Achilles_Rasti

Jesteś poranna rosą, słońcem które przeciera moje powieki. Deszczem, które zrasza moje zmęczone czoło. Wiatrem radosnym, muskającym włosy. Czym dla mnie jesteś? Wodą, powietrzem, krwią mą, częścią mnie jesteś. Chce jeszcze więcej - Ciebie, na zawsze, bez granic. Nie zniknij nigdy, prosze.

Wysoko tam wśród krążących orłów, błękit zachwyca, autostrady nieskończoności do których końca nie można dotrzeć. Lecę w nieskończoność, przebijam się przez chmury, widzę światło, które nasz otacza, dywan chmur pode mną. Lecę wyżej, szarość przemienia się w błękit, przede mną ciemność, która mnie pociąga. Wiem dlaczego orły są wolne, kochają błękit, pożądają ciemności, szybują tam gdzie pragnę być. Błękit mieni się gwiazdami, autostradami nieskończoności, błękitnymi ciemnościami, porażającymi oczy światłem. Lećmy tam, bądźmy wolni. Wolni na zawsze w gwiezdnym błękicie, pragnę wolności...

szelest pełen dymu poker może kolor - decyzje życia

Dzięki za komentarz - chociaż ktoś :-) Pozdrawiam AR

przeszłość zagineła przyszłość zgubiła drogę - tak powiedzieli czym jestem jeśli nie tęsknie nie szukam uniesień chcę wyruszyć w drogę pełną pożegnań zapomnianych sekund pożądać bardziej od płótna na maszcie wiatru jest tylko chwila...

rozumiem, nie podoba się :-) Pozdrawiam AR

powiem, że muszę się dużo nauczyć :-) znaczy mam rozumieć, że mój sie nie podoba :-) pozdrawiam AR słonce w zenicie na wieży zabrzmiał hejnał zaćmienie Co powiesz widząc taki obrazek Achillesie. pozd.

przeszłość nie istnieje przyszłość za horyzontem - tak powiedzieli czym bym był bez łez smutków o poranku uniesień o piątej nad ranem chcę wyruszyć w drogę pełną pożegnań zapomnianych sekund pragnąć bardziej od płótna na maszcie potrzebującego powiewu jest tylko chwila?

jazzowa trąbka gdzieś to chyba głos drży - nie ma przeszłości?

samotność moją kochanką miliony sekund - słońce budzi się zawsze czółnem poza horyzont niestraszne wodospady - unoszę się w próżni wszystkie marzenia nic nigdy nie umrze - nie zgubię przyszłości zwierciadło snów

Bardzo się cieszę, że tu zajrzałeś, właśnie rozczytywałem się w Twoich haiku - są super. To moje początki w haiku, więc może też skomentujesz samą treść - zależy mi na tym. Dzięki za komentarz Pozdrawiam AR Dzięki za dobre słowo. Być może to realistyczny obraz, ale zapisany w sposób zbyt abstrakcyjny jak na haiku. Musisz też pamiętać, że haiku cechuje prostota słów, i musi być skonstruowane tak, by czytelnik, przynajmniej w warstwie zewnętrznej, nie miał problemu ze zrozumieniem treści, a w tym przypadku o to trudno, bo już same “szczeble do nicości” są naprawdę szokujące ;) Nie przejmuj się, jak będziesz cierpliwy, to powolutku załapiesz istotę. Spróbuj też coś więcej poczytać o haiku i wierszy haiku, by na początek uchwycić jakiś wstępny zarys tego gatunku poezji. Później już będzie lżej, choć nie lekko… :) Pozdrawiam - Orston Dzięki bardzo za Twoje rady - wezmę do serca i zapamiętam :-) Pozdrawiam serdecznie AR

Wiersz podoba mi się...zastanawia, zatrzymuje na dłuższą chwilę. Jestem na Tak. pozdrawiam serdecznie AR

Chyba nawet nie chcę się od nich uwolnić. Droga, którą mi nakreśliłaś jest mi bardzo bliska. Dzięki za Twój komentarz :-) Pozdrawiam serdecznie Piotr AR

dłonie w jedwabiu żar oddechu zimno wypełnia szpik - ostatnia sekunda jądro ziemi czy ognia kosmyk to krew płonie kometa zgubiła warkocz - poświata zanika tylko czy aż wspomnienie początek czy koniec koła - nieśmiertelny płomień gaśnie

Zastanawia mnie pierwszy wers... ciepło źrenic jest metaforyczne. Ogólnie jednak bardzo fajne haiku. Podoba mi się. Pozdrawiam Jesteś bardzo dokładna - podoba mi się to :-), wziąłęm pod uwage Twoje ostatnie uwagi ale nie mogę sie od tego uwolnić - zobaczymy co będzie dalej :-) Cieszę się, że się wogóle podoba :-) pozdrawiam serdecznie AR ... tak apropo moja żeglarska dusza budzi się do życia przy Twoim haiku(z serii: port)... super :-) Pozdrawiam AR

Zastanawia mnie pierwszy wers... ciepło źrenic jest metaforyczne. Ogólnie jednak bardzo fajne haiku. Podoba mi się. Pozdrawiam Jesteś bardzo dokładna - podoba mi się to :-), wziąłęm pod uwage Twoje ostatnie uwagi ale nie mogę sie od tego uwolnić - zobaczymy co będzie dalej :-) Cieszę się, że się wogóle podoba :-) pozdrawiam serdecznie AR

:-) Pozdrawiam AR

sosna szczupłe igły traci wiosna żółcią kwitnie strumień zawodzi - suchy? kiść przepełniona zwątpieniami nie chce spaść na ziemie pnij się w stronę światła matko wyschłych pnączy szukaj źródła wody czekaj

samotność moją kochanką miliony sekund - słońce budzi się zawsze czółnem poza horyzont niestraszne wodospady - unoszę się w próżni wszystkie marzenia nic nigdy nie umrze - nie zgubię przyszłości zwierciadło snów

Ujął mnie - naprawdę :-) pozdrawiam serdecznie AR

Piszcie co chcecie :-) uważam że rewelacja, maximum emocji - minimum treści. Pozdrawiam AR

ciepło błękitnych źrenic cofnięta dłoń - charon czeka

Dzięki za wizytę :-), krajobraz rzeczywiście widziałem, "z lotu ptaka". Leciałem w czystym powietrzu - a przede mną warstwa mgły radiacyjnej unosząca się w powietrzu -oderwana od ziemi, a ponad nią niebo spowite gwiazdami - jak schody do nicości - niesamowite. Pozdrawiam serdecznie AR

Szczeble do nicosci odpadaja ;] tak abstarkcyjne, ze szok! ;] To musi byc realistyczny obrazek, taki ktory rzeczywiscie widziales, lub jest szansa, ze ktos zobaczy. Pomysl jest fajny, trzeba tylko zapisac go haikowo. * mglista noc łapiemy w garście mgłę razem z gwiazdami Pozdrawiam serdecznie, LL Dzięki za komentarz - wezmę pod uwagę przy następnych pozdrawiam serdecznie AR

Bardzo się cieszę, że tu zajrzałeś, właśnie rozczytywałem się w Twoich haiku - są super. To moje początki w haiku, więc może też skomentujesz samą treść - zależy mi na tym. Dzięki za komentarz Pozdrawiam AR