janusz_pyzinski

odkleja się twarz od twarzy świt zgorszone święte obrazy zasypiają do następnej nocy przeraźliwie skrzypiących łóżek

w mojej wsi już dawno wycięli najwyższe topole zaorali ścieżki do sąsiada na ranach zasiali obojętność wysprzedali konie teraz się wykłócają o miejsce w kolejce do SKR-u i o telefon w mojej wsi diabeł składa Bogu ofiarę ze starych kawalerów a panny z dziećmi modlą się o małe mieszkanie na nowym osiedlu w mojej wsi pod zbutwiałymi jak twarze płotami siadają spełnione marzenia o marmurowym cmentarzu galicyjskiej biedy

śmiercią kliniczną umarłe spod prawa łona jabłoni wyjęte jeszcze żyją czekają aż dojrzeje śmierć czyhająca przez zimę w naszych zębach

w strachu własnych cieni budujemy pospiesznie porty przeznaczenia e-mailem umawiamy spotkania nigdy niespotkane na stronach www człowiek małpa com pl pisane obojętnie szukamy twarzy dawno nie widzianych za ścianą samotne jestestwo powoli umiera wdeptane w popielnicę czasu