieniach
będę szeptać różaniec bez końca przesuwać
chwile jak koraliki uparte wspomnienia
porwą ciszę na nuty a może się uda

przemyć oczy zmęczone oglądaniem złudzeń
cień rozproszy się w słońcu gdy kartę odwrócę

[Odpowiedź]

Wciąż jesteś niespokojny, szukasz odpowiedzi;
znałeś ją dobrze dawniej, kiedy byłeś dzieckiem.
Wygląd ocenisz łatwo, lustro nie zawiedzie,
gorzej z wnętrzem. Kim jesteś znów próbujesz zgłębić.

Tajemnicę ujawnią ci spojrzenia innych,
obraz który zobaczysz w oczach bliskich ludzi,
matki, ojca, rodzeństwa, później o nim mówi
wzrok tych, których pokochasz niczym dar sybilli.

Odbicie zdecyduje o tym kim będziemy,
wtedy czułość otworzy przed nami drzwi świata.
Jeżeli jest w nim miłość nie możesz się wahać,
jest sensem, smakiem życia, wszystko umie zmienić.

[Czy istnieje?]

Obserwujesz rodziców, sąsiadów, znajomych,
wciąż szukasz pocieszenia po życiowych klęskach,
widzisz tylko zgorzkniałych, co się pragną chronić,
szerzy się serc w pancerzach wielka epidemia.

Wiesz, miłość nie istnieje, jej po prostu nie ma;
wymyślili ją ludzie, żeby wytłumaczyć
zauroczenie ciałem; pożądanie wzbiera,
instynkt, prawa natury, więc pragnienie gasisz.

Jeszcze tylko się pozbądź marzeń późną nocą,
zapomnij, że czasami innym się udaje,
i nie myśl, chociaż myśli głupio się szamoczą,
nie wierzysz, a bez wiary nic nie zaistnieje.

[Przegłos]

Dziękuję, bardzo dziękuję za komentarze, za takie miłe słowa.
To największa przyjemność dla autora, zwłaszcza, że ja próbuję pisać od niedawna i towarzyszy tym próbom tysiąc wątpliwości.
Pozdrawiam wszystkich z uśmiechem :)))

[drogi]

boisz się cierpienia uciekasz nie ufasz
wszelkim zależnościom wykrzyczałeś veto
tak powraca przeszłość dawnych zdarzeń echo
jutro nie istnieje wciąż je sam wykluczasz

jeśli nie zawierzysz będziesz zawsze wolny
z nikim się nie będziesz musiał w życiu liczyć
lecz w którymś momencie możesz nie znieść ciszy
i nie znajdziesz szczęścia jeśli nie zapomnisz

zaskoczą cię chwile spędzane samotnie
kiedy los czasami za bardzo dokuczy
dola singla miewa nieraz smak cykuty
gdy nikt nie wysłucha z czułością nie dotknie

lepiej oprzyj głowę na moim ramieniu
ja ciepłym oddechem otulę wspomnienia
może nam się uda życie to loteria
wygramy znajdziemy drogę do edenu

[Przegłos]

Marzyłam, że na zawsze zakończy się wtedy,
kiedy razem wkroczymy na ostatnią drogę;
nasze sady są nadal piękne, kolorowe.
Podziwiałeś ich urok, teraz w nie nie wierzysz?

Zbyt długo byłam bytem zależnym od Ciebie,
moje życie to suma przeszłych rzeczy, zdarzeń,
tańczą cienie i ludzie bez wczoraj, bez twarzy,
podczas nocy bez świtów tajemnic nie zgłębię.

Więc posłucham szeptu drzew, emocje przygasną
i podpowie cichy szum, jak nie krzyczeć głośno,
jak mam przetrwać mimo burz i zakwitnąć wiosną,
nauczy w zielone grać. Jeszcze nie czas zasnąć.

[Pogłos]

Nigdy nie jest na zawsze, opuszczamy sady,
choć wabią wciąż zapachem, smakiem, kolorytem,
czas dzieli się na drzazgi, na tysiące igieł;
gdy teraz trwać przestało, dawniej nie potrafi.

Ten, kto w domu zostanie, chociaż niby odszedł,
nie musi być dla bliskich tylko smutnym cieniem,
niech wesoło zatańczy zajączkiem na ścianie
i zaszemrze w pamięci jak przeczucia podszept.

Może zdoła przeniknąć przestrzeń domowników,
jeżeli tak jak wtedy przewinie się ciepłem,
będzie tym, co najlepsze, z tego co już przeszłe,
wytchnieniem, jasnym błyskiem wśród mentalnych dryfów.

[*** [irracjonalnie]]

miła sercu prostota
kiedy fikcja omota
kiedy gry i miraży mam dość

w bród mimikry i masek
użyć ich nie potrafię
więc odrzucam je sobie na złość

chwytam brzytwę Ockhama
i codziennie od rana
wciąż odcinam jest jasno jest wprost

[cena prawdy [żarcik ? - w formie villanelli]]

Specjalnie podałam w nawiasie formę wiersza, to villanella, niełatwa forma, proponuję o niej poczytać, składnia, sposób rymowania, oraz powtórzeń wersów jest ściśle określona. :)