Niesapominayka27

w kąciku ust promieniem ciepła wzeszło słońce

na końcu rzęs błękitem rozświetlony zakwitł smutek

Dziękuję za rzeczowy komentarz. Sugestie akceptuję, acz nie do końca. Taniec, jako metaforę, będącą wspomnieniem zaistaniałej sytuacji można wskrzesić. Można sobie przypominać, można spróbować jeszcze raz. 51fu i joaxii, pozdrawiam serdecznie

Przemyślałam, masz sporo racji, dzięki za koment. Zakończenie zmieniłam, bo z tamtego prawie nic się nie dało uratować. Pozostanie jak jest teraz. Pozdrawiam

Witam po dłuższej nieobecności na forum. Wynikała ona z przyczyn niezależnych ode mnie. Pozdrawiam, mając nadzieję, że ta absencja nie wpłynęła totalnie destrukcyjnie na mój warsztat.

kostnieje pióro w palcach i kruche zapałki myśli zwilgotniały od mgły już nie wskrzeszę tańca demonów Anioł Stróż ogłuchł i stracił cierpliwość od monotonii skarg i zażaleń uparcie dzwoni deszcz a on kiwa się nieświadomy że przespał szansę na drugie wcielenie kolejna noc znów się nie spotkamy nie przesypiesz włosów na pustyni i tylko liść za szybą dźwięczy cicho pośród kropel ostatni

Julio, Alter Net...ta inwersja nie wiem czemu ale jest bardzo bliska mojemu sercu i trudno mi sie z nią rozstać;), ale bardzo dziękuję za odzew, Iwono, Tobie również, za uczuciowe podejście do utworu, Pozdrowienia ślę na niciach babiego lata...:)

Zakończenie barrrdzo do mnie przemawia:), reszta troszkę mniej, ale ogólnie jestem na tak. Pozdrawiam

Hmm w moim odczuciu 3-cia zwrotka jest uzasadniona w aspekcie kontekstu wiersza więc jednak ją zostawię. Thx za wgląd. Interesujący pomysł ze zwrotem 'minęłam się z tobą w świecie przemijania', jednakże według mnie miałoby to wtedy troszkę inną wymowę. Toteż zostawiam jak jest. Dzięki za wizytę.

Zmieniam na 'czarowały', mnie też coś tu nie grało. Dziękuję za plusik i pozdrawiam serdecznie:)

Śliczne aż mi się zachciało na taki przesycony ciepłym słońcem jesienny spacer...Achh:)

smukłe i długie palce czarowały z śmiertelnego ciała całkiem ludzką rozkosz i zwierzęcy ból byłeś mi haustem górskiego powietrza porywistym wiatrem kamieniem nieczułym na modlitwę ja liść na wietrze kamyk na drodze kropla wody minęłam się z tobą w świata przemijaniu

Najbardziej lubię taką poezję, którą mogę odbierać sensualnie. Pomimo wszystko, taką właśnie cenię najmocniej. Twój wiersz przemawia do mojej wrażliwości i bez wątpienia jestem na tak:) Pozdrawiam

Puenta: (moim zdaniem) lepsza, czepiałabym się jednak na pewno połączenia "szaty codzienności", te cyfry ubrałabym po prostu w 'codzienność', ale podoba się bardziej, na pewno (zakładając, że rozumiem dobrze owe 'cyfry';)). Pozdrawiam/iza Dziękuję i zmykam bo nie mam za dużo czasu a tak wogóle to nie wiem jak często będę tu zaglądać bo za tydzień wyjeżdżam na długo na krańce Zielonej Wyspy i nie wiem czy będę miała tam sposobność zaglądać na forum. W każdym razie jeśli mnie nie będzie to nie dlatego że stchórzyłam;) Pobyt tutaj był dla mnie przyjemnością; może uda mi sie wkleić tu jeszcze ze 2 wiersze a jeśli nie żegnam wszystkich piszących i komentujących, zwłaszcza tych, którzy mają coś istotnego do powiedzenia. Bajjj:)

Nie jest to liryka wysokich lotów ale uśmiechnęłam sie czytając, fajne:) Pozdrawiam

A teraz droga Alter Net jak to wygląda? Przyznam szczerze, myślałam o tym cały dzień i ta puenta 'naszła' mnie właśnie jak jechałam autobusem. Jestem ciekawa Twojej opinii, nawet jeśli ten pomysł dał jeszcze gorszy efekt. :)

Serdecznie dziękuję za komentarz, bo już myślałam, że nikt nie zajrzy i że wiersz niewiele jest wart. W zasadzie nie powinnam tłumaczyć wiersza; dodam więc tylko tyle, że puenta, podobnie jak cały utwór jest formą metafory i tak powinna być odbierana. Lepsza niestety nie przychodzi mi do głowy. Dzięki raz jeszcze; Pozdrawiam

Dużo fajnych sformułowań, przemawia do mnie zwłaszcza druga strofa. Pozdrawiam

Fajnie to ujęłaś :) ale faktycznie wg mnie również, wielokropki do kasacji, poza tym jest nieźle. Pozdrawiam

Ładne to sformułowanie, zapada w pamięć; pozdrawiam

Fujj ale błędy ortograficzne, można dostać strita ;) no chyba że to było zamierzone ale nie sądzę...

Ten utwór to bardziej coś na zasadzie prozy poetyckiej, jaką można spotkać choćby w tomikach Haliny Poświatowskiej, ale zgodzę się z poprzedniczką, że jest cokolwiek patetyczny w wymowie, być może to zasługa przestawienia szyku w zdaniach. Pozdrawiam

Wiersz ma ładny rytm, przyjemnie się go czyta. Pozdrawiam

Choć to nie haiku to trochę w takim haikowym klimacie; często uświadamiam sobie jak my ludzie mało wokół siebie dostrzegamy; dzięki za przypomnienie aby nie tylko patrzyć ale i widzieć. Pozdrawiam

Wirtualna rzeczywistość, czego jak czego ale kłamstwa pełna napewno; przy tym stwierdzeniu zatrzymam się dłużej. Pozdrawiam