Babo Izbo,
pomimo głębokiej nuty pesymizmu, tęsknoty za minionym, za niezauważonym, za dotykiem niegdysiejszym, wiersz z nadzieją w puencie. żyjemy dopóki jesteśmy we wspomnieniach - własnych i bliskich. dopóki jesteśmy źródłem dla siebie samych, jesteśmy.
ściskam Cię, Izo, najserdeczniej. czekam na tęczę.
wiersz zabieram, bo piękny.
:*