Patryk_Wącławski

Mój chrześniak się tego dnia urodził (omen)... a najlepsza psiapsiółka 18 lat wcześniej. Tak, magiczna data. ...a poezja się nie starzeje! :)

Izabeli M. Gdy odwrócisz głowę i spojrzysz za siebie Ujrzysz ścieżkę krętą, niknącą w niebycie. Na piaszczystym szlaku odciśnięte w glebie Ślady Twej wędrówki, całe Twoje życie. Droga za plecami kluczy w miejscach wielu, Raz ostrym kamieniem, raz kwieciem usłana. I choć idziesz lata, wciąż nie widać celu. Wiedz jednak, że nigdy nie będziesz szła sama. Gdy grunt spod nóg zniknie, a ból w duszy powie, Że sił na marsz dalszy zostało niewiele, Nie trać nigdy wiary, będziemy przy Tobie, To jest właśnie przyjaźń, to są przyjaciele. 6.06.06

Poema antykomunistyczna o niszczeniu i budowaniu Trzeciego dnia zstąpił z mównicy W imię sprawiedliwości, prawa Waleczny, dzielny stróż prawicy A za Nim Toruń i Warszawa. Podzielił gestem lud w dwie grupy, Po lewej zdrajcy, komuniści, Po prawej resztę wziął do kupy I oto kaczy sen się ziścił. Unieśli w dłoniach broń do góry I postawili na sztorc kosy A pośród nich Kaczyński, który złożył w ich rękach kraju losy. Zawisł na sznurze trup komucha, Zawyły w strachu liberały, Rozlała się psia, lewa jucha, Gdy święte miecze ich rąbały. I zgodnym chórem zaśpiewali, Błysnęła niebem ognia łuna I wśród płomieni, brzęku stali Zniknęła z Polski postkomuna. 2006r.

Schemat tutaj to a-b-a-a-b-a. Tylko dwa rymy. Nie muszą być dokładne. Wręcz przeciwnie. Co do spłycania treści... wiersz niesie ze sobą tyle, ile jesteś w stanie z niego wyciągnąć. Nie będę przeprowadzał tutaj jedynej i słusznej interpretacji, bo kłóci się to z moją wizją poezji. Mimo wszystko uważam, że nie udało Ci się zauważyć celowości niektórych zabiegów, które z pozoru mogą się wydawać płytkie i bez sensu. Np kropli i bladej gwiazdy użyłem jako alegorii "jednego z wielu". Takie tracenie tożsamości w tłumie. Na szczęście nikt nigdy nie mówił, że wiersz musi trafić do każdego. Pozdrawiam! PS. Przepraszam za pomyłkę, jeśli chodzi o płeć. Nick jest nierozstrzygający.

Akurat ten argument jest chybiony. Jest masa osób, którzy nie lubią współczesnej poezji (w tym ja) i starają się czerpać z klasyków (mi. dyrdymałów z XVIIIw.). "Mej", "twej", "azaliż" nie jest złe z definicji. Po prostu trzeba korzystać z takich... wielkich słów z wyczuciem. Tutaj... nie pasują.

Heh, cenię krytykę, ale wolałbym jakby była konstruktywna. Wskazanie, co poprawić, czego się pozbyć itd. Miło by było, jakbyś np. wskazał, co tak naprawdę zahacza tu o grafomaństwo. Co do rymów, które wyszły z mody... nikt nie mówił, że trzeba być modnym. ;) Dziwi mnie tylko słowo "przypadkowe"... Poza "zdrowie" (nie mogłem nic innego wykombinować... dlatego nie do końca jestem zadowolony), nie ma tu żadnej przypadkowości.

"Póki", zią! ;)

Ojej, przepraszam. Czasem się tak literki zlewają. Dobra zaczynamy. Dbając o rytm polecam zamienić: ale duszą nieśmiałą, -> lecz duszą nieśmiałą były szczyty i doliny, -> były szczyty, doliny, Gdybym mógł Cię ukryć w półmroku zapomnienia -> w mroku zapomnienia już niewiele by zostało, -> nic by nie zostało z mojego istnienia, Dlatego żył będziesz nadal, choć nie tak jak wcześniej, W pamięci mej, od ciała dużo bardziej bezpiecznej, -> hmm... nie wiem, może tak? Więc żył będziesz nadal, Choć nie tak jak wcześniej, W pamięci od ciała - O wiele bezpieczniej! Zgryta mi jeszcze: "drzwi popchnąłeś" - "pociągnąłeś za klamkę" może "chwyciłeś"? To tyle jeśli chodzi o rytmikę i technikalia... Tak czy siak radzę posiedzieć i doszlifować, gdzie można. Temat dość bogaty w możliwości - żal po stracie kogoś bliskiego. Tutaj chyba nieco... niewyeksploatowany. Mnie nie zachwyciło. Ale może po kilku czytaniach dojrzę coś, czego jeszcze nie widzę. Do pogadania za kilka(naście) czytań! ;)

Aaaa! "Otchłań zapomnienia", "bardziej bezpieczniej". Popraw, pogadamy. :) Pozdrawiam.

Takie... słodkie. Cóż więcej powiedzieć... samo się uśmiecha. Tytuł wspaniale akcentuje klimat wiersza i... stan ducha poetki. Miłe wrażenie podkreśla jeszcze cudna pointa. Technicznie bardzo dobrze. Rytmicznie poprawne, oryginalne rymy, zupełnie nic do zarzucenia. Nie do końca rozumiem "zaorzę" w tym kontekście ale zrzućmy to na późną godzinę i piwko. Pozdrawiam serdecznie! PS. Alu, nie dorastaj!

Dziękuję ślicznie! Nie spodziewałem się tak pozytywnego odzewu! Ciekawe, że tak cieszące oko opinie zebrał wiersz, z którego... nie do końca jestem zadowolony. I wydaje się, że jestem tu jedyną osobą, której Krakowa polubić się nie udało. To złe miasto. Jeszcze raz dzięki za komentarze!

A w Krakowie blada gwiazda, co rozpływa się w osnowie, moc otuchy w jednym słowie, gubi blask swój w blasku miasta i w żałobie. A w Krakowie rosną cienie w żywym tańcu ku ozdobie, ku uciesze - by i człowiek mógł zapomnieć, że sumienie wierci w głowie. A w Krakowie deszczu kropla widzi spod przymkniętych powiek świt - nadzieję na odpowiedź zatopioną w słonych soplach jakby w grobie. A w Krakowie pękła cisza, wybuchł krzyk tłumiony w sobie. Echo echa - żal i spowiedź, ale nikt go nie usłyszał, nie odpowie. Bo w Krakowie jest zbyt wcześnie, by zaczęła się opowieść. Miasto śpi - wszak sen to zdrowie. I Ty zatracona we śnie, jak ja w Tobie. 25.06.2009

Witam. Wiersz jeszcze nie jest skończony. Widzę jeszcze z dwie zwrotki. Byłbym wdzięczny za doczepienie się do wszystkiego, co można. Wszelkie sugestie i propozycje mile widziane (Byle nie psuły rytmiki ;) . Chciałbym to kiedyś zaśpiewać. ). Miła by była również pomoc w obmyśleniu tytułu... zawsze mam z tym kłopoty. Z góry dziękuję za rady! Pozdrawiam i zapraszam do czytania. Dylemat barda Jest jakiś demon w twojej opowieści, Syk wiecznych pokus o głosie niewieścim, Który odciąga śpiewem od milczenia. Bądź bardem - nuci - pozwól płynąć pieśni, Bo tylko dźwiękiem słów i nut nakreślisz Świat, w którym wiara jest miarą istnienia. Lecz ciągle czuwa syn formy i treści, Pan wątpliwości, apostoł złych wieści, Co nigdy nie śpi - Stróż, wyrzut sumienia. Nuta za nutą - słodycz, obietnica Siły, spełnienia i dumy oblicza - Wszakże jest szczytnym dążenie do celu. Dreszcz podniecenia wir myśli nasyca, Gdy wróżę przyszłość w twych jasnych źrenicach, Mimo że Prawda zdradziła już wielu. Wybredna pani o kamiennych licach Tylko nielicznych swym darem zaszczyca, Odmienia życia - Tworzy bohaterów. I łamie serca - Bezlitosna, sroga. Pieśnią jej ogień, zaś krzykiem pożoga! Tańczy wśród dźwięków zachwyt, co przeraża. Ulec mu - wiedzieć, czym jest lęk i trwoga. Ugiąć się - widzieć w każdym bardzie wroga, Co na złość ludziom zechciał świat obnażać. Jak strzec się sądów i zabawy w Boga, Gdy jedna Prawda lśni na życia drogach. Piękna, złowroga - Pani o dwóch twarzach. Pijana chwilą, tonąc w każdym słowie, Wciąż nieświadoma, że pieśń jest o tobie, Czekasz cierpliwie na dalszy ciąg baśni. Kryształ wzruszenia rozbłyska spod powiek Nieme błaganie - ta jedna odpowiedź - Werset co wszystkie rozterki wyjaśni. Umknij nim końca doczeka opowieść, Zanim świt - zguba zbyt wiele ci powie, Zwróć się ku sobie - Zapomnij i zaśnij.

Pierwsza zwrotka brzmi dobrze... chociaż miejscami zawodzi rytmika. Druga... rozczarowuje pod względem formy. Rytmika całkiem nawala, porzuciłeś też wymagający układ rymów z pierwszej, który sprawia, że bardzo przyjemnie się ją czyta. Radzę za pomocą drobnych korekt wyrównać ilość sylab w poszczególnych wersach. Osiem-dziewięć doskonale się prezentuje w pierwszej zwrotce. Po formie czas na treść. Kilka krzaczków może wato by było podrasować. "Trwa szept" czy też "udowodnić marzenia" brzmi nienaturalnie. Dałoby się to jeszcze przełknąć, gdybyś jakoś to, że tak powiem... naszpikował poetyzmem. Tutaj chyba jednak lepiej postawić na prostotę i swobodę. Popracuj nad nim jeszcze, doszlifuj, co możesz... niewątpliwie warto. Ogólnie wiersz bardzo... pogodny i przyjemny. Czekam na wersję beta. ;) Pozdrawiam, P.

Pierwsze dwie zwrotki z... czterech, może pięciu. Proszę o całą krytykę, na jaką się tylko możecie zdobyć. :) Bez tytułu Jest jakiś demon w twojej opowieści, Syk wiecznych pokus o głosie niewieścim, Który odciąga śpiewem od milczenia. Bądź bardem - nuci - pozwól płynąć pieśni, Bo tylko dźwiękiem słów i nut nakreślisz Świat, w którym wiara jest miarą istnienia. Lecz ciągle czuwa syn formy i treści, Pan wątpliwości, apostoł złych wieści, Co nigdy nie śpi - Stróż, wyrzut sumienia. Nuta za nutą - słodycz, obietnica Siły spełnienia i dumy oblicza - Wszakże jest szczytnym dążenie do celu. Dreszcz podniecenia wir myśli nasyca, Gdy wróżę przyszłość w twych jasnych źrenicach, Mimo że Prawda zdradziła już wielu. Wybredna pani o kamiennych licach Tylko nielicznych swym darem zaszczyca. Odmienia życia - Tworzy bohaterów. Pozdrawiam.

Zabawa formą zrodzona z narastającej niechęci do Krakowa. ;) Nero Caesar Niebiański Neronie! Potężny Cezarze! Bądź ze mną w pogromie, jeśli się odważę. Twoja twarz w koronie cokolwiek rozkaże, Zrobią moje dłonie wszak nieskore karze. Tylko łzę uronię, tłukąc barw witraże, Podkładając płomień w ciemne korytarze. Kraków wartko spłonie w piekielnym pożarze. Cały świat utonie w korowodzie wrażeń. Okopcone dłonie, czarne niczym w smarze, Znikną w ziemi łonie, spopielą się twarze. Wrogowie w swym gronie - bez portu żeglarze Zatopieni w sromie, pozbawieni marzeń. Ja wdychając wonie ropy, krwi, oparzeń, Stanę przy Twym tronie wraz ze Śmiercią w parze. Niech to będzie koniec, me życie ołtarzem! Niebiański Neronie! Potężny Cezarze! 18.01.09r.

Jak wyżej. Z dwóch wersów wyrzuć po jednej sylabie i będzie bardzo dobrze. Pozdrawiam.

Fantastyczne! W czasach, kiedy wszyscy chcą pisać sonety naprawdę bardzo miła... odmiana. Świetnie pomyślane. Uśmiechnąłem się, chyba tak miało być. Dzięki za poprawę humoru. Pozdrawiam, Patryk

Dzień Sznura Nadejdzie w końcu taki dzień, Gdy zginą wszyscy śmiercią szczura. Nie topór, nie katowski pień Lecz jęk i zaśpiew sznura. Nie znajdziesz bowiem w świecie kul, Co pomszczą ich okrutne zbrodnie. Nieważne, który z nich co czuł Nie może umrzeć godnie. Dla woja jest kamienny mur, Szlachetnym miecza błysk i lśnienie. Dla łotrów zaś napięty sznur! Dla łotrów poniżenie! Nadejdzie w końcu taki świt, Gdy wszyscy razem staną w rzędzie I razem się rozwieją w mit Ich krew przelana będzie. A czerwień marmurowych płyt potomnym zalśni ku przestrodze, By nigdy już czerwony świt Nie widniał na ich drodze. 19.12.08

Dziękuję Ci za miłe słowa. Rady doceniam, aczkolwiek nie wprowadzę ich w życie. Część zaburzyłaby w istotny sposób rytmikę wiersza, część zaprzeczyła pierwotnej intencji. Mimo wszystko dzięki. A ja zadam zagadkę. Z jakiego utworu (i czyjego autorstwa?) czerpałem? Nagroda w postaci dużej dozy samozadowolenia, dumy i satysfakcji. Pozdrawiam :)

Naśladowanie z naśladowania ze Słowackiego. ;) Julia Opisać Julię - by tym, kim się zdaje Jak kwiat na papierze rozkwitła mi rajem Rumianą tęsknotą i nocnym czuwaniem Zachwytem i bólem, co czekać wciąż każe Okrutnym pragnieniem by pozbyć się marzeń I kruchą ucieczką przed rozczarowaniem. Opisać Julię - by mgle nadać zarys Odrzucić niepewność nadziei i wiary Uchwycić, zatopić jej piękno w atrament By chwilę choć móc poczuć, dotknąć, zobaczyć Doświadczyć i wiedzieć, że pamięć coś znaczy I kiedy odejdzie - zostanie choć pamięć. Opisać Julię - niełatwe zadanie Zagubić się w czasie, zapomnieć się dla niej Odtrącić okowy cielesności kruchej Zostawić za sobą - co pęta istnienie I tak jak i ona marzyć - być marzeniem I chłonąć jej duszę sam wszak będąc duchem. Opisać Julię - znaleźć myśli, słowa W tak niedoskonałych - doskonałość schować By trud całonocny był dziełem stworzenia By chociaż przez moment w mar krainie gościć Piórem skrzesać w sobie iskierkę boskości A rankiem powołać swój sen do istnienia. Opisać Julię - zanim razem z rosą Czułe dłonie świtu w niebyt ją uniosą. Zanim sen rozwieje bezwzględna jutrzenka, Zmienić go w poezję, życie, wieczność, trwanie. By, gdy wizja wizją w końcu być przestanie, W świecie pozostała cząstka tego piękna. 27.12.08r.

Jak już rymujesz, to warto się zatroszczyć również o rytmikę. Poza tym za dużo me, mej, mego, mych. Cóż jeszcze, rymy ok poza ostatnim. Bije po oczach. Treść... Nie podoba mi się. Ot takie... banalne marudzenie. No ale pisz, pisz, pisz. Pozdrawiam.

Pozytywnie, choć dużo bardzie podobałoby mi się, gdyby to zima odchodziła. ;) Pozdrawiam.

A my mamy prawo wyrazić nasze opinie. A że wiersz jest nadmuchany i przesłodzony do bólu, to opinie te nie są pochlebne. Autorka ma prawo ich nie czytać. Ot co! Pozdrawiam.

[quote]Mam nieodparte skojarzenia z "Jeżeli" R.Kipplinga. To... pochwała? :)